Ik had al eerder geschreven over het eerste boek van Jon Kalman Stefansson, Hemel en hel, afgelopen weken heb ik de volgende twee delen van deze trilogie gelezen en ik ga er weer reclame voor maken.
Je weet heel lang niet in welke tijd deze trilogie van Jon Kalman Stefansson speelt, totdat de eerste stoomboot wordt geïntroduceerd. En dan zit je al in deel drie. Eerst komt Hemel en hel, daarna Het verdriet van de engelen en Het hart van de mens. Sommige boeken zullen je nooit meer loslaten en deze trilogie is daar een van. Het is heel zwaar om te lezen, soms onbegrijpelijke redeneringen, wonderlijke gedachtegangen en toch kom je helemaal in de ban van deze boeken die vaak op een sprookje lijken.
Dood
Alles in deze trilogie draait om het onherbergzame klimaat van een Ijslands eiland en de strijd van de hoofdpersoon, een jonge jongen, tegen de dood die elk moment toe kan toeslaan. Hij verliest in de eerste boek zijn beste vriend aan de poezie (anorak vergeten in de kou terwijl hij zit te lezen) en de jongen zal zijn passie voor literatuur over nemen. Er gebeurt niet veel in de boeken, in deel een loopt een vistocht fataal af, deel 2 gaat over het bezorgen van de post in een gierende storm, in deel drie leest de jongen boeken aan de andere bewoners van een huis waarin hij is opgenomen.
Poezie
Het woord is al gevallen, maar ik lees het in alle recensies terug, het boek het lijkt meer op poezie dan op een roman. Elke zin is een parel, elke pagina bevat een aantal schitterende gedachten, mijmeringen, waardoor je eigenlijk meteen het boek weer wilt herlezen. Je zou het heel goed mee kunnen nemen naar een onbewoond eiland. Ook een goede tip: lees de boeken achter elkaar als je veel tijd hebt, dan krijgen de boeken nog veel meer lading en zie je dat de schrijver in het derde deel naar iets heeft toegewerkt (wat gek genoeg ook nog heel spannend is).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten