Hope doet leven

Spiritueel
Ziekenhuisseries hebben mijn interesse niet. Het onderwerp reikt drama met ambulances tegelijk aan, maar daar zit ook een overdosis in die het effect voor mij vermindert. Nog los van de goedkope soapsetting die er meestal op los gelaten wordt. Oplettende bloglezers kunnen mij wel op het enthousiast bespreken van Kingdom Hospital betrappen, maar dat was een surrealistische griezelbewerking door Stephen King van het al even spookachtige Riget van Lars von Trier. Ik ben dan ook alleen naar Saving Hope gaan kijken vanwege de spirituele invalshoek.

Geest
Alex Reid en Charles Harris, chirurgen in Hope Zion Hospital, zijn met elkaar verloofd. Bij een auto-ongeluk raakt Charles in coma. Vanaf dat moment dwaalt hij door het ziekenhuis als een geest die alleen contact kan hebben met patiënten die net zijn gestorven en overgaan naar een andere realiteit of die zoals hij om wat voor reden ook blijven rondhangen. De combinatie is een vondst. Je volgt van verschillende kanten hoe er geprobeerd wordt iemand uit een coma te krijgen. Maar je krijgt ook naast de dagelijkse ziekenhuisproblematiek de optiek van patiënten die zich tussen leven en dood bevinden. Zonder zogenaamde spookeffecten. Zij zien er net uit als in het dagelijks leven, maar kunnen (vrijwel) geen contact met de levenden krijgen.

Soapy
De pilotaflevering viel me niet mee. De ziekenhuisroutine was me te soapy en de chirurg in coma veel te flegmatiek over de situatie, terwijl hij zijn geliefde ziet worstelen. Maar soms moet een serie op gang komen en het uitgangspunt vond ik nog steeds fascinerend. Na een paar afleveringen werd de invalshoek origineler. Er werden meerdere kanten van het aspect hoop belicht en ik besloot Charles meer als een objectieve observator te beschouwen. Ik weet niet of dat laatste de bedoeling van de makers is (het kan ook zijn dat de acteur gewoon vrij emotieloos speelt). Maar ik kon er wel wat mee.

Ideeën
Er wordt in de serie niet goed genoeg gespeeld en niet diep genoeg gegaan om je echt mee te slepen. Maar ik vind het wel een boeiende ideeëntuin. Het bovennatuurlijke wordt serieus genomen, de arrogante houding van wetenschappelijk altijd gelijk hebben wordt aan de kaak gesteld en hoop en zingeving krijgen in vaak verrassende vormen aandacht. Die positieve benadering is de serie in de pers nogal eens kwalijk genomen. Het zou alles te goedkoop maken. Terwijl alleen maar narigheid vaak als realistisch wordt gezien. Deze serie stelt juist iets tegenover dergelijke zienswijzen. Je wordt daarbij niet zozeer emotioneel geraakt, maar wel telkens aan het denken gezet. Wat als Charles door de negatieve houding van een jonge raddraaier die op wraak uit is iets leert over vechten voor zijn bestaan? Het is maar een voorbeeld uit een interessante reeks.


Raoul

Reserveer Saving Hope in onze catalogus