Stel je voor: Groot-Brittannië, 1984. Margaret Thatcher, The Iron Lady, was premier en regeerde inderdaad met ijzeren vuist. Het waren economisch slechte tijden. De regering besloot om maar liefst 20 mijnen te sluiten. Dit resulteerde in een enorme staking: 100.000 mijnwerkers legden uit protest voor lange tijd het werk neer. Al gauw was er sprake van grote armoede want deze mensen hadden praktisch geen inkomen. Het werd een van de bekendste stakingen uit de geschiedenis.
Homoseksuelen hadden het ook niet gemakkelijk. Discriminatie was aan de orde van de dag en bovendien greep Aids om zich heen, een meedogenloze killer waartegen niet veel te doen viel.
Een sombere en deprimerende film? Gelukkig niet!
Bovenstaande thema's staan je nu niet direct voor ogen als je zin hebt in een fijne, ontspannende film. Maar daarin kun je je lelijk vergissen! Want wat de regisseur en de acteurs met Pride weten te bereiken is fantastisch goed gelukt! Het is een mooie, evenwichtige mix van ernst en humor geworden. Het ene moment was ik werkelijk ontroerd en even later zat ik alweer te lachen en soms zelfs te schateren. Wat heb ik genoten van die eigenwijze figuren. Echte mensen, met al hun eigenaardigheden, nukken en onvolkomenheden. Maar ook mensen die elkaar, als het er echt op aankomt, steunen en voor elkaar in de bres springen. Wat een feest om naar te kijken. Het verhaal boeide me vanaf het allereerste begin tot en met het spectaculaire slot van de film.
De inzameling.
Een groepje homo's en lesbiennes besluit geld in te zamelen voor de stakende mijnwerkers. De drijfveer is solidariteit. Ze weten heel goed wat het is om gedwarsboomd te worden, ze maken het immers zelf dagelijks mee. Dus: geen woorden maar daden, geld moet er komen! Ze noemen zichzelf LGSM (Lesbians and Gays Support the Miners).
De mijnwerkersvakbond voelt niets voor het plan, dus besluit men het geld zelf maar naar de mijnwerkers te brengen. De keus valt op Onllwyn, een dorp in Zuid-Wales.
Zoals te verwachten was, verloopt de samenwerking tussen LGSM en de mijnwerkers nogal stroef. Vooroordelen, clichés en koudwatervrees; het komt allemaal voorbij. Zal dit ooit nog goedkomen?
Enkele hoofdpersonen.
Een geweldige cast zorgt voor heerlijke karakters. Cliff (gespeeld door Bill Nighy) bijvoorbeeld. Een verlegen, aandoenlijke ex-mijnwerker. Hij heeft nog een verrassing voor ons in petto. Heel terloops meegedeeld. Zeer laconiek aangehoord. Een in mijn ogen heel belangrijke scene die zich, heel gewoontjes, afspeelt tijdens het smeren van een enorme stapel broodjes.
En dan Hefina (Imelda Staunton). Zij gaat voor de mijnwerkersgezinnen door het vuur. Haar inzet is enorm, ze is een hartverwarmende 'Miners-mum' die niet op haar mondje gevallen is.
Mark (Ben Schnetzer) is de aanjager van de actie van LGSM. Hij weet door zijn enthousiasme en doorzettingsvermogen (bijna) iedereen mee te krijgen in zijn plannen.
Jonathan (Dominic West) danst de sterren van de discohemel in....het dorpshuis van Onllwyn.
Gethin heeft nog wat dingen uit zijn verleden die hem danig in de weg zitten. Deze rol wordt prachtig vertolkt door Andrew Scott. En met hém hebben wíj nog een appeltje te schillen. Want deze acteur is heel bekend geworden door zijn rol als de geniale en tegelijkertijd dolkrankzinnige schurk-zonder-geweten Jim Moriarty in de meesterlijke tv-serie Sherlock. Wel eventjes wat anders!
Echt gebeurd.
Pride is gebaseerd op een waargebeurd verhaal. De inzamelingsactie heeft echt plaatsgevonden en heeft toentertijd veel succes gehad. Bovendien werden enkele jaren later, mede door de steun van de mijnwerkers, de rechten van homoseksuelen vastgelegd in de wet.
Op het filmfestival van Cannes (2014) kreeg Pride na vertoning een staande ovatie en won de Queer Palm.
Louise
Pride reserveren? Klik hier
Geen opmerkingen:
Een reactie posten