Flits van herkenning

Logo
Als kind had ik veel meer met Batman dan met Superman. Maar wat me bij Superman intrigeerde was het logo op zijn borst. Ik zag daar mystieke onduidbare blauwe symbolen in tegen een rode achtergrond. Pas in het voortgezet onderwijs werd ik erop gewezen dat de achtergrond als blauw was bedoeld, waardoor er een grote rode S verbeeld stond. De S van Superman. Ik vond dat te stom voor woorden. In de televisieserie Supergirl, waar ik net het eerste seizoen van heb bekeken, laat zij weten dat het embleem niet voor een S staat, maar voor haar familiewapen vanaf de planeet Krypton. Yes, dacht ik als volwassene, zie je wel. De serie kon in feite niet meer stuk.

Phantom Zone
Kara Danvers is de nicht van Superman, ooit bij de ondergang van Krypton naar de Aarde gestuurd om haar kleine neefje te beschermen. Maar haar ruimtevoertuig raakte uit koers via de tijdloze Phantom Zone. Waardoor Superman al volwassen is als zij onze planeet bereikt en zij geen taak meer heeft. Ze leidt een onopvallend leventje tot ze gedwongen wordt haar krachten te gebruiken als haar menselijke pleegzus in levensgevaar is. Vervolgens vat zij het helpen van de mensheid als haar nieuwe levenstaak op.

Crossover
De serie doet mij sterk denken aan de nieuwe reeks van The Flash. Volwassenen kunnen er veel plezier aan beleven, maar de doelgroep ligt duidelijk bij opgroeiende kinderen. De helden zijn daar op afgestemd met hun sympathieke worstelingen rond het dagelijks bestaan en hoe zij boven zichzelf leren uitstijgen (niet als woordgrap bedoeld). In het eerste seizoen van Supergirl is er al een crossover met The Flash. The Flash ontstond in de serie Arrow die sinds mijn bespreking van het eerste seizoen alleen maar beter is geworden. Maar Arrow is echt voor volwassenen bedoeld qua problematiek, verbeelding van geweld en in mindere mate erotiek/seksualiteit.

Superkrachten
Supergirl en The Flash doen mij qua opzet denken aan series als De man van zes miljoen en met name De bionische vrouw toen ik opgroeide. Heerlijke charmante series met hoofdpersonen waar je je gemakkelijk in kunt verplaatsen, dagelijkse beslommeringen, directe humor en eenvoudige levenslessen/ervaringen. Het doet me goed dat dergelijke series (met in de tijd meegegroeide special effects) nog steeds gemaakt worden. Voor kinderen doet het er niet toe dat de interne logica rond de superkrachten het te pas en te onpas laat afweten. Dat was al zo in de jaren zeventig en geldt nog steeds. Zo denkt Supergirl er regelmatig niet aan dat ze ook supersnel opzij kan stappen als ze door een enorme kracht wordt bedreigd. Of gewoon even een wapen of detoneermechanisme flistend uit iemands hand kan grissen. Voor The Flash geldt hetzelfde. Daar mag meer aandacht voor zijn, maar het gaat er niet om. Het gaat om de menselijke maat binnen enorme krachten (en daarmee macht). En wat dat betekent. Dat blijft uiterst relevant. En verder sleept het verhaal je wel mee.


Raoul

Reserveer Supergirl in onze catalogus
Reserveer The Flash in onze catalogus