I'm a survivor...

Hoe overleef je 8 dagen in de jungle zonder eten en drinken en daarbij ook nog zwaargewond?
Ik denk dat niemand een antwoord op bovenstaande vraag weet, alleen diegene die dit daadwerkelijk heeft meegemaakt. En die persoon is Annette Herfkens. In 1992 overleefde zij als enige een vliegtuigcrash in Vietnam. Steeds als er weer een vliegtuigramp  plaats had gevonden kreeg ze van journalisten de vraag hoe het is om neer te storten. En dat was voor haar de aanleiding om 22 jaar na dato haar boek Turbulentie: ik overleefde een vliegtuigramp te schrijven.

Turbulentie
Het boek start als Annette en haar verloofde 'Pasje' zich klaarmaken voor een romantische trip naar Na Tran aan de Zuid-Chinese  Zee. Om hier te komen moeten ze gebruik maken van een klein vliegtuig. En laat Annette nou net last van claustrofobie hebben. Dus eigenlijk wil ze niet instappen, maar haar verloofde weet haar toch over te halen. Voor de liefde van je leven moet je toch wel wat overhebben...
Wel doet ze haar veiligheidsgordel niet vast (en naar later blijkt is dat waarschijnlijk haar redding geweest). Na vijftig minuten stort het vliegtuig neer. Annette weet zwaargewond uit het vliegtuig te komen. Naast haar ligt een Vietnamese zakenman die een broek aan haar geeft, omdat ze haar rok is kwijtgeraakt. Vlakt daarna overlijdt hij ook en bevindt ze zich in de jungle met 30 dode mensen in haar nabijheid, waaronder haar verloofde 'Pasje'. Ze houdt zichzelf in leven door het drinken van regenwater. Eten deed ze niet in de acht dagen, die ze doorbracht in de jungle. Er lag geen voedsel bij het vliegtuigwrak en door haar zware verwondingen kon ze ook niet op zoek gaan naar voedsel. Op de zesde dag ziet ze iemand in oranje plastic gekleed naar haar kijken, maar hij reageert totaal niet op haar roepen en schreeuwen. Op de zevende dag gebeurt hetzelfde en Annette begint te denken dat ze aan het hallucineren is. Maar op de achtste dag komt hij gelukkig terug en nu niet alleen, maar met hulptroepen. Later komt haar ter ore dat de helikopter vol artsen en hulpverleners die haar hadden moeten ophalen ook zijn verongelukt. En alle inzittenden vonden  hierbij ook de dood. Dat is toch heel bizar? Maar ook dan is alle ellende voor Annette nog niet voorbij: hemel en aarde moet bewogen worden om haar te kunnen laten opnemen in een goed ziekenhuis. En ook nadat ze weer beter is is er nog de nodige turbulentie in de vorm van  dierbaren verliezen, miskramen en een scheiding. Maar ze blijft zich steeds focussen op de  mooie dingen in haar leven, zoals de onvoorwaardelijke liefde van haar autistische kind.

Tot nu toe is ze al tweemaal terug geweest naar de onheilsplek. De eerste keer omdat ze antwoorden wou krijgen op vragen die ze had over de crash. Vorig jaar ging ze samen met haar dochter, die ze wou voorstellen aan haar Vietnamese redder. Ik kan iedereen aanraden dit boek (dat niet alleen verteld wordt vanuit het perspectief van de schrijfster maar ook vanuit bijvoorbeeld die van haar ex-man) te lezen. En het zou me niet verbazen als het ooit nog verfilmd gaat worden. Want alles bij elkaar is het een heel bijzonder verhaal, dat de schrijfster ons vertelt.


Ook geinteresseerd om dit boek te lezen? Je kan hem hier reserveren in onze catalogus.

Gabrielle

Laat je raken

Autisme
Het lijkt een flauwe woordspeling, maar het gebeurt echt niet vaak dat een tv-serie me zo raakt als Touch. Een serie anders dan welke reeks ook. Martin Bohm is een vader die alleen voor zijn zoon Jake zorgt nadat zijn vrouw bij de gebeurtenissen van 9/11 om het leven is gekomen. Jake lijkt autistisch omdat hij niet spreekt en niet aangeraakt wil worden. Het liefst is hij op zichzelf bezig met ingewikkelde mathematische structuren op papier of van diverse materialen gebouwd. Martin komt er achter dat Jake op die manier met hem probeert te communiceren. Maar ook dat Jake iets bijzonders van hem wil.
Tegelijkertijd moet hij de kinderbescherming ervan zien te overtuigen dat hij in staat is om  voor Jake te blijven zorgen.

Verbindingen
Touch gaat uit van een oude overtuiging dat de levens van mensen in netwerken over de hele wereld aan elkaar gelinkt zijn, ook al zijn ze niet van elkaars bestaan op de hoogte. Wat de één doet, heeft invloed op alle andere (onbewuste) deelnemers aan een bepaald netwerk. Jake kan die netwerken zien en voelt wanneer er iets dramatisch uit balans lijkt te raken. Dat doet hem fysiek pijn. Hij geeft telkens  nummers aan zijn vader door die als rode draad naar de gevoelige plekken leiden. Martin moet er dan achter komen wat hij kan doen om het evenwicht te herstellen.

Hoop
Dat laatste heeft de overhand en dit is dan ook een heerlijk positieve serie. Die bepaald niet de ellende in de wereld onderschat, maar uit gaat van het goede in de mensen, gelooft in wat wij kunnen en aangeeft hoe we ondersteund worden (zonder er religie bij te betrekken). Er zijn harmonische patronen die ons ter beschikking staan en het is ontroerend mooi om te ontdekken wat die kunnen zijn en hoe sommigen daar mee om gaan. Voor zowel wetenschap als religie ligt dit moeilijk. De kinderpsycholoog die Jake onderzoekt, krijgt bijvoorbeeld meteen een demonstratie van Jake's vermogens als hij ongevraagd het telefoonnummer weergeeft  van haar moeder waar ze al lang geen contact meer mee heeft. Toch bestaat haar eerste proef uit plaatjes van dieren waar hij een geluid bij moet zoeken. Om vast te stellen of hij wel connecties kan maken.

Aandacht
Tim Kring is de bedenker van deze reeks (net als van de show Heroes die ik eerder in dit blog besprak). Hoopvol en op een niet sentimentele wijze emotioneel is dit niet een serie om zomaar even uit de kast te trekken. De connecties in elke aflevering vormen lagen in lagen en vragen dan ook volledige aandacht. Vele 'toevallige' passanten krijgen een vast terugkerende rol en alle details zijn van belang. Kijken naar Touch vraagt heel wat van je, maar je krijgt er veel meer voor terug. Durf het aan. Dit mag je werkelijk niet missen.


Raoul

Reserveer Touch in onze catalogus

Wat die katten al niet hebben!!!!!!

Wij zijn er thuis nu een half jaar achter dat onze zoon asperger heeft. Pas afgelopen zomer ben ik me in de materie gaan verdiepen, asperger, ADHD, ADD, ppd-nos en andere vormen van autisme. Het boekje Alle katten hebben asperger van Kathy Hoopmann is uitermate geschikt om samen te lezen met kinderen vanwege de sprekende foto's van de katten. Mijn zoon is begonnen het zelf te lezen en had duidelijk herkenning en mijn dochter heeft  in eerste instantie alleen maar uitgeroepen: Achhh, wat schattig...... totdat ze de 1 of 2 regels tekst erbij ging lezen. Ze zaten samen op de bank, mijn kinderen, en het was mooi om te merken dat ze er zo mee bezig waren. Begrip voor elkaar, voor jezelf.....

In deze serie is ook het boekje alle honden hebben ADHD uitgebracht. Aan de hand van foto's van honden wordt uitgelegd hoe kinderen met ADHD kunnen zijn. Zo kun je kinderen (maar ook volwassenen) op een toegankelijke manier iets leren over ADHD of asperger.

Het is dus geen wetenschappelijke uitleg over het fenomeen asperger of ADHD, dat zeker niet, maar het wordt op een overzichtelijke, eenvoudige en begrijpelijke manier aangeboden en uitgelegd, zeker een aanrader voor scholen of buitenschoolse opvang om samen met de kinderen door te nemen!
Wat mij betreft mogen er meerdere boekjes verschijnen in deze serie, over de verschillende vormen van autisme. De herkenning zal sprekend zijn.

Reserveer alle katten hebben asperger en alle honden hebben ADHD in de catalogus van de bibliotheek.

Irene