Het Gordijn

Kader Abdolah

Kader Abdolah is een pseudoniem van Hossein  Sadjadi Ghaemaghami.
Hij is in 1954 geboren in Iran in een gezin bestaande uit 5 kinderen en een doofstomme vader met een verstandelijke beperking. Dit laatste zorgde ervoor dat hij een zware jeugd had, omdat hij de vaderrol op zich moest nemen. Al op zeer jonge leeftijd wist hij dat hij later schrijver wilde worden en verdiepte hij zich in de Westerse literatuur en raakte hij geïnteresseerd  in de Westerse samenleving. Dit werd alleen maar meer toen hij heimelijk naar Westerse  radiostations en verzetszenders ging luisteren. In 1977 sloot hij zijn studie Natuurkunde af en werd hij ook politiek actief. Deze politieke activiteiten leidde er toe dat hij in 1985 uit Iran moest vluchten. Een paar jaar later belandde hij als politiek vluchteling zo in Nederland. Zijn boeken kennen nationale en internationale successen.

Het Gordijn

Vorig jaar kreeg Kader plotseling een telefoontje van zijn zus uit Iran met de mededeling dat hun moeder aan het dementeren is. Als  ze elkaar nog willen zien is het nu daar de hoogste tijd voor. Omdat Kader niet terug kan naar Iran en de lange reis voor zijn moeder naar Nederland ook veel te zwaar zou zijn besluiten ze af te spreken in Dubai (stad in de Verenigde Arabische Emiraten en hoofdstad van het gelijknamige Emiraat, dat meer dan 3 miljoen inwoners heeft). Na 15 jaar treffen ze elkaar dan ook weer. Bij het weerzien is Kader gefascineerd door haar fictieve werkelijkheid. Zijn moeder leeft in verschillende werelden. De ene keer beseft ze zich wel degelijk dat ze zich in een hotel in Dubai bevinden, maar de andere keer waant ze zich in het huis van haar zoon in Amsterdam. En ook denkt ze dat haar zoon eindelijk zijn belofte aan het het inlossen is door haar mee te nemen op bedevaart naar het heilige Mekka.

Van jongs af aan heeft hij niet zo'n hele goede band met zijn moeder gehad (te lezen in Spijkerschrift) en hij vraagt zich in Het Gordijn dan ook regelmatig af of hij ooit wel van haar gehouden heeft. In Dubai realiseert hij zich dat de omstandigheden toen zeer zwaar voor haar waren met een doofstomme man en 5 kinderen. En ziet nu in dat ze toch best een lieve vrouw is en kan dit dan ook eindelijk aan haar tonen. Dit boek is een zeer leesbaar verhaal geworden over familierelaties en dementie. Eén van de redenen dat ik voor dit boek gekozen heb is dat laatstgenoemde thema. Omdat ik niet meer een van de jongsten ben zie ik in mijn omgeving steeds meer mensen die een vorm van dementie krijgen. De cijfers liegen er ook niet om, want terwijl er in 2016 zo'n 270.00 mensen met dementie waren zal dit (door de vergrijzing) in 2040 verdubbeld zijn tot meer dan 500.000 mensen. De bekendste symptomen van dementie zijn geheugenverlies en veranderend gedrag. Wat mij vooral verraste in dit boek is de humor die het bevat (had ik dus zeker bij zo'n serieuze schrijver als hij niet verwacht). Er zijn vast boeken over dementie die je meer raken (bijvoorbeeld Ma  en Ach, moedertje van Hugo Borst), maar ook dit boek is de moeite van het lezen meer dan waard!

Wil je dit boek ook lezen, dan kan je hem hier reserveren.

Gabrielle