De dominee van het dorpje Chilbury in Kent besluit op een dag het dorpskoor op te heffen. Het is maart 1940, de Tweede Wereldoorlog is uitgebroken en als gevolg daarvan gaan alle mannelijke koorleden in dienst. De dominee vindt het dus vanzelfsprekend dat het koor moet stoppen. De meeste dames leggen zich, veelal met tegenzin, bij dit besluit neer. Totdat Primrose Trent in het dorp komt wonen. Zij is de muzieklerares van de universiteit van de nabijgelegen stad Litchfield. Ze weet de vrouwen over te halen om het niet op te geven en juist in deze barre en onzekere tijden te blijven zingen met elkaar. Het dameskoor van Chilbury is geboren.
Brieven en dagboeken
Aan de hand van brieven en dagboeken van een aantal meisjes en vrouwen komen we steeds meer te weten over de bewoners van het dorp. Kitty Winthrop bijvoorbeeld houdt trouw haar dagboek bij. Ze is 13 jaar, heeft veel muzikaal talent en een prachtige zangstem. Met haar familie heeft ze het helaas niet zo goed getroffen. Venetia, haar zus, is 18 jaar. Zij is erg mooi en brengt veel jongens het hoofd op hol. Ze vindt dat allemaal heel vermakelijk totdat zijzelf hopeloos verliefd wordt op een kunstenaar. Uit haar brieven aan haar vriendin blijkt langzamerhand dat er iets eigenaardigs met hem aan de hand is.
Goed en kwaad
Ook mevrouw Tilling houdt een dagboek bij. Zij is een bescheiden alleenstaande vrouw, verpleegster van beroep. Ze staat altijd voor iedereen klaar en is zeer geliefd. Over haar enig kind, David, maakt ze zich erge zorgen. Ze is een van de vele moeders die met lede ogen moeten toezien hoe hun zonen in het leger gaan dienen om hun land te verdedigen. En dan krijgt ze zelfs nog een wildvreemde kolonel in haar huis ingekwartierd. Ook dat nog! De brieven van Miss Edwina Paltry laten een heel wat minder fraaie kant van de menselijke soort zien. Zij gaat over lijken om haar doel te bereiken, namelijk zichzelf bevoordelen en verrijken. Gewetenloos en zonder scrupules gaat ze haar gang en ze lijkt er nog mee weg te komen ook.
De bommen
De oorlog komt steeds dichterbij. Er komen berichten binnen van gesneuvelde mannen en als er op een kwade dag echt bommen vallen op Chilbury en Litchfield blijkt hoe belangrijk de dorpsgemeenschap is. De band onderling wordt zeer hecht, ondanks het verdriet en de narigheid. Er blijken zelfs in deze omstandigheden nog lichtpuntjes te zijn en bovendien is er altijd nog Het dameskoor van Chilbury, nu belangrijker dan ooit.
De grootmoeder van de schrijfster
Jennifer Ryan, de schrijfster, luisterde graag naar de verhalen van haar grootmoeder. Zij vertelde vaak over hoe de vrouwen in de oorlog elkaar tot steun waren. Het waren grappige verhalen maar vanzelfsprekend kwamen ook de zorgen en het verdriet aan bod. Hierdoor geïnspireerd en door onderzoek te doen naar talloze dagboeken die gewone burgers in die tijd bijhielden schreef zij dit prachtige, ontroerende en humoristische boek. Ik heb het met erg veel plezier gelezen.
Louise
Als je dit mooie boek wilt reserveren, klik dan hier
Geen opmerkingen:
Een reactie posten