De kleur van de zon

Deze bijzondere roman neemt je mee naar het Kreta van de jaren vijftig. Elena leidt een zorgeloos leven op dit mooie eiland. Ze groeit op in een fijn gezin en heeft nog een jonger broertje, Stefanos. Ze is zo goed als verloofd met Dimitri en er worden al plannen gemaakt voor een bruiloft.

Verbanning
Kort na haar achttiende verjaardag wordt er lepra bij Elena geconstateerd. Ze heeft de vlekjes al eerder gezien, maar doet alsof ze er niet zijn. Het betekent dat ze wordt verbannen naar het eiland Spinalonga, een klein eiland ten noorden van Kreta. Om besmetting te voorkomen moeten alle mensen met lepra daar naar toe. Er is op dat moment geen genezing mogelijk en ze neemt afscheid van iedereen waar ze van houdt. Ze is bang dat ze hen nooit meer terug zal zien.

Op Spinalonga krijgt Elena een huisje toegewezen en later ook een baan als onderwijzeres. Ze bouwt een band op met haar buurvrouw Dora en nog enkele andere mensen op het eiland. Op de zolder van haar huisje vindt ze dagboeken van de vorige bewoonster, Thalia. Ze doet een ontdekking die haar leven voorgoed zal veranderen.

Spinalonga
Klein eiland van 200 meter bij 500 meter pal voor de kust van Kreta met een grootse, aangrijpende en lange geschiedenis. Van 1903 tot en met 1957 werd het eiland gebruikt als leprakolonie. Alle melaatsen op Kreta en later in de rest van Griekenland werden naar dit eiland verbannen. Deze mensen werden de verdoemden genoemd. De bewoners waren van de buitenwereld afgesneden, wetende dat hun kinderen, ouders en geliefden zich zo dichtbij bevonden. Bezoek was verboden en eens in de zoveel tijd meerde een vissersboot aan om goederen te leveren.

Er waren huisjes op het eiland, sommige zijn nu gerenoveerd. Een schooltje, twee kerkjes, winkeltjes, een ziekenhuis en een eigen begraafplaats maakten ook deel uit van het dorpje. De begraafplaats maakt nu een desolate en verwaarloosde indruk. Er resten nog slechts zerken, waar iedereen overheen banjert.

Toeristische trekpleister
Na het vinden van medicijnen in de jaren vijftig werd deze leprakolonie opgeheven. In 1957 verlieten de laatste bewoners het eiland en werd Spinalonga een toeristische trekpleister.

Zelf heb ik het eiland twee maal bezocht. Al na de eerste keer oefende het een bijzondere aantrekkingskracht op mij uit. Ik wilde het graag nog een keer bezoeken. Vanuit Plaka zijn we met de boot vertrokken en als je het eiland nadert is het Venetiaanse fort een echte blikvanger. De poort die je passeert op het eiland werd De poort van Dante genoemd, de Poort van de Duivel.

Victor Zorbas
De eerste keer dat wij het eiland bezochten was Victor Zorbas onze gids. Hij leidde ons het eilandje rond en vertelde schitterende verhalen over de geschiedenis van Spinalonga. De groep hing aan zijn lippen. Victor Zorbas is de auteur van Het eiland der verdoemden. Sommige overlevenden hebben de tijd op het eiland als verschrikkelijk ervaren. Een deel van zijn leven heeft Victor gewijd aan de geschiedenis van het eiland.

Over de auteur
Ina van der Beek is een Nederlandse schrijfster en de auteur van De kleur van de zon. Ze debuteerde in 1998 met de dichtbundel Glimlach van de tijd. Ze is vooral bekend om haar familieromans. Inmiddels heeft ze ook enkele kinderboeken gepubliceerd en ze schrijft recensies en columns.

In De kleur van de zon neemt ze de lezer mee op reis naar Griekenland.
Ik ben aangenaam verrast door dit ontroerende boek.

Dit boek reserveren! Klik hier!

Marga de Jong

Het leven uit een flits

Schijn bedriegt
Kijk vooral niet oppervlakkig naar de voorkant als je een dvd van de Canadese serie Flashpoint in de bieb van de plank plukt. Stoere mannen en vrouwen van een elite-eenheid zwaar bewapend tegen een stadsachtergrond? Nee, dit is niet het zoveelste machoteam dat alle criminaliteit met geweld en vlagen humor van de straten veegt. Kijk eens goed naar de gezichtsuitdrukkingen. Flashpoint is zelfs geen actieserie, maar een dramaserie. Ik werd er volkomen door verrast. Het gaat hier juist om het menselijke, zowel van de kant van de 'criminelen' als van hun 'bestrijders' en dat wordt realistisch uitgewerkt.

SRU
De Strategic Response Unit van de Canada Metropolitan Police Force wordt ingezet bij zaken die de reguliere politie boven het hoofd groeien, zoals gijzelingen, bommeldingen en acties van zwaar bewapende wetsovertreders. Elke aflevering begint met een korte flits van een uit de hand gelopen situatie. Daarna volg je zowel de (potentiële) daders en de mogelijke slachtoffers als de SRU in de vertelling van hoe het zo ver heeft kunnen komen. De SRU houdt wapens als uiterste mogelijkheid achter de hand. Maar het is hun taak om met tactische onderhandelingen, menselijk inlevingsvermogen en intuïtie te zorgen dat er niets escaleert. Er wordt dus nauwelijks geschoten of gevochten en als dat er wel een keer van komt, heeft dat voor alle betrokkenen verstrekkende gevolgen.

Consequenties
In feite heeft het team gefaald in de onderhandelingen als er echt iemand voor de bescherming van anderen neergeschoten moet worden. Dat hakt er in bij zowel de onderhandelaar als de schutter. Realiteit is nu eenmaal niet 'ik stond in mijn recht, klus geklaard'. Hoe komen deze mensen 's avonds thuis? Daar gaat de serie over. En over de uitersten waar mensen soms toe gedreven worden, wat dader en slachtoffer in een heel ander daglicht kan stellen. Neem de aflevering waarin een vader, gek gemaakt door ziekenhuisprotocol, artsen probeert te dwingen een nieuw hart waar zijn dochter al zo lang op wacht bij haar in te brengen. Daarbij gijzelt hij ook de oudere patiënt die niet aan de beurt was voor dit hart, maar de voorkeur had gekregen omdat hij toevallig dichterbij woonde. Hoewel de actie niet goed te praten is, beseft die patiënt er wel de ernst van de wanhoop door en maakt een bijzonder gebaar. Bij de uitwerking van emoties aan het eind van elke aflevering wordt vaak niet meer gesproken - de beelden volstaan. Kippenvel en een brok in de keel. Ga dit zien.


Raoul

Reserveer drie seizoenen van Flashpoint in onze catalogus