Rauwe dagen

Rita Spijker

Het jaar is al weer bijna ten einde en aan mij de eer om de laatste blog van dit jaar te verzorgen. Ik hou heel erg van het lezen van waargebeurde verhalen en toen mijn blik in de bieb viel op het boek Rauwe dagen, met daaronder vermeld 'autobiografisch verhaal over het verliezen van ouders' was de keuze dit keer niet moeilijk. Het verhaal is van de hand van schrijfster Rita Spijker, die  in 2006 debuteerde  met Kreukherstellend. Haar definitieve doorbraak kwam met haar tweede roman Tussen zussen. Samen met haar dochter maakte ze het prentenboek Draaf met  mij. 





Rauwe dagen
Het verhaal start op een 9 december, als Rita gebeld wordt door haar zus met de mededeling dat haar beide ouders zijn gevallen in huis. Bij die val is haar moeder met haar hoofd tegen het aanrecht gekomen en dat zorgt ervoor dat ze niet veel later in coma raakt. Met haar vader, die van alles mankeert, gaat het ook niet goed. Een geluk bij een ongeluk is dat hij in hetzelfde ziekenhuis kan worden opgenomen als haar moeder. Na een paar dagen in coma komt haar moeder te overlijden. Rita is hierdoor natuurlijk behoorlijk van slag, omdat ze veel van haar moeder hield. Haar vader geeft meerdere keren bij hen aan dat het leven voor hem niet meer hoeft en dat hij graag uit zijn lijden (hij heeft veel pijnen) verlost wil worden. Wat hem betreft mogen ze hem van het balkon afduwen. Heel haar leven had de schrijfster een moeizame (of misschien wel geen) relatie  met haar vader. Hij was namelijk een heel moeilijke man om mee samen te wonen, wat waarschijnlijk deels kwam door zijn oorlogsverleden. Rita wil graag dat aan zijn wens om dood te mogen gaan gehoor wordt gegeven door zijn artsen, maar euthanasie is niet mogelijk. Ze kunnen in het ziekenhuis niets meer voor hem doen en hij moet weer verkassen, nu naar een verzorgingshuis. Gelukkig besluiten ze daar wel  te stoppen met behandeling (geen gedwongen voeding en medicatie meer). En niet lang daarna, enkele weken na het overlijden van zijn vrouw, gaat ook hij dood. Net als bij haar moeder zou Rita een afscheidsspeech houden. Maar op de dag van de crematie wordt ze geteisterd door vreselijke migraine en is ze zelfs niet in staat om hierbij aanwezig te zijn.

Dit boek heeft me ontroerd en diep geraakt. Bijna 10 jaar geleden is mijn vader overleden en de beschreven emoties zijn heel herkenbaar. Misschien dat dit sommige mensen vreemd in de oren klinkt, maar ik weet dat al heel kort na zijn overlijden we grapjes maakten. Ik ben van mening dat humor ook in heel verdrietige periodes belangrijk is en soms de rauwe kantjes van iets kan afhalen. In dit prachtige autobiografische verhaal ontbreekt de humor dan ook niet....


Als je dit boek ook wil lezen kan je hem hier reserveren in onze catalogus.


Gabrielle

Led Zeppelin

Eerste kerstdag: opstaan na een romantische kerstavond, de lichtjes in de boom gaan aan, de geur van ovenbroodjes komt je tegemoet, de familie komt binnen en we schuiven met zijn allen aan. Maar niet voordat de radio wordt aangezet, want de Top 2000 is weer begonnen!

Herontdekt

Één van de bands die nooit ontbreekt in de Top 2000 is Led Zeppelin. Dit jaar staan ze er 4 keer in, waarvan natuurlijk het prachtige 'Stairway to Heaven' de hoogst genoteerde is. Led Zeppelin is van voor mijn tijd, maar ik ben opgegroeid met rock uit de jaren 60 en 70. Dus menig LP van deze band is door mijn vader opgezet in de huiskamer. Sinds 2014 komen de albums van Led Zeppelin opnieuw en geremastered uit en dit jaar heb ik ze dan ook weer helemaal herontdekt.

Sterk debuutalbum
Toen ik de geremasterde versie van het eerste album in de CD speler stopte, was ik meteen verkocht. Vanaf de eerste noten van 'Good Times, Bad Times', via het prachtige akoestische 'Babe I'm Gonna Leave You' en het lekkere bluesnummer 'You Shook Me' naar het muzikaal fantastische 'Dazed and Confused' waar het kenmerkende Led Zeppelin geluid al goed te horen is. En zo zou ik ieder nummer wel af kunnen gaan. Vooruit, nog eentje dan: mijn favoriet 'Communication Breakdown'; lekkere rechttoe rechtaan rock. Dit geeft aan hoeveel muzikale stijlen ze verenigen en het toch past het allemaal bij elkaar. Wat was mijn vreugde groot, toen ik de originele LP uit 1968 vond in een speciaalzaak in Amersfoort. Want zeg nou zelf, vinyl klinkt nog steeds het allerbeste.

Physical Graffiti
Zo heb ik iedere heruitgave weer beluisterd t/m het in mijn ogen laatste meesterwerk: Physical Graffiti. Hierna zijn nog wel 3 albums uitgekomen, maar die hebben nooit meer het niveau aangeraakt van de eerste 6 albums. Physical Graffity is een dubbelalbum waarbij alles van Led Zeppelin in ultieme vorm samenkomt. Het mooiste nummer vind ik 'The Rover' waarin de strakke drums van wijlen John Bonham weer laten horen wat een weergaloze drummer hij toch was.
Naast de afwisseling van akoestisch en elektrische rock, zijn er op dit album veel muzikale invloeden te vinden zoals folk en funk. Zanger Robert Plant heeft in een interview gezegd dat 'Kashmir' het definitieve Led Zeppelin nummer is. Als je dit nummer beluistert, begrijp je ook waarom. Uiteraard staat deze track ook in de Top 2000. Heel veel plezier met luisteren en als je meer van Led Zeppelin wilt horen, reserveer je de albums natuurlijk bij Bibliotheek Kennemerwaard.

Reserveer hier het album Led Zeppelin

Reserveer hier het album Physical Graffiti


Joey

Ervaringen van de werkvloer: Uitdiepen van ons meerjarenbeleidsplan

Dat je als directie en managementteam goed bent in de theorie, en dat de vertaling naar de praktijk vaak lastiger is dan je denkt, weet je wel. Toch is het goed om dat je te realiseren, en nog fijner is het als je dat als 180 graden feedback krijgt van je medewerkers. Vooral als die medewerkers bereid zijn om uit hun comfortzone te stappen en het gesprek aan te gaan met elkaar en met 'het management'.

Vanochtend kreeg het managementteam van Kennemerwaard een presentatie van een werkgroep van medewerkers van het team Alkmaar Centrum, Oudorp, De Rijp en Overdie. Annette, Linda, Lisa, Caroline, Monique en Esther hadden zich gebogen over wat het meerjarenbeleidsplan nu betekent voor de 'werkvloer'. Daarbij ging het om vragen als: hoe gaan de toekomstige functies er uit zien, moet de infrastructuur aangepast worden?,  welke communicatie is nodig en hoe moet de organisatie er uit gaan zien?

We kregen een aantal belangrijke conclusie, aanbevelingen en ideeën over de uitvoering te horen. Fijn was het om te horen dat ze blij zijn met alle activiteit van onze bibliotheek, en het visionair management. Waarbij de kanttekening werd geplaatst dat 'onze' theorie goed is, maar de praktijkuitvoering beter kan. Daarbij werd als belangrijkste aanbeveling mee geven dat er sprake moest zijn van een mentaliteitsverandering. Medewerkers moesten meer delen, meer de blik naar buiten hebben en veel meer ook tijdens teamvergaderingen presentaties geven over welke kansen ze zien, welke dingen er al gebeuren en welke ideeën ze hebben. Er was een diep gevoeld besef dat je de verantwoordelijkheid hebt als medewerker om nieuwsgierig te zijn naar de ontwikkelingen in de maatschappij en die ook met je collega's te delen. 

Een belangrijke aanbeveling was dat er meer transparantie en meer communicatie moest komen. Daarmee werd onder andere bedoeld dat wanneer een medewerker een cursus of scholing had gevolgd, er ook een vervolg aan zou moeten worden gegeven. Dat aan een medewerker duidelijk moest worden gemaakt wat hij/zij nu moest gaan doen met die opgedane kennis. Dus als leidinggevenden zou er veel meer gemonitord moeten worden op de gewenste resultaten na scholing, en dus ook scholingstrajecten na een tijd evalueren.

Ook werd, terecht, opgemerkt dat er heel veel activiteiten worden georganiseerd in verschillende vestigingen, maar dat dit onvoldoende bekend is. En dat wat in de ene vestiging wordt georganiseerd, ook best goed zou kunnen werken in een andere vestiging. Het zou naar idee van de werkgroep een goed idee zijn om bv een activiteitenleider aan te stellen, die dit op zou kunnen pakken.

Aan het eind van de presentatie bleek dat de werkgroep ook nog op 2 vragen bleef 'hangen'. Ze wilden graag toestemming om met de aanbevelingen en de oplossingen aan de slag te gaan en ze uit te kunnen voeren in de praktijk. En ze wisten nog niet goed waar ze op 1 januari 2017 zouden willen staan. Daarbij was voor hen belangrijk om bijvoorbeeld meer inzicht te krijgen in de verdeling van de formatie, de hoogte van de subsidies, de inzet van vrijwilligers, de begroting, de aanstaande reorganisatie, welke scholing mogelijk is en wat de rol van de collectie zal zijn.

Daarna ontspon zich een discussie tussen de werkgroep en de leden van het managementteam. Daar kwam als belangrijkste conclusie wat mij betreft uit dat het vormgeven aan een verander- of transitieproces heel erg ingewikkeld is. Dat de medewerkers van de vestigingen graag betrokken willen zijn bij planvorming (dat is overigens ook gebeurd met het meerjarenbeleidsplan), maar ook heel erg bij de uitvoering. Dat is ook altijd onze intentie als leidinggevenden. Als management grote lijnen aangeven, en de medewerkers zelf de invulling laten geven. En dan zie je dat het toch lastig is, dat je onbedoeld elkaar misschien wel in een houdgreep houdt. Want waar de werkgroep vroeg om toestemming voor het uitvoeren van de aanbevelingen, hebben ze die dus nou net niet nodig (die toestemming). En dat is vallen en opstaan, met elkaar durven te leren, uitproberen, de fout in gaan, en opnieuw proberen en het dan beter doen. 

Ik vond het erg inspirerend om de terugkoppeling te krijgen van de werkgroep. Om mij zelf maar weer eens te herhalen als ik over onze medewerkers praat, ik werd er erg blij van. Want hoewel ik dat misschien niet vaak zeg, ik realiseer me terdege dat het juist op 'de werkvloer', in de vestigingen heel erg moeilijk is om een verandering in te zetten binnen de huidige setting van uitlening, vragende klanten/bezoekers en met vaste roosters. Daar waar bij onze consulenten de uren toegeschreven zijn naar een bepaalde programmalijn, en er dus duidelijk is hoeveel uur er besteed kan worden, is het binnen de uren die beschikbaar zijn voor vestigingen veel lastiger. Want je moet een beweging maken waarin je je oude vertrouwde werk los moet laten, en je zelf vorm moet/kunt geven aan de ambitie van Kennemerwaard. En dan kan ik me de onzekerheden heel goed voorstellen, ga ik het wel goed doen, en ga ik wel het goede doen volgens het managementteam. Dat is het mooie van ons proces, dat is het mooie van deze werkgroep: weten dat je met elkaar op pad bent, dat de uitkomst voor niemand helder is. Dat de weg naar de uitvoering van ons meerjarenbeleidsplan net zo waardevol is als de bestemming. 

Hulde aan de werkgroep! Namens het hele managementteam krijgen jullie geen toestemming (want die hebben jullie niet nodig ;-) , wel de hartelijke dank voor jullie presentatie en jullie betrokkenheid. Ik kan niet wachten op de eerste terugkoppeling over hoe het gaat met de uitvoering van de verbeterpunten.

In de zee zijn krokodillen

Vluchtelingen
Vorige week viel mijn oog op het woord "vluchtelingen" op de rug van een boek in de kast van de bieb in Bergen. Ik was benieuwd wat er over vluchtelingen in zou staan. Zodra ik de voorkant van dit boek zag was ik verkocht en moest hij op mijn overvolle biebpas......... Diezelfde avond in één adem uitgelezen.

In de zee zijn krokodillen
Op een vrij luchtige manier vertelt de Italiaan Fabio Geda het waargebeurde verhaal van de Afghanistaan Enayatollah Akbari. Het is alsof Enayatollah het verhaal zelf schrijft,: naïef en met vleugjes humor. Op tienjarige leeftijd vlucht hij samen met zijn moeder voor de Taliban naar Pakistan waar zijn moeder hem stiekem achterlaat om weer terug te keren naar huis, naar haar andere kinderen. Een dag eerder, Enayatollah is nog ontwetend van het feit dat hij alleen gelaten wordt, geeft ze hem drie adviezen: gebruik nooit drugs, wapens en ga niet stelen.
Zijn omzwervingen gaan van Pakistan, Iran, Turkije, Griekenland naar Italië. Hij krijgt o.a. te maken met mensensmokkelaars die hem over de bergen smokkelen.Tijdens deze zware tocht ziet hij bevroren lichamen van zijn voorgangers liggen. Ook reist hij met een lekke rubberboot en in een containerschip waar water, lucht en ruimte maar mondjesmaat aanwezig zijn. Als hij dan uiteindelijk aankomt op de eindbestemming krijgt hij de status asielzoeker en dat houdt in dat hij alleen mag tv-kijken, eten en slapen maar vooral wachten tot hij weer verder kan gaan met zijn leven.

Begrip
Deze Italiaanse bestseller uit 2010 is natuurlijk enorm actueel. Het zou mooi zijn als iedereen dit boek zou lezen. Dat zou goed zijn voor het kweken van begrip voor al deze mensen die op zoek zijn naar veiligheid en het recht om te bestaan!

In de zee zijn krokodillen is te reserveren in onze catalogus

Ingeborg

Delen van verhalen over de (nieuwe) bibliotheek

Gisteren hadden we bij Kennemerwaard een discussiemiddag rondom de uitvoering van ons Meerjarenbeleidplan met ons managementteam en onze Raad van Toezicht.  In alle gesprekken met de Raad van Toezicht merk ik dat ze heel enthousiast zijn over onze organisatie, maar dat ze het ook moeilijk vinden om zich een beeld te vormen van die nieuwe rollen van de bibliotheek. En dus waren gistermiddag zes van onze medewerkers uitgenodigd om iets te vertellen over hun werk.

http://www.hi-re.nl/wp-content/uploads/inspiratie1.jpg

Het begon met Stephan, die vertelde over zijn zoektocht in hoe je communities vorm geeft. Hij richt zich op het thema duurzaamheid. In een kleine twee jaar tijd is het hem gelukt om rondom dit actuele thema een groep van betrokken burgers, kleine bedrijfjes, zzp'ers en eigen medewerkers te laten ontstaan: Duurzaam Doen. Met een relatief klein budget allemaal vanuit bevlogenheid een bijdrage leveren. Niemand krijgt (volledig) betaald voor zijn/haar inbreng, de mede-organisatoren zijn collega's, betrokken ondernemers of burgers die voor een kleine tegenprestatie mee vorm geven aan een 'beweging' waar de bibliotheek het faciliterend middelpunt van is. Stephan deelde hoe moeilijk het is om los te laten.... en hoe mooi het is als ons dat lukt als bibliotheek en hoeveel je dan kunt bereiken.

Vervolgens kwam Maria aan het woord. Ach... Maria... geef haar het woord over bestrijding laaggeletterdheid en ze praat je de oren van je hoofd. Als je niet na een gesprek met Maria inziet hoe belangrijk dit thema is, welke impact we als bibliotheek hebben  op de levens van mensen dan heb je een hart van steen.

Jolanda vertelde over onze programma's rondom programmeren, coding, raspberry pi's. De zoektocht naar waar nou precies behoefte aan is. En dat dit dus heel erg per doelgroep verschilt. Van workshops/lessencyclus in LINUX naar workshops programmeren zonder computers voor het basisonderwijs. Van Lego Mindstorm en Scratch en CoderDojo. Op zo'n moment voel ik mij heel oud ;-) al weet ik ongeveer wat het inhoudt omdat ik naar de workshop voor collega's van Jolanda ben geweest.

Jeanet vertelde over het succes van Kennemerwaardse leesconsulenten op basisscholen. Hoe we van 4 scholen naar 41 scholen in 4 jaar tijd zijn gegroeid. En hoe blij en tevreden de scholen met ons zijn en hoe de leesresultaten op school omhoog gaan. En dat we nu ook vragen vanuit de VVE krijgen, aangekaart door het basisonderwijs. Om zo nog beter te kunnen voorkomen dat er leesachterstanden ontstaan. Jeanet staat echt te glimmen van trots als ze vertelt over haar collega consulenten.

Suzan vertelde over Dag en Dauw. Ons 'senioren' programma samen met Artiance (centrum voor de kunsten). Ook hier een verhaal over een zoektocht, van sturen naar loslaten en faciliteren. Van mensen betrekken bij wat ze willen leren of zien, naar mensen zich zien ontplooien en zelf een bijdrage aan het programma te laten doen doordat ze nu zelf op de planken gaan staan. Over hoe je (kwetsbare) ouderen bereikt en hen in staat stelt een nieuw sociaal netwerk op te bouwen. Ook Suzan vertelde hoe moeilijk het is om los te laten... en hoe mooi de resultaten zijn als je dat lukt.

Als hekkensluiter kwam Leonie aan het woord over haar project Veilig Puberen. Een bijzonder project waarbij de bibliotheek 3 lessen mediawijsheid geeft in bovenbouw basisschool en onderbouw voortgezet onderwijs, met als speciale focus seksualiteit en internet. Je schrikt er van als je hoort waar kinderen allemaal mee geconfronteerd worden, en wat ze bedoeld of onbedoeld elkaar aandoen met het verspreiden van foto's of filmpjes. En zo onder de indruk ben ik dan als ik Leonie hoor vertellen hoe ze kinderen in hun kracht zet, hen duidelijk maakt dat zij zelf het verschil kunnen maken in niet hard over anderen en over zichzelf te oordelen. En hoe ze van kinderen terug hoort dat ze na haar lessen filmpjes en foto's van hun telefoon of tablet halen omdat ze inzien dat het niet slim is om die te verspreiden. Zeer indrukwekkend om te horen en haar betrokkenheid met die kinderen te zien.

Dat kreeg ik ook terug van onze Raad van Toezicht. Wat mooi om te zien wat er allemaal nog meer gebeurt, en nu hebben we er een veel beter beeld bij. Dan vallen dingen op hun plaats, de goede dienstverlening die dagelijks in onze vestigingen door al onze medewerkers wordt verleend, in combinatie met het 'nieuwe' bibliotheekwerk, wat in sommige gevallen zelfs al 'oud' of in ieder geval vertrouwd aan het worden is. Samen vormen ze het beeld van de bibliotheek van de toekomst. Ze hebben elkaar nodig en kunnen elkaar heel goed versterken. De vestigingen met hun bezoekersstromen, waar meer en meer ook invulling wordt gegeven aan onze programmalijnen. En de vestigingen als uitvalsbasis voor programma's op school, in de wijk, bij instellingen. Mooi! En ja, daar word ik blij van als ik merk dat mijn enthousiasme voor alles wat we doen van uitlenen tot mediawijsheidlessen rondom seksualiteit gedeeld en uitgedragen wordt.

Bent u benieuwd naar wat de bibliotheek nog meer doet dan boeken uitlenen? Vraag het gerust aan één van onze medewerkers. We vertellen er u graag over.

De erfenis

Elisabeth Mollema

Omdat ik al meerdere boeken van Elisabeth Mollema heb gelezen, die me goed waren bevallen viel mijn keus dit keer op haar laatst verschenen boek: De erfenis. Na haar studie sociologie startte ze als freelance journalist en publiceerde artikelen in verschillende kranten en bladen. Ook schreef ze non-fictieboeken. Hierna stortte ze zich op het schrijven van kinderboeken (meer dan 70 titels). In 2007 werd het tijd voor wat anders en verscheen haar eerste thriller: Prooi.

De erfenis
Als Emma bij de notaris zit om over het testament van haar overleden moeder te praten krijgt ze een lang verzwegen geheim te horen: ze blijkt nog een halfzus te hebben. Dat hoeft natuurlijk geen ramp te zijn. Emma schrikt wel als ze hoort dat haar moeder alles (dus ook de kwekerij die Emma bestiert) aan haar halfzus heeft nagelaten en dat zij alleen het vruchtgebruik ervan heeft. Mocht Emma komen te overlijden of de kwekerij gaat failliet dan is alles voor halfzus Lucy. En laat het nou momenteel slecht gaan met de kwekerij. Emma wil daarom het contact zo lang mogelijk afhouden, maar ze ontkomt er natuurlijk niet aan. Vooral met Oscar, de nieuwe geldbeluste vriend van Lucy, heeft ze veel moeite. Niet veel later gebeuren er allerlei rare dingen en wordt ze bedreigd. Naast het knokken voor het voortbestaan van de kwekerij gaat Emma  hard op zoek naar de antwoorden op de vele vragen die ze heeft. Het verhaal, dat afwisselend verteld wordt vanuit het perspectief van Emma en Lucy, is vlot geschreven en leest als een trein. Als lezer wordt je regelmatig op een dwaalspoor gebracht en het het einde kent dan ook een verrassend plot. Kortom: een heerlijk boek voor tussendoor. En ook voor diegenen die niet zo van lezen houden goed te doen, want het boek telt maar iets meer dan 200 bladzijden....:-)


Zin om dit boek ook te lezen? Reserveer hem dan hier in onze catalogus.

Gabrielle

Ontmoeting bij taalprojecten

Gewoontes in verschillende culturen
Na de zomervakantie heb ik samen met Wijkcentrum Overdie Lezen in de keuken in het wijkcentrum georganiseerd. Bij Lezen in de keuken praten, lezen en schrijven we over koken en recepten. Tijdens een van de bijeenkomsten merkte ik dat voor mij iets heel vanzelfsprekend was, wat dat voor anderen niet bleek te zijn. Een van de vrijwilligsters en ik hadden bedacht om samen met de deelnemers een mooie uitnodiging en menukaart te maken en te schrijven. Alle deelnemers mochten immers iemand uitnodigen voor de maaltijd die we samen gingen koken. Een uitnodiging en menukaart bleken voor veel deelnemers iets onbekends te zijn. Iedereen vond het wel heel leuk om ze te maken! In mijn hoofd verschuift dan iets. De verrassing maakt ruimte in je hoofd voor iets nieuws. In andere culturen gaat het anders. Alle gerechten staan gewoon prachtig op tafel. Iedereen is welkom of wordt persoonlijk uitgenodigd.

Thinking together 
Praten over kunst is een een ander taalproject. Deze keer met ouders op een basisschool. De moeders hadden mooie kunstvoorwerpen van thuis meegebracht. Er werd over verteld. Het waren mooie verhalen vanuit ieders cultuur. Heel verschillend. Een deelneemster die oorspronkelijk uit Ghana komt, had een houten beeld meegebracht: twee mensen die gehurkt onder een cacaoboom zitten. Ze vertelde dat ze dit thinking together noemen en dat ze dat in Ghana nog steeds ziet als ze daar naar toe gaat: mensen die onder een boom zitten om samen na te denken en te praten. Ze zocht een foto van een prachtige cacaoboom op haar telefoon.

Cacaobomen hebben we niet in Nederland. Wel genoeg andere bomen om onder te zitten of andere plekken om samen na te denken en te praten over onze verschillende gewoontes. Ook tijdens onze taalprojecten.

Charlotte

Shades of Black: Kovacs

Al in een eerder blog heb ik deze zangeres opgenoemd maar deze CD verdient meer aandacht.
Reeds uitgekomen in april van dit jaar.

De Nederlandse zangeres, die eigenlijk Sharon Kovacs heet, timmert flink aan de weg sinds het verschijnen van haar eerste single My Love vorig jaar. Ze werd al uitgeroepen tot 3FM Serious Talent van 2014, stond op diverse festivals en treedt inmiddels ook op in het buitenland met haar 'Shades of Black-tour'. Volgens de organisatie creëert Kovacs met haar "rauwe, soulvolle" stem "wonderschone, doordringende muziek". Het is een opvallende verschijning, ze draagt altijd een bontmuts wat haar de bijnaam ‘Wolfmeisje’ oplevert.

De jonge Kovacs ( ze is nog maar 25 jaar) kreeg tot dusver niets voor niets in het leven. De ex-studente van de Rock City Institute van Eindhoven heeft een bewogen jeugd achter de rug: Drank, drugs, ADD-stoornis, autoriteits-problemen en een jarenlang verblijf in internaten voor kinderen met gedragsstoornissen. Dat hoor je terug in haar songs die overlopen van vechtlust, agressie en ambitie. Shades Of Black bevat flink wat liedjes die behoorlijk lekker in het gehoor liggen, maar ze gaan ook allemaal ergens over. Dat hoor je en dat voel je.

Het belangrijkste onderdeel van haar verleden: een talent dat haar hopelijk tot ver over de landsgrenzen zal brengen. Dat kan met debuutalbum Shades of Black onder de arm.  De zangeres kwam in een stroomversnelling terecht nadat ze producer/schrijver Oscar Holleman ontmoette. Hun samenwerking verliep vol overgave. Kovacs heeft een diepe, dragende stem waar de doorleefde soul van grootheden als Amy Winehouse en vooral Shirley Bassey in zit.

In Shades Of Black wordt vooral een nachtclubsfeer opgeroepen door de strijkers en blazers.
Shades of Black zet de toon met een warme inkleuring en een juiste balans: niet té dramatisch en zeker niet te licht. Kovacs varieert van  ballads (Song For Joel, dat eerder verscheen op het album Vergeten Liedjes van het Rode Kruis, en het prachtige 'Shirley') tot swingende uptempo pop (50 Shades Of Black, He Talks That Shit.)
Shades Of Black is een plaat die in vocaal, instrumentaal, en emotioneel opzicht diepe indruk maakt. En hij wordt alleen maar beter en indrukwekkender naarmate je hem vaker luistert.

Kovacs zien en luisteren:  http://youtu.be/FpZdbtUI9wI
Kovacs reserveren ? Klik hier


Anita

Voddenkoningin

Waterloopplein

Als vanaf heel jong ging ik met mijn moeder naar het Waterloopplein. Mijn zus kocht er eens een nerts bontmantel voor 5 gulden. Ik zie hem nog voor me. Wist ik veel dat die uit kledingmagazijnen kwamen uit Duitsland; het waren kleren van Joden die in de oorlog vergast waren. Twintig jaar na de oorlog kwam die kleding pas weer op de markt omdat ze besmet was.

Laura Dols

Het levensverhaal van Laura Dols zoals het is opgeschreven door Saskia Goldschimdt is interessant genoeg, maar wat ik vooral boeiend vond aan het boek De voddenkoningin, zijn haar strooptochten, eerst in Nederland, later in Belgie, Duitsland en de rest van Europa, naar magazijnen vol met kleding en schoenen uit de jaren dertig, veertig en vijftig.

Tweedehandskledingbranche

Dols, met haar gevoel voor mode, stoffen en trends (haar moeder was thuisnaaister) weet binnen de dringen in de wereld van tweedehandskleding die begint op het Waterloopplein en die uiteindelijk uitgroeit tot een keiharde business, die haar uiteindelijk de kop zal kosten.

Billy en Barney

Ik zie ze nog lopen Billy en Barney, die als leven kunstwerk door Amsterdam liepen, gekleed jawel door Laura Dols. Het zijn vooral die anekdotes over allerlei vrienden van Laura die het boek zo boeiend maken. Dat, naast een tijdbeeld waarin Aids en commercialisering uiteindelijk een einde aan maken. Ik heb die tijd zelf meegemaakt, gevoeld, maar dat is niet nodig om te genieten van dit bijzondere boek over vijftig jaar handel in vodden.

Financiering van projecten

Het is een veel gehoord argument in discussies rondom cultuur en (publieke) financiering. Ga op zoek naar een derde geldstroom, wees ondernemend(er). Achterliggende gedachte is vaak dat dan de subsidie die een overheid verstrekt wel verminderd kan worden. Zo'n argument of aanmoediging wordt naar mijn idee vaak veel te gemakkelijk gebruikt, zonder enige kennis van zaken of betreffende instelling wel geschikt is om makkelijk een derde geldstroom aan te spreken. Of dat de vermindering van subsidie zomaar in dezelfde mate op te vangen valt door 'ondernemend' te zijn. Ik kreeg een tijdje geleden het impliciete verwijt dat onze bibliotheek niet ondernemend en innovatief genoeg was. En ik kreeg daarbij de vraag of ik wel eens over het introduceren van horeca had gedacht. Want daarmee kon ik vast onze eigen inkomsten wel opkrikken. Op zo'n moment moet ik echt op mijn lippen bijten.... diep ademhalen en dan de uitnodiging doen aan dit raadslid dat als hij een horeca-ondernemer kent die de korting van anderhalve ton op onze subsidie door middel van een goede horeca in de bibliotheek kan opvangen, ik mij aanbevolen houd voor contact met deze persoon. Ik zal hem/haar met open armen ontvangen!

Natuurlijk zijn er mooie voorbeelden in het land van succesvolle ondernemende instellingen, zo lukt het Naturalis om via crowdfunding de financiering voor de Tyrannosaurus Rex rond te krijgen.Ik weet zeker dat ook een aantal (grote) bibliotheken zoals Arnhem, Amsterdam, Rotterdam, Leiden, Haarlem en ik vergeet er vast een paar, extra geld binnen weten te halen met hun horeca en verhuur. Chapeau! (Doen wij overigens ook). Tegelijkertijd durf ik de stelling aan dat het in de meeste gevallen om een aanvulling gaat van inkomsten, geen vervanging van subsidie. Want je plust maar niet zo maar even dit soort grote bedragen bij op je reguliere geldstroom.
Het Rijksmuseum en andere (grote) musea lukt het vaak om via fondsen of particuliere weldoeners mooie projecten te realiseren. Ook verschillende bibliotheken weten via fondsen en prijzen geld binnen te halen voor projecten. Bibliotheek Utrecht heeft volgens mij met de andere 3 grote steden een grote ESF subsidie binnen weten te slepen, en ook de PSO's lukt het vaak om groot projectgeld binnen te slepen.

Windmolens;Wikipedia commons

En precies daar zit de crux! Het gaat om projecten. En die zijn mooi, en nodig, want daarmee kun je dingen in beweging brengen. Maar ze zijn er niet voor bekostiging van je reguliere bedrijfsvoering. Die zul je toch echt met die eerste twee geldstromen moeten bekostigen. Subsidie en eigen inkomsten. En die eigen inkomsten omhoog krikken dat lukt niet zo maar. Er is prijselasticiteit (zoals dat zo mooi heet) in wat je voor je reguliere producten kunt vragen. Bij te hoge kosten haken teveel mensen af en schiet je jezelf in de voet. Nieuwe producten ontwikkelen kost tijd en dus geld. Waarbij je dan zelfs nog het risico loopt dat als je dat doet je het verwijt krijgt dat je marktverstorend bezig bent, of dat wat je nu aan het doen bent nou echt niet de taak is van de bibliotheek.

Voordat dit nu een klaagverhaal gaat worden, niet helemaal mijn stijl ;-) dan nu het goede nieuws. Er valt wel geld binnen te halen voor projecten. Ja, dat kost tijd, en aandacht, en vrijmaken van mensen en denkkracht. We hebben die handschoen die de politiek ons heeft toegeworpen opgepakt. In bibliotheek Kennemerwaard hebben we sinds 2010/2011 een eigen adviseur projectfinanciering, een fondsenwerver zo je wilt. Deze medewerker heeft korte lijnen met onze productontwikkelaars, met onze accountmanagers en consulenten die op de vernieuwing zit. Ze gaan samen zitten, de ontwikkelaar vertelt wat hij/zij van plan is, en onze adviseur gaat vervolgens aan de slag om te kijken of er ergens nog niet een potje of fonds is waarmee extra financiering kunnen binnenhalen. Ze weet heel goed hoe ze projecten zo moet omschrijven dat ze passen binnen de regels van overheden of fondsen. En inmiddels is ze er heel goed in geworden. Eind 2013 hadden we zo rond de € 73.000,- aan projecten op onze balans staan, eind 2014 was dat al opgelopen naar € 118.000,-. Voor 2015 hebben we inmiddels bijna € 170.000,- aan projectfinanciering binnen weten te halen. Dat is al flink hoger dan de doelstelling van € 150.000,-- die we hadden voor dit jaar.

Dat niet alles altijd lukt mag ook duidelijk zijn. Even voor jullie beeld: er zijn ter waarde van € 544.630,- aan projecten her en der ingediend. Maar het loont om een (eigen) fondsenwerver te hebben die goed op de hoogte is van waar de potjes met geld te halen zijn. En het mooie is dat we met de projecten heel veel vernieuwing kunnen realiseren, nieuwe dingen uitproberen die als ze succesvol zijn ook toegevoegd worden aan onze dienstverlening. Waarmee we dan extra inkomsten kunnen genereren en dus onze eigen inkomsten kunnen verhogen op termijn. Dus hoera voor onze Miranda! Voor 2016 mikken we op zeker € 175.000!

Mocht u nou geïnteresseerd zijn in één van onze projecten, nog ergens een potje met geld hebben liggen ;-) U begrijpt, wij houden ons aanbevolen!

Koyo

Vooruit in de tijd
Ik schrijf dit blog een maand voor het gepubliceerd wordt. Oplettende lezers weten inmiddels dat ik wel van een beetje tijdreizen houd ;)
Om te voorkomen dat ik dit blog schrijf op vakantie, werk ik dus een maandje vooruit...

Kleurrijke blaadjes
In november ben ik volop aan het genieten van de 'kleurrijke blaadjes', oftewel koyo, in Japan. Japan is beroemd om de kersenbloesem in mei, maar in de herfst kleurt het land groen, rood, geel en alles daartussen in. De Japanners trekken er en masse op uit om te genieten van de kleurenpracht.

(© Joe)

Voorbereiding
Omdat we niet georganiseerd op reis gaan, vergt deze vakantie een goede voorbereiding: welke plekken gaan we bezoeken, wat is er te zien, hoe komen we er (gauw een Japan Rail Pass bestellen, en nog even langs de ANWB voor een internationaal rijbewijs!), hoe maak ik mezelf verstaanbaar en een week voor vertrek snap ik nog steeds niet hoe Tokyo in elkaar zit...

Ik pak Een geschiedenis van Japan van Willy Vande Walle uit de geschiedeniskast, maar ik kom er niet doorheen...
Gelukkig hebben we ook flink wat reisgidsen van Japan in collectie.

Beeld mag natuurlijk niet ontbreken!
Shokuzai is een Japanse crimeserie. En niet de minste! Nu eens een serie zonder al te veel zichtbaar bloedvergieten, psychologisch een hele sterke serie.
En de indrukwekkende tekenfilm Grave of the fireflies, waar je niet naar kunt kijken zónder tranen in je ogen...

Meer weten over Japan? De links naar de titels staan hier boven in de tekst en in december hoop ik er alles over te kunnen vertellen!
Tot die tijd: sayonara!
Sanneke

Wat heb jij leuke kinderen!

De tijden veranderen, de starre regeltjes van de jaren vijftig over hoe we ons zouden moeten gedragen hebben we achter ons gelaten. Zijn goede manieren dan ouderwets, wel nee! Wat is er mis met beleefd zijn en goede omgangsvormen? Sociale vaardigheid en goede manieren zorgen er voor dat we op een prettige en respectvolle manier met elkaar omgaan. De basis wordt gelegd bij kinderen, daar begint het allemaal mee. Veel ouders beseffen dat ze een voorbeeld zijn voor hun kinderen. Zij spelen een belangrijke rol om hun kinderen te begeleiden in de sociale wereld.
Asociaal en hufterig gedrag is niets nieuws en is van alle tijden. Het komt voor onder alle leeftijden en onder alle lagen van de bevolking. Sommige mensen zijn zich vaak niet bewust van hun asociale gedrag. Pas als iemand ze er op wijst, dringt het tot ze door dat anderen zich wel eens aan hun gedrag zouden kunnen storen. Zonder dat we het in de gaten hebben maken we ons zelf er in een bepaalde mate ook wel eens aan schuldig.

Ergernissen
Het zal niemand ontgaan zijn, de verruwing van de samenleving heeft de afgelopen jaren een vlucht gemaakt. De toenemende agressie en verloedering maken de maatschappij er niet leefbaarder en aangenamer op.
Iedereen ergert zich wel eens aan anderen. Mensen die zeer aanwezig zijn en met luide stem staan te bellen, vervolgens door blijven bellen bij het afrekenen.
Zelf erger ik me aan mensen die bij het openen van een extra kassa meteen vooraan gaan staan. We zouden nog wat van de Britten kunnen leren, die netjes aanschuiven in de rij. Het is echt waar, de rij wordt gerespecteerd! We staan in het buitenland toch niet echt bekend als een subtiel volkje.

Wangedrag
Bumperkleven, dubbel parkeren, knipperlichten niet gebruiken, snijden, te hard rijden, dit zijn enkele voorbeelden van de grootste ergernissen in het verkeer.
Geluidsoverlast, rotzooi op straat gooien, vernielingen en elkaar niet netjes passeren.
Agressie tegen hulpverleners, NS-personeel, buschauffeurs, scheidsrechters, voorbeelden legio. Dit wangedrag is ondermijnend voor het welzijn van de samenleving.

Lichtpuntjes
Als mensen worden aangesproken op hun gedrag, word je als snel bestempeld als moraalridder. Soms krijg je de vreselijkste verwensingen naar je hoofd geslingerd. Gelukkig zijn er ook veel lichtpuntjes. Er zijn nog genoeg mensen die wel netjes de deur voor je open houden. Eventjes naar iemand zwaaien of je voor laten gaan bij de kassa, als je weinig boodschappen in het mandje hebt. Of opstaan voor ouderen en zwangere vrouwen in trein en bus. Deze kleine blijken van wellevendheid zijn een verademing.

Saamhorigheid
Op een zonnige zondagmiddag aanschuiven bij een barbecue en dan ervaren dat iedereen aandacht voor elkaar heeft, interesse toont in het verhaal van de ander. Alsof je in een warm bad gedompeld wordt, het geeft een gevoel van saamhorigheid.
Natuurlijk is beleefdheid soms een façade, maar we gaan toch allemaal liever om met mensen die prettig in de omgang zijn?

Wat heb jij leuke kinderen!
Dit boek is een bron van informatie, ontstaan door een samenwerking tussen kinderpsycholoog Marga Akkerman en etiquettecoach Magda Berman. Bedoeld voor ouders en opvoeders van kinderen in de leeftijd van 0 tot 12 jaar. Dit boek geeft handvatten voor ouders om hun kind sociale omgangsvormen te leren.
Stap voor stap wordt er doorgenomen, welke sociale manieren bij welke leeftijd horen en hoe je daar als ouder een rol in kunt spelen. Je hebt als ouder dus ook te maken met je eigen sociale gedrag. Je kennis over omgangsvormen wordt ook weer eens opgefrist. Als je bepaalde regels te strak vindt, kun je ze toepassen op een manier die je zelf als prettig ervaart. Er is natuurlijk alle ruimte voor eigen invulling.

In het boek wordt onderscheid gemaakt tussen twee leeftijdscategorieën, van baby tot basisschool (0-6 jaar) en kinderen in de basisschoolleeftijd (6-12 jaar). Er wordt ook aandacht besteed aan plagen en pesten in het gezin en plagen en pesten buitenshuis. Een verhelderend, levendig en prettig leesbaar boek!

Dit materiaal reserveren! Klik dan hier!

Bibliotheek Overdie genomineerd voor Beste bibliotheek van Nederland

We zijn met onze vestiging Overdie genomineerd voor de beste bibliotheek van Nederland. We zijn er apetrots op dat we de shortlist (opnieuw) hebben gehaald. Nu heb ik niet de verwachting dat we de hoofdprijs gaan binnen halen, want geduchte andere kandidaten. Maar net zoals ik alle andere keren vond dat we al gewonnen hadden op voorhand (Alkmaar Centrum, meest duurzame bibliotheek, Heerhugowaard Centrum), vind ik dat nu ook. Ik zal uitleggen waarom.

Overdie is een zogenaamde 'Vogelaarwijk'. Een diverse bevolking van immigranten, eerste, tweede en derde generatie, gemengd met een autochtone bevolking variërend van woonwagenbewoners tot bemiddelde middenklasse. Een boeiende mix. In deze wijk stond tot de helft van de jaren tachtig een filiaal van de bibliotheek. Dat filiaal sneuvelde in een bezuinigingsronde, te weinig lezers, te weinig gebruik, en men kan wel naar het centrum. Voor de scholen werd enig soelaas geboden in één keer per week anderhalf uur een bibliobus. Programma's als de Bibliotheek op School bestonden niet.

Het was denk ik ergens eind 2007 dat ik door het toenmalig afdelingshoofd van de gemeente Alkmaar gevraagd werd of ik niet eens in gesprek wilde met het bestuur van het wijkcentrum over samenwerking. Zelden ben ik zo warm ontvangen. Wat een enthousiasme bij het bestuur. Dat het zo belangrijk was dat kinderen konden lezen, dat ze zo graag weer een vaste, eigen vestiging van de bibliotheek wilden. En of dat niet gerealiseerd kon worden. Er gingen niet eens zoveel gesprekken overheen, een paar gesprekken met de gemeente over een projectsubsidie en intern, en we gingen aan de slag. Binnen een paar maand hadden we een lokaaltje op de eerste verdieping in het wijkcentrum ingericht als bibliotheek. Als wij er niet waren dan werd het door andere huurders gebruikt. Zo kon het wijkcentrum de ruimte efficiënt inzetten. Het gaf wel eens gedoe, dat gaat zo als je een dak samen deelt. Biljarters die met een keu in de hand de kinderen achterna zaten die, omdat de bibliotheek nog niet open was, rondom de biljarttafel liepen te hollen. Maar daar kwamen we na gesprekken altijd wel weer uit.

Ondertussen was het wijkcentrum bezig met nieuw- en verbouwplannen. Dat was een langdurig proces. Nieuwbouw bleek niet mogelijk, wel verbouw. En of wij alsjeblieft wilden blijven, en waar we dan wilden zitten. Fijn als je zo gewaardeerd wordt dat je mee mag denken. We wilden op de begane grond met een zichtlocatie. Dat is gelukt. Vanaf november 2014 zijn we nu gevestigd op de begane grond met een jeugdbibliotheek. Het ziet er prachtig uit, en ook het verbouwde wijkcentrum ziet er geweldig uit. Gastvrij en uitnodigend. Onze medewerkers en bezoekers vertellen dan ook niet voor niets trots over wat ze allemaal doen en waarom Overdie moet winnen.

Dat stenen omhulsel zijn we heel erg blij mee, nog blijer zijn we met alle vorderingen die we in en vooral met de wijk maken. Niet alles lukt meteen. De ruime openingstijden die we graag wilden door tijdens de ochtend open te zijn met een half schuin oog toezicht van de beheerder is nog niet gelukt. Daar moeten we nog verder over praten. De samenwerking met de scholen gaat heel erg goed. Op een aantal scholen in de wijk hebben we een leesconsulent, en de kinderen komen graag naar de bibliotheek ook al hebben ze op school ook een collectie. We hebben hele leuke projecten met de ouderkamers van de scholen o.a. "Lezen in de keuken". Er zijn contacten en activiteiten met de moskee en met groepen in de wijk die met ons samenwerken. Boekenpret en voorleesprojecten voor ouders die geen leestraditie hebben hebben voet aan de grond in de wijk. Met de andere huurders van het wijkcentrum wordt gekeken of we samen dingen kunnen doen. Niet alles tegelijk, niet alles heeft gelijk resultaat. Het begint met het gesprek. Er is een leeskring voor beginnende volwassen lezers, we lezen voor en we organiseren activiteiten samen met het Centrum voor Jeugd en Gezin. Kortom het sprankelt en bruist in en buiten de bibliotheek. Doordat we daar zitten, weten mensen uit de wijk ons makkelijker te vinden en benaderen ze ons ook makkelijker.

Of we winnen op 27 november? Ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat Overdie en haar bewoners, onze bibliotheek in zijn geheel heeft gewonnen met deze levendige vestiging! Een aanwinst voor de wijk, en wat de wijk Kennemerwaard brengt is een aanwinst voor ons bibliotheekwerk!

U kunt ons nog helpen door te stemmen.

Erna Winters

Onderweg met Oliver Sacks

Beschreven levens
Het lijkt wel alsof er de laatste tijd aan de lopende band (auto)biografieën verschijnen. Het is haast ondoenlijk om ze allemaal bij te houden en te lezen. Bovendien laat de kwaliteit wel eens wat te wensen over zodat het niet altijd lukt om tot het eind van zo'n vaak dikke pil geboeid te blijven.

Oliver Sacks
Dat geldt zeker niet voor het zeer goed geschreven boek van de, helaas in augustus van dit jaar overleden, neuroloog Oliver Sacks: Onderweg: de autobiografie. Hij was een wereldberoemde arts die zeer veel schreef over allerlei onderwerpen maar toch vooral over de talloze neurologische aandoeningen waaraan mensen kunnen lijden. Bij de beschrijvingen valt altijd weer op dat hij zijn patiënten met veel respect en toewijding behandelde. Het waren nooit zomaar 'gevallen' voor hem.

Speelfilm
Meerdere boeken van de auteur werden bestsellers, bijvoorbeeld 'De man die zijn vrouw voor een hoed hield', 'Migraine', 'Een been om op te staan' en 'Ontwaken in verbijstering'. Naar dit laatste boek is zelfs een (ietwat geromantiseerde) speelfilm gemaakt: Awakenings met in de hoofdrollen Robin Williams en Robert De Niro.

Een reis door het leven
Onderweg is een prachtig boek. Het neemt je mee op een reis door het leven van de professor. Hij vertelt met veel vaart en humor over zijn onzekerheden, successen, tekortkomingen, liefdes, hobby's, vriendschappen en door hem bewonderde wetenschappers en schrijvers. Ik vond het een mooi, soms ontroerend en zeer verrassend boek.




Dit boek reserveren? Klik hier!

Louise

Ode aan Theo

Life it self

Onze bibliotheek heeft veel fijne samenwerkingspartners.

Eén van hen is al jarenlang zeer betrokken en voor veel collega’s een ‘goede bekende’ geworden. Niets lijkt te gek, wat hem betreft haal je alles er uit wat er in zit en uit de kast, om er iets moois van te maken.
”Het is wat het is en daar doe ik mijn uiterste best voor”, staat op zijn facebookpagina met een kleine tweeduizend grote en kleine vrienden.

Je kunt met recht stellen dat hij er iets moois van maakt voor velen. Kinderen, ouders, jongeren, wezen, daklozen, Theo maakt ze blij. Als leerkracht, als circusartiest, als toneelmeester, als clown. En in het bijzonder als mens.

Hij haalt het beste uit het moment en je dag is weer goed. Hij laat zien en leeft voor, hoe je jezelf neerzet en met de kracht van je fantasie en een lach weer een heel stuk verder komt dan je was.

Theo stemt snel in, als we hem drie jaar geleden vragen ons met het Biebkidzteam te helpen bij het uitvoeren van een door de kinderen bedacht toneelstuk met kringloopdecorstukken. En dat niet alleen, hij biedt ons gelijk aan ook zijn decordoeken en verlichting te lenen. In een paar uur tijd worden de kinderen klaargestoomd en staan ze voor een volle zaal op te treden.

Een ander moment: Theo ontvangt klassen van een school voor het project Wasgoed in vestiging Heerhugowaard. Er zijn behoorlijk meer kinderen dan verwacht en de school zou graag willen dat de kinderen zelf leren vragen te formuleren. Om later via onderzoek zelf het antwoord te ontdekken. Natuurlijk komt het goed. Theo, in de huid van Floris V gekropen, zet direct de juiste sfeer neer.
Alle aandacht is bij het onderwerp, zijn optreden daagt de groep uit en de vragen komen als vanzelf bij de kinderen opborrelen. Er wordt gelachen en ook heel serieus gewerkt.
Ondanks de grootte van de groep is het project weer een succes.

Hoe leer je dat eigenlijk, toneel spelen? Hoe leer je dat overbrengen aan kinderen? Hoe leer je je fantasie te gebruiken op zo’n manier dat het een succes wordt? Hoe leer je kinderen het beste uit zichzelf halen? Hoe leer je met een lach door je dag te blijven gaan, ook als het onverwacht heel anders gaat?

Theo is al een poos ziek en we weten dat hij niet beter wordt.
Dat kan natuurlijk eigenlijk helemaal niet. Niet voor zijn lieve familie en niet voor al die lieve vrienden. Ook wij willen hem niet missen.
Hoe leer je daar mee om te gaan, in de tijd die je hebt? Hoe kun je accepteren dat het is wat het is en er je uiterste best voor doen, er het beste van te maken?
Theo vermeldt op zijn professionele LinkedIn account iets opvallends.
Iets waar we allemaal wel wat van zouden kunnen opsteken.
Er staat: “Opleiding: Life it self. Living human and having fun. Life in all its complexity.
En daar onder bij Activiteiten: “Contact maken met mensen, humor verspreiden, liefde delen, les geven.”

Beste, lieve Theo, we willen jou niet missen, je leert ons daar te veel voor.
We gaan in ieder geval ons uiterste best doen er elke dag iets moois van te maken, net zoals jij dat altijd doet.

Heel erg bedankt daarvoor.


Collega’s van bibliotheek Kennemerwaard.

What a lovely day!

Mad Max

Ik denk dat ik een jaar of 10 was toen mijn vader me een van zijn favoriete films liet zien:  Mad Max. Tja, van de kijkwijzer had toen nog niemand gehoord. Wat een fantastische film was dat zeg, vooral als je bedenkt dat het budget niet hoog was. De setting, de voertuigen, de actie, de spanning en de coolness van Mel Gibson die met deze film doorbrak. Er volgden nog 2 delen in de jaren tachtig, waarvan vooral The Road Warrior nog steeds niks aan kracht heeft ingeboet. Dus je snapt dat ik zo blij als een kind was toen George Miller na 30 jaar een nieuwe Mad Max aankondigde: Fury Road.

Immortal Joe
Mel Gibson is inmiddels toch wat te oud om de zwijgzame, bikkelharde, ietwat gestoorde Max te spelen. Dus werd Tom Hardy hiervoor aangesteld. Ik ben fan van hem sinds Warrior en ook hier zet hij weer een geweldige rol neer. Inmiddels is Max nog geschifter en overleeft hij in zijn eentje in de post apocalyptische wereld die veranderd is in één grote woestijn met hier en daar wat nederzettingen. Zo heb je Gas Town en The Citadel waar Immortal Joe met ijzeren hand regeert. Deze Immortal Joe wordt gespeeld door Hugh Keays-Byrne die in de originele Mad Max ook al de bad guy speelde. Nou, hij is hier weer net zo angstaanjagend. Een belangrijke rol is weggelegd voor Charlize Theron, die Furiosa speelt en de tankwagen bestuurt die water moet gaan ruilen voor brandstof. Zij heeft echter heel andere plannen; ze probeert te ontsnappen en neemt daarbij de broedvrouwen (Ja, dat is wat je denkt) van Immortal Joe mee.

Actie, actie en nog eens actie

Wat volgt is een grote achtervolging die zijn weerga niet kent. Max sluit zich bij toeval aan bij Furiosa en de rest van de film moeten zij zich zien te ontdoen van Immortal Joe en zijn bendes die er alles aan doen de broedvrouwen terug te halen. 80% van de effecten zijn echte sets, rekwisieten, voertuigen en stunts. Volgens mij is dat de grote kracht van deze film. Voor het verhaal hoef je het niet te doen, maar wel voor de weergaloze actie die je compleet overdondert. De meest maffe voertuigen, fantastische stunts en gestoorde personages komen langs. En dat alles tot in de puntjes in beeld gebracht. Een voorbeeld: Een wagen met megagrote boxen waar een gast met bungykoorden aanhangt en op een gitaar voorzien van vlammenwerper de opzwepende oorlogsmuziek speelt.

Oscars

Door Warner Bros wordt Mad Max: Fury Road gepusht voor de oscars. Of zo'n film kans maakt, is te betwijfelen, maar terecht zou het wel zijn. Als je van actie houdt en/of een voorliefde hebt voor de eerdere Mad Max films, dan moet je deze film zien. Vetter dan dit is het lang niet geweest en zal het voorlopig ook niet worden.

Reserveer hier Mad Max: Fury Road

Ook de originele trilogie kunt u reserveren

Joey

De kindertrein

Waarschuwing: alleen beginnen met lezen als je tijd hebt!
Het fijnst zijn die boeken waarbij je alles aan de kant zet en niets anders meer doet dan lezen. Helaas heeft het twee nadelen, het boek is zo uit en alle werkzaamheden liggen nog op je te wachten.
De kindertrein is zo een boek dus diegenen die nog veel te doen hebben.....

Keuringsdienst van kinderen

De Kindertrein van Christina Baker Kline is een roman gebaseerd op een stukje Amerikaanse
geschiedenis. Tussen 1853 en 1929 reed er in Amerika de 'Orphan train'.Weeskinderen van de oostkust werden met de trein naar het Midden-Westen gebracht en werden op diverse stations gekeurd en uitgekozen door pleegouders. Werd je op het ene station niet uitgekozen dan ging je verder naar het volgende station en diegenen die helemaal niet werden gekozen moesten weer terug naar het weeshuis waar ze vandaan kwamen.Vooral de oudere kinderen werden alleen maar in huis gehaald als extra werkkracht op de boerderij en werden vaak slecht behandeld.




De rekwisieten op zolder
Molly woont bij een pleeggezin en heeft een taakstraf die ze moet vervullen bij de oude dame Vivian Daly. Deze straf bestaat uit de zolder van Vivian opruimen. Na vele uren op zolder ontstaat er een band tussen Vivian en Molly. Vivian groeit ook op bij pleegouders en vertelt de aangrijpende geschiedenis van haar jeugd, die in Ierland begint. Haar verhaal gaat over een harde wereld en heel veel kwijtraken maar ook over terugvinden. Mooi en realistisch geschreven, in één adem uit dus!

 

Je kunt De kindertrein direct via deze link reserveren in onze catalogus

Ingeborg

Onderweg met Roadie

De naam Thomas Acda zal bij veel mensen wel een belletje doen rinkelen. Hij is vooral bekend geworden als helft van het popduo 'Acda & De Munnik', die tot hun laatste concert in maart van dit jaar  ruim 25 jaar lang successen boekten met hun liedjes. Maar naast zanger heeft hij meer talenten: cabaretier (onder andere in 'Dit was het nieuws') en acteur (momenteel te zien in de politieserie 'Bureau Raampoort). Het lijstje is hiermee nog niet compleet, want de afgelopen maanden is hij druk bezig geweest met zijn regiedebuut 'Fake'. Deze komische triller zal ergens in 2016 voor het eerst in de bioscoop te zien zijn. En hij verschijnt in dit blog, omdat in augustus zijn eerste roman in de boekwinkels lag: Onderweg met Roadie.

Onderweg met Roadie
Het hoofdpersonage van bovenstaande titel vormde jarenlang een gevierd duo met Bob. Nu is dat voorbij, omdat Bob er geen zin meer in had. Niet alleen deze samenwerking is voorbij,  maar ook zijn huwelijk is gestrand. Alle problemen worden hem teveel en hij vlucht in drank en drugs. Hij ziet een uitvlucht als hij voor een vriendin haar hond per boot en auto naar Amerika moet vervoeren. Dit wordt een waar avontuur met allerlei (vaak hilarische) belevenissen. Tijdens de reis heeft hij veel tijd om na te denken over zijn leven tot nu toe. Vaak is zijn enige gezelschap de hond Roadie, die de auto af en toe mag besturen (ik zag dit komische tafereel zo voor mijn geestesoog verschijnen). Het boek kent een verrassend einde (wat ik zelf iets te ver gezocht vond). Kortom: het boek leest door de rappe verteltrant als een trein en staat vol met snedige grappen en kwinkslagen. Je weet als lezer dat het autobiografische elementen bevat, dus soms vraag je je af: is dit fictie of feit? Maar dat doet geen afbreuk aan het feit dat Thomas Acda hiermee bewezen heeft (in ieder geval aan mij...:-) dat hij ook een begenadigd romanschrijver is.

Zin om dit boek ook te lezen? Reserveer hem dan hier in onze catalogus.


Gabrielle

Draken

Draken zijn grote mythische wezens die waarschijnlijk bedacht zijn naar aanleiding van de vondsten van dinosaurussen.
In verschillende culturen hebben draken steeds weer een andere betekenis. In het middeleeuwse christendom bestonden er verschillende drakendoders. Sint Joris, Koning Arthur en Lancelot zijn de bekendste maar er waren er meer. Door het indrukwekkende en toch ook wel angstaanjagende uiterlijk stond de draak vaak afgebeeld op wapenschilden en vlaggen. En we hebben natuurlijk Drakensteyn en Kasteel Drakenburg.
In landen buiten Europa brengt de draak vaak geluk of biedt bescherming tegen het kwade. In Mesapotamie was de oorspronkelijke almachtige godin die de andere goden ter wereld bracht een draak. In Egypte was Apepi een god in drakengedaante die heerste over de onderwereld en over het kwade. In Griekse mythes worden drakontes voorgesteld als slimme, magische wezens die uit de aarde kwamen. Meer lezen over draken? Klik hier.

Hoe kom ik nu op draken? Nou het zit zo, ik kijk nu een serie waar draken in voorkomen: Game of Thrones. Het is gebaseerd op de boeken van de Amerikaanse schrijver George R.R. Martin. Ik heb zijn boeken nooit gelezen want ik ben eigenlijk geen fan van het genre fantasy maar de serie is echt een aanrader voor de aankomende winter. Het eerste seizoen pakte me niet meteen omdat er veel verhaallijnen zijn waarin de personages en de scene als het ware voorgesteld wordt. Daarna loopt het als een trein.
Het verhaal van Game of Thrones speelt zich af in een mythische wereld, in de Zeven Koninkrijken op het westelijke continent Westeros. Maar ook in het uiterste noorden van Westeros en op het oostelijke continent Essos. In deze wereld bestaan draken en zombies al noemen ze die anders: Witte lopers. Bijna elke aflevering eindigt met een cliffhanger waardoor je eigenlijk niet wilt stoppen. Nou ja gewoon kijken zou ik zeggen en je bent al snel helemaal ingepakt.
Reserveer meteen het eerste seizoen,  hier in de catalogus.  Enjoy!
Edith 

Wie heeft er wél een boek bij zich?

Bij bibliotheek Kennemerwaard hebben we een groep enthousiaste collega's die groepen van het voortgezet onderwijs in de bibliotheek ontvangen en die naar scholen toe gaan. We verzorgen lessen over mediawijsheid en burgerschap en maken de leerlingen wegwijs in de grote hoeveelheid informatie die in de bibliotheek te vinden is.
Dat is heel leuk om te doen, maar soms ook wel een uitdaging. We zijn immers geen leerkrachten. Om onze vaardigheden in het lesgeven aan te scherpen hebben we met z'n allen de korte cursus Lekker voor de groep gedaan. Een leuke cursus met vooral veel praktische tips en trucs.

Eén van de collega's raadde ons aan het boek Wie heeft er wél een boek bij zich? van Johan Goossens eens te lezen. Dit boek geeft vooral een humoristische inkijk in het leven van een leerkracht op een ROC, zonder lollig te zijn. Het boek is een bundeling van eerder verschenen columns in Het Parool.

Johan Goossens is in de eerste plaats cabaretier. Als hij leraar Nederlands wordt op een ROC in Amsterdam, proberen zijn nieuwe
collega's hem moed in te praten voor de eerste les: Je moet het nooit persoonlijk opnemen! zeggen ze. Je moet Hakim meteen apart zetten! En ga nooit met Sharyselle in discussie, want dan ben je verloren. En als er iets is, drukken ze hem op het hart, dan bel je gewoon de beveiliging...

Het is geen gemakkelijke school, een ROC in Amsterdam. Goossens geeft les op niveau 2. Zijn ervaringen op school leveren hem veel stof op voor zijn cabaretprogramma. De eerste dag voelt hij angst. De klas is chaotisch en nauwelijks stil te krijgen. Dan vraagt één van de leerlingen hem plots of hij soms homo is. Als het ja hem uit de mond floept is het opeens doodstil in de klas.

De leerlingen maken het hun docenten zo moeilijk mogelijk. Ze overladen hen met leugens. Eén meisje deinst er zelfs niet voor terug om borstkanker voor te wenden. Als de hele klas een vrolijke kaart voor haar aan het schrijven is op de dag van haar operatie hoort Goossens later van een leerling dat ze die dag gewoon in de coffeeshop zat. Toch zijn ze blij als hij ze aan het eind van het jaar op een ijsje trakteert, onder de indruk dat hij dat uit eigen zak betaalt. Indrukwekkend is ook het stukje over de rapportvergadering. Jongens worden gepest, meisjes worden uitgehuwelijkt. De vaak bizarre gezinsverhoudingen zijn meer onderwerp van discussie dan de cijfers.

Wie heeft er wél een boek bij zich? is een leuk boekje. Leuk om te lezen als je les wilt geven op een ROC, als je kinderen hebt die op een ROC zitten of als je gewoon interesse hebt in het onderwijs.

Nieuwsgierig geworden?
Wie heeft er wél een boek bij zich? is hier te reserveren in onze catalogus.

Chris

Praten over kunst in de ouderkamer

Ouderkamers
Ouderkamers: plekken op school waar ouders elkaar kunnen ontmoeten en meer. In Alkmaar ben ik er namens de bibliotheek al vaak te gast geweest.

Met zware kunstboeken op de fiets
Deze keer gaan we, op verzoek van de ouders, praten over kunst. Mooie (en zware) kunstboeken mee op de fiets. We lezen samen het verhaal "Het blauwe meisje" uit het Het grote Rijksmuseum voorleesboek. We praten over wat kunst eigenlijk is. Kun je dat wel zeggen? Iemand wordt er een beetje boos van: "Als ik dat zie, denk ik: dat kan ik ook! Waarom ben ik dan geen kunstenaar?" We missen meer kunst uit andere culturen en beloven er voor de volgende keer naar op zoek te gaan, of bijvoorbeeld een kunstvoorwerp mee te nemen.



Huiselijkheid en veiligheid
We bekijken kunstboeken. Iedere deelnemer kiest een schilderij dat hem/haar aanspreekt en vertelt er iets over. Een stille deelneemster overwint haar schroom en verrast met een mooie uitspraak: "De sfeer van dit schilderij is huiselijkheid en veiligheid. Daar draait het in het leven om".

Fantasie en detail
Ik heb twee schilderijen gekozen die we samen gaan bekijken. Wat zie je? Wat roept het bij je op? Ik ben verrast hoe lang de groep geboeid blijft door een schilderij en hoeveel woorden er op het grote vel papier terecht komen. Veel fantasie, maar ook veel oog voor detail. Uiteindelijk proberen we van alle woorden een verhaaltje te maken. Dan barst de fantasie helemaal los.

Je wordt er slim van!
Leuk om dit samen met de ouders te doen. Verschillende ouders komen met het idee om samen een keer naar een museum gaan. Sommigen bedenken dat ze er toch eens een keer met de kinderen heen kunnen gaan.
Kunst blijkt een leuk thema voor alle deelnemers. Als je moeite hebt met de Nederlandse taal, oefen je zo ook nog eens woordenschat en praten. En het kan zelfs meer met je doen. Een deelnemer zei het zo: "Ik vind het mooi en nuttig om naar de schilderijen te kijken en erover te praten. Nuttig, omdat je hersenen erbij moeten werken. Je wordt er slim van!

Het Grote Rijksmuseum Voorleesboek kun je uiteraard reserveren.

Charlotte

Popronde 2015

Popronde is een landelijk reizend festival dat elk najaar in de periode van september tot en met november plaatsvindt in een groot aantal steden door het hele land. Dit is gratis toegankelijk.

In 2015 strijkt Popronde neer in 38 steden: van Leeuwarden tot Middelburg, van Venlo tot Alkmaar en van Deventer tot Den Haag, elk jaar doen er meer steden mee en wordt de selectie van bands die meedoen ook groter.


Eén weekend in het jaar is het centrum van een stad het festivalterrein en is de stad  de etalage voor een nieuwe generatie popmuzikanten. In elke stad treden op één avond circa 35 opkomende Nederlandse bands en artiesten op bij een twintigtal podia. De deelnemende podia zijn cafés, galeries, theatertjes, bibliotheken, platenzaken, kerken en clubs in het centrum van een stad.

De Popronde is voor (nog) onbekende bands de mogelijkheid zich te presenteren buiten de eigen regio en intensieve tour-en speelervaring op te doen. De programmering is niet gebonden aan een muziekstijl en geeft een overzicht van wat op live muziekgebied - buiten de mainstream om - in Nederland gebeurt. Van metal tot hiphop, van singer-songwriters tot drum 'n bass, van rock tot blues, bijna elk genre is vertegenwoordigd.

Kweekvijver
Het publiek kan gewapend met een programmaboekje van act naar act 'zappen'. De bands die spelen zijn afkomstig uit heel Nederland en krijgen middels de Popronde de mogelijkheid zich te presenteren voor publiek, pers en programmeurs van plaatselijke podia en festivals.
Het is voor beginnende bands - hoe goed ook - vaak moeilijk om buiten hun eigen regio optredens te regelen en publiek te trekken. Hier biedt de Popronde kansen  
Popronde is een kweekvijver en het festival is een opstap naar zalen en festivals buiten de eigen regio, naar een groter publiek en naar een mooie carrière in de muziek business.

CD lenen of reserveren van eerdere deelnemers? klik op de link
Voorbeelden van deelnemers uit het verleden die het ver hebben geschopt: Racoon, De Staat,  Dotan, Chef' Special, Go Back to the Zoo, Blaudzun, Mister & Mississippi, Roosbeef, Kensington en Lucky Fonz III .

Laagdrempelige locaties
Het festival vindt plaats in een circuit van laagdrempelige locaties die onderling verschillen qua grootte en sfeer. Daardoor kan men s'middags en s'avonds, gratis, veel bands checken. Daarbij ligt het accent niet op "namen of trekkers", maar op een divers, veelzijdig en kwalitatief goed programma. Op deze wijze wordt het voor publiek aantrekkelijk nieuwe bands te ontdekken in eigen stad bij podia - die normaliter niet of nauwelijks programmeren - op onderlinge loopafstand en in sfeervolle setting.

Jaarlijks worden ca. 135 bands uit de ca. 1300 aanmeldingen geselecteerd. Door een brede groep professionals die werkzaam zijn in de muziekindustrie. Zie hier Selectiecommissie. De Popronde is een showcasefestival en bevat zeker geen wedstrijdelement!

De Popronde
Strijkt op vrijdag 1 november neer in Hoorn en 13 november in Alkmaar! 
Gaat dat zien!!

Ferrantefever

De geniale vriendin

Jaren 50
Het zal wel te maken hebben met mijn eigen jeugd in de jaren 50 en 60 dat ik meteen in de ban kwam van De geniale vriendin van Elena Ferrante. Mijn jeugd was minder gewelddadig maar er broeide wel van alles tussen de verschillende geloofsovertuigingen. Bij Ferrante is vreemd genoeg het geloof minder aanwezig (ik denk dat het vanzelfsprekend was dat IEDEREEN katholiek was), maar er speelt op de achtergrond dan al het geweld van de Napolitaanse maffia, de stad waar alle boeken zich afspelen (het is een vierluik, waarvan nu pas twee delen zijn vertaald).

Vrouwenemancipatie
Het centrale thema in de boeken (ik heb de afgelopen maand ook De verlaten dochter en Dagen van verlating gelezen) is het zoeken naar identiteit van een jonge (en later wat oudere) vrouw. In De geniale vriendin je ontworstelen uit een armoedig milieu door naar het Gymnasium te gaan, in de andere boeken de hunkering naar vrijheid tijdens het gevangen zijn als echtgenote en moeder.

Vriendschap
Maar eigenlijk gaat het boek op een dieper niveau over een vriendschap die een heel leven zal duren ondanks dat de levens van de twee hoofdpersonen zo'n totaal verschillende wending zullen nemen. Lila, de vriendin is eigenlijk de intelligentste van de twee, maar Elena gaat uiteindelijk naar het Gymnasium terwijl Lila bij de schoenmakerij van haar vader terecht komt en met de kruidenier trouwt als ze pas zestien is. Die vriendschap wordt met een intensiteit beschreven die vrij zeldzaam is. Elk detail van al die jaren wordt zodanig beschreven dat je er bijna bij bent. Na het lezen wil je deze mensen tegenkomen, met ze praten. Je wilt vragen aan Lila hoe zij de dingen heeft ervaren. Maar alles zal steeds vanuit het perspectief van Elena vertelt worden. Ik kan niet wachten op het volgende deel, De nieuwe achternaam, dat volgens de recensies begint waar het eerste deel eindigt.

Zo veel ellende...

De vreselijke berichten vliegen je om de oren. Een klein jongetje in de branding, tientallen vluchtelingen in gammele bootjes, hele gezinnen die bij de grens van diverse landen in de verdrukking raken. Het is moeilijk daar je ogen voor te sluiten. Op social media, televisie en in de kranten word je continu geconfronteerd met de ellende van de wereld. Die ellende komt steeds dichterbij. Vandaag werd bekend dat Alkmaar 600 vluchtelingen gaat huisvesten. In Heerhugowaard zijn ook al vele asielzoekers gearriveerd. Als programmeur van een bibliotheek vraag je je dan af wat je moet doen. De neiging om direct op de actualiteit in te springen en je hart te laten spreken is groot.

Na de eerste emotionele impulsen blijven we bij de bieb echter bij onze kracht. Natuurlijk kunnen we meeliften op de hype en slaapzakken bij elkaar zoeken, kinderspeelgoed verzamelen of vrijwilligers werven. Er zijn echter heel veel organisaties die daar veel beter in zijn. Die zijn uitgerust voor dit soort activiteiten. Wij kunnen informatie verstrekken. Daarin zijn wij goed. Zorgen dat mensen vanuit verschillende punten en invalshoeken kennis op doen over de actualiteit. Voors én tegens. Dé manier om bewustzijn te genereren en iedereen zich zijn eigen mening te laten vormen. Maar wel met de juiste informatie. En dus zijn we bezig met de voorbereidingen van avonden vol achtergronden.

Ik mag u, heet van de naald, vertellen dat we Mo Samuel gestrikt hebben. Deze Midden-Oostenexpert is vaak te zien bij De Wereld Draait Door en komt op 17 november naar Bibliotheek Kennemerwaard. Dat is nog zulk vers nieuws, dat de kaartverkoop nog niet eens gestart is. Waarom we Mo uitnodigen? Om te vertellen hoe het nu zit met die vluchtelingen. Waar komen ze nu vandaan en waarom gaan ze daar eigenlijk weg. Wat zoeken ze hier nu echt? En waardoor worden ze verdreven. Geen fabels, alleen feiten. Maar wel op een toegankelijke en menselijke manier gebracht. En dat doen we vaker binnen onze serie 'Brandhaarden en Wereldnieuws'. Op 12 november komt journaliste Manon Stravens namelijk alles vertellen over Boko Haram. Want met al die vluchtelingen uit Syrië, zou je bijna vergeten dat er nog veel meer gaande is in de wereld.