Ferrantefever

De geniale vriendin

Jaren 50
Het zal wel te maken hebben met mijn eigen jeugd in de jaren 50 en 60 dat ik meteen in de ban kwam van De geniale vriendin van Elena Ferrante. Mijn jeugd was minder gewelddadig maar er broeide wel van alles tussen de verschillende geloofsovertuigingen. Bij Ferrante is vreemd genoeg het geloof minder aanwezig (ik denk dat het vanzelfsprekend was dat IEDEREEN katholiek was), maar er speelt op de achtergrond dan al het geweld van de Napolitaanse maffia, de stad waar alle boeken zich afspelen (het is een vierluik, waarvan nu pas twee delen zijn vertaald).

Vrouwenemancipatie
Het centrale thema in de boeken (ik heb de afgelopen maand ook De verlaten dochter en Dagen van verlating gelezen) is het zoeken naar identiteit van een jonge (en later wat oudere) vrouw. In De geniale vriendin je ontworstelen uit een armoedig milieu door naar het Gymnasium te gaan, in de andere boeken de hunkering naar vrijheid tijdens het gevangen zijn als echtgenote en moeder.

Vriendschap
Maar eigenlijk gaat het boek op een dieper niveau over een vriendschap die een heel leven zal duren ondanks dat de levens van de twee hoofdpersonen zo'n totaal verschillende wending zullen nemen. Lila, de vriendin is eigenlijk de intelligentste van de twee, maar Elena gaat uiteindelijk naar het Gymnasium terwijl Lila bij de schoenmakerij van haar vader terecht komt en met de kruidenier trouwt als ze pas zestien is. Die vriendschap wordt met een intensiteit beschreven die vrij zeldzaam is. Elk detail van al die jaren wordt zodanig beschreven dat je er bijna bij bent. Na het lezen wil je deze mensen tegenkomen, met ze praten. Je wilt vragen aan Lila hoe zij de dingen heeft ervaren. Maar alles zal steeds vanuit het perspectief van Elena vertelt worden. Ik kan niet wachten op het volgende deel, De nieuwe achternaam, dat volgens de recensies begint waar het eerste deel eindigt.