Kasteel Middelburg en Lezen in de keuken: over bibiotheekwerk in stadswijken

Over de rol van een kleine bibliotheekvestiging in een stadswijk of in kleine kernen is en wordt veel gesproken en geschreven. Wat is het bestaansrecht van zo'n bibliotheekvoorziening die nog meer onder druk staat dan grote bibliotheken? En minstens zo belangrijk: welke diensten voor wie worden daar dan aangeboden? Zo is Probiblio in het project Spreiding en bereik daarover aan het nadenken en heeft een goed gevuld dossier dorpen en stadswijken samengesteld met veel informatie hierover. De bibliotheken in Utrecht hebben een Menukaart samengesteld voor bibliotheekvoorzieningen in kleine kernen en wijken.

Ook Bibliotheek Kennemerwaard heeft vestigingen in wijken en kleine kernen. In genoemd rapport van ProBiblio is de vestiging Heerhugowaard De Noord als voorbeeld genoemd. In de wijk Overdie in Alkmaar is een kleine vestiging die zich met haar diensten richt op kinderen tot 12 jaar. In Limmen is vorig jaar de vestiging in een school gehuisvest en zijn de diensten specifiek gericht op schoolkinderen en minder mobiele ouderen. In alle gevallen is een voorziening in een kleine kern of stadswijk méér dan een ruimte met wat boeken, een paar tijdschriften en kranten.

Twee mooie projecten die onlangs zijn uitgevoerd in Alkmaar illustreren dat:
In Oudorp is samen met de Stichting Historisch Oudorp een aantrekkelijk programma samengesteld onder de titel Kasteel Middelburg. Na zijn overwinning op de Westfriezen liet Floris V tussen 1282 en 1287 vijf dwangburchten bouwen waaronder kasteel Middelburg in Oudorp. Het is niet bekend hoe Middelburg er precies heeft uitgezien; wel is nauwkeurig bekend waar Middelburg heeft gestaan. In de maand april is Middelburg weer virtueel herbouwd en nieuw leven ingeblazen. Leerlingen van de basisscholen in Oudorp hebben onder leiding van Theo Schilder van Theater Stoepjee Floris V geholpen zijn kasteel weer te herbouwen en in de loop van een aantal workshops is kasteel Middelburg weer tot leven gekomen!
In de wijk Overdie heeft onlangs het project Lezen in de keuken plaatsgevonden: "Niets is leuker dan lezen, praten en schrijven over koken! Dat vinden de ouders van de ouderkamer van basisschool De Fontein in Overdie, in Alkmaar. En dan maakt het niet uit hoe ‘goed’ je Nederlands leest, praat of schrijft." Samen met Kern8 zijn twee workshops bedacht. Workshops waarin werd gelezen, geschreven, gesproken en gekookt.

Twee mooie projecten die niet alleen de belangrijke rol die de bibliotheek kan vervullen in een stadswijk duidelijk maken en op veel enthousiasme bij deelnemers heeft geleid, maar ook nog tot tastbare resultaten hebben geleid. De activiteiten in Oudorp hebben bijvoorbeeld een enthousiaste ambassadeur van de bibliotheek van nationale statuur opgeleverd:



De recepten van Lezen in de keuken zijn gebundeld in een fraaie brochure. De eerste exemplaren van dit boekje zijn op 11 mei jl. uitgereikt aan betrokkenen bij het project en aan leerlingen van De Fontein. Deze leuke receptenbrochure is ook gratis verkrijgbaar op alle locaties van Bibliotheek Kennemerwaard. Een mooie mogelijkheid om deze lekkere recepten ook eens te proberen.

N.B. Beide projecten zijn mede mogelijk gemaakt door een financiële bijdrage van het Taqa Cultuurfonds.

Jan

Uitgevers zijn piraten?

Ik was bij het jaarlijks congres van EBLIDA in Kopenhagen. Eén van de sprekers was Cory Doctorow. Een Canadese schrijver, blogger, uitgever en activist. Hij maakte een korte speech over de ontwikkelingen in de boekenbranche.

Hij noemde in zijn speech uitgevers “piraten” die bezig is zijn het boek om zeep te helpen, en het bezit van boeken.

Dit waren zijn redenen: in het digitale tijdperk kun je geen boek meer bezitten. Je koopt een licentie, met daarbij een batterij aan voorwaarden die de meeste mensen niet lezen.

Uitgevers kunnen een e-book terug halen van je e-reader of computer.

Uitgevers bepalen welk format je moet gaan gebruiken. En in veel gevallen doen boekverkopers zoals Amazon en Apple verplichten je om bepaalde apparatuur en/of software te gebruiken.

Een e-book kun je niet zoals een fysiek boek uitlenen aan vrienden.

Uitgevers helpen daarmee de liefde voor boeken om zeep. We kennen allemaal het gevoel van een boek vasthouden, hoe fijn het is om bij mensen over de vloer te komen waar een grote boekenkast staat. Mensen die een boek lezen hebben vaak een hoge knuffelbaarheidsfactor. Het kunnen doorgeven van een goed boek, van een goed verhaal gaat verloren.

Dit beeld is natuurlijk heel erg vanuit het oude boek formaat geredeneerd. Het gevoel van een boek hebben wordt anders. Het zal in de toekomst  veel meer worden als het hebben van muziek op je iPod, sommige dingen heb je gekocht, sommige heb je er op gezet van je oude cd’s. Kopiëren wordt in de nieuwe tijd moeilijker gemaakt.

Doctorow zegt het zelf natuurlijk beter….

Erna

Verzet tegen nazi-dictatuur

Seghers Het zevende kruis

Uit het concentratiekamp Westhofen ontsnappen in 1937 zeven gevangenen (communisten en mensen die zich verzetten tegen de nazi's).Zes van hen worden snel weer opgepakt, alleen de zevende, Georg Heisler, lukt het om uit de handen van de Gestapo te blijven door de hulp van vrienden en mensen die het regime ook onwelwillig zijn. In het kamp zijn zeven platanen geveld en van een dwarslat voorzien. Hierop worden de teruggevonden gevangenen vastgespijkerd.Alleen de laatste blijft leeg, daarmee een symbool van hoop en verzet symboliserend voor de andere gevangenen.

In 1937 hadden de nazi's het land volledig in de greep. Het onderling wantrouwen was groot. Jonge echtparen wilden geen kinderen omdat die dan in bruine hemden moesten lopen! Seghers voert bijna allemaal ongeletterde figuren op: arbeiders, boeren, marktkooplui, herders. Mensen die of afzijdig blijven, of Georg helpen om te vluchten naar Nederland. Door de moderne vertelwijze, de innerlijke monologen, sprongen in de tijd, dertig personages die worden gevolgd in hun leven, blijft het boek spannend tot het eind. Zal hij uit de handen van de Gestapo kunnen blijven??

Kunstenaars hadden het moeilijk in de Duitse totalitaire staat, daarom vluchtte Seghers al in 1933 toen de nazi's aan de macht kwamen. Je moest je aanpassen. Dat Seghers later zelf een periode als spion heeft gewerkt in de DDR heeft haar in een kwaad daglicht gesteld. Maar in haar geval moeten we de literatuur los zien van de persoon. In haar boeken krijgen we de opdracht ons te verzetten tegen alles wat onrecht is. Dat ze zelf ook een periode is gezwicht maakt die opdracht niet minder dwingend. De mens is zwak, maar het is enkelen gegeven om een voorbeeld te zijn voor anderen.

Reserveer het boek van Anna Seghers in onze catalogus

Agnes

Wat boffen wij met BOF

Graag wil ik je wijzen op de Nederlandse stichting Bits of Freedom. Deze organisatie strijdt sinds jaar en dag voor jouw vrijheid op internet, jouw privacy op internet, vóór netneutraliteit en tegen de omstreden wet ACTA.

Op onze website, en bovenin dit blog vind je een groene banner van Bits of Freedom. Waarom vinden wij dit nou zo belangrijk?
Wij onderschrijven het Manifest voor Internetvrijheid. In onze missie hebben we opgenomen dat wij staan voor het leveren van objectieve, betrouwbare, laagdrempelige en blikverruimende informatie.
Wij doen dat met gebruikmaking van alle soorten media. Informatie via het internet wordt steeds belangrijker. Wij bieden als bibliotheek internetplekken aan waar iedereen gebruik van kan maken.
Wij vinden het belangrijk dat iedereen toegang heeft tot het internet en dat privé-communicatie privé blijft.

Ik kan nog wel heel veel meer schrijven over internetvrijheid, netneutraliteit, privacy op internet, maar Bits of Freedom doet dat vele malen beter.

Sanneke

Twaalf actiefilms in één seizoen

Ontdekking
Je ontdekt leuke dingen in de bieb. Vertelde ik in mijn vorig blogbericht nog dat bij series als X-Files (sf/fantasy) en met name Waking the Dead (misdaad/detective) elke aflevering als een film is opgezet, blijkt zoiets ook voor het actie-genre te bestaan. Human Target is de nieuwe vondst. Actie-series spreken mij op zich niet gauw aan. Als het wel wat lijkt, leen ik een seizoen en kijk ik de pilot en een aflevering. Meestal houdt het daarbij op - laatst nog met Burn Notice. Maar uit veel zouteloos vermaak komt soms een parel naar boven drijven. Hoewel 'drijven' ... Human Target spoelt als een vloedgolf over je heen.

Puur entertainment
Komt het gezicht van de hoofdpersoon je bekend voor? Inderdaad - deze acteur speelde de geliefde van Olivia die sterft in de pilot van de fantastische serie Fringe (en na zijn dood nog verscheidene malen terugkeert in de reeks). Waar Fringe heel intens is en op meerdere lagen werkt, gaat Human Target voor onbekommerd vermaak, maar wel van hoge kwaliteit. Alles is sterk over de top zonder dat het in komedie de spanning verliest. Niks rustige opbouw - met elke openingsscene knal je er meteen in. Raadsels, intriges en puzzels worden vervolgens in volle vaart opgelost. Bovendien is er meestal nog een overkoepelend gevaar (een hacker en twee moordenaars die ontmaskerd moeten worden in een vliegtuig dat ondersteboven aan het neerstorten is; een ontwerpster van een ultramoderne trein die in het op hol geslagen model beschermd moet worden tegen een moordaanslag; een spion die op de Russische ambassade getraceerd moet worden terwijl de hoofdpersoon- Christopher Chance - al worstelt met een dodelijk gif in zijn lichaam waar een antiserum voor nodig is etc.). Dit is het beste van Bond en Bourne in een nieuwe bewerking voor televisie met ook nog eens sterke bijfiguren (Guerrero lijkt zelfs gevaarlijker dan Chance).

Stripverfilming
Jammer genoeg komt de titel niet erg geïnspireerd over, maar die is rechtstreeks ontleend aan de strip van DC Comics waar deze serie zich op baseert. Stripverfilmingen zijn hot items en op dit moment neemt Joss Whedons verfilming van The Avengers de bioscopen bij storm. Maar Human Target zet juist het masker en de vermommingen van de strip opzij voor een meer menselijke benadering. Alleen in de actie klinkt de strip echt door. Als je kijkt naar het niveau van die scènes - in de wetenschap dat ze in pakweg vijf dagen bedacht en in zeven gefilmd zijn - mag menig actie-regisseur van bioscoopfilms zich eens achter de oren krabben. Origineel, inventief en zonder veel gebruik van CGI is dit echt genieten. Na twee seizoenen (het tweede is nog niet op dvd uitgebracht) is Human Target helaas uit de lucht gehaald. Hoewel er met nog eens dertien actiefilms eigenlijk weinig reden tot klagen kan zijn.

Reserveer de dvd in onze catalogus

Raoul

De bibliotheek als schatkamer

Vorige week zat ik in de trein tegenover een echte metalrock liefhebber. Op zijn uiterlijk afgaand, helemaal het type. Lang haar, beetje vettig, zwarte kleding, heftig t-shirt aan, koptelefoon op (die overigens zeer beschaafd stond qua volume).

Bij mijn plaats nemen tegen over hem werd ik vriendelijk toe geglimlacht. Even later pakte hij een nieuw cd’tje om naar te luisteren: Saxon. Ik maakte een opmerking er over, zoooo Saxon? O u kent het vroeg hij? Ik: nou qua naam wel, maar het is niet echt mijn smaak muziek. We raakten een beetje aan de praat over muziek. Hij was zelf ook gitarist, recenseerde voor een gitaarblad, zat in een band.

Er bestaat alleen goede en alleen slechte muziek zei hij. En dan maakt het niet uit wat voor genre het is. En wat vind je zoal goede muziek vroeg ik? Hij noemde een aantal namen zoals Abba en Stevie Wonder, en een aantal hardrock en metalbands. En het beste van het beste, niet te overtreffen was wat hem betreft Led Zeppelin!

Hoe hij aan al die muziekkennis kwam? Het meeste had hij geleend via de bibliotheek Heerhugowaard, waar je lekker kon neuzen in een breed aanbod. Daar hield hij van. Niet alleen mainstream, maar vooral ook de kleinere artiesten, de pareltjes van de muziek. Al zijn Abba, Led Zeppelin en Stevie Wonder niet echt klein te noemen ;-)

Het deed me beseffen dat we bij het kijken naar ons aanbod een goede balans moeten weten te vinden tussen de mainstream, dat wat gewild is, en dat wat de moeite waard is om te ontdekken. Onze collectievorming moet zich niet (alleen) laten kenmerken door sturen op rendement. Het gaat ook om de verleiding, de ontdekking en het verdiepen.

Bekijk onze aanwinsten eens in de catalogus

Erna

MediaWIJS!?

Gisteren in het NOS journaal kwam er een item voorbij over de verslaving van jongeren aan hun Smartphones. Hartkloppingen, zweetaanvallen en een dreigend sociaal isolement wanneer je je mobiele telefoon niet altijd bij je hebt. Kortom: sociale-mediastress. En daar moet iets aan gebeuren.

Mediawijs
Onder het mom jong geleerd, oud gedaan heb ik het boekje MediaWIJS!? opengeslagen. Is dit bruikbaar bij het bestrijden van de sociale-mediastress?
Het antwoord hierop is volmondig Nee. Het is een leuk boekje voor jonge kinderen over hoe bewust en goed om te gaan met internet. Het hoofdstuk 'Mijn GSM, mijn privacy' had ik informatie over omgaan met je Smartphone verwacht, terwijl ik daar alleen een opsomming van termen vind. Maar goed, het is een leuk boekje dus ik lees door. De kernboodschap in dit boekje is: Geef nooit gegevens van jezelf aan anderen die je in het echt ook niet zou geven en betrek je ouders bij wat je doet op het internet.

Het boekje is bedoeld voor kinderen van 9 tot 13 jaar, maar doet soms wat kinderachtig aan. Een nadeel is dat het een Belgisch boekje is en dat is tijdens het lezen te merken. Er staat informatie in die voor Nederlandse kinderen niet opgaat. Dan wordt er nog over Facebook gesproken, terwijl kinderen daar geen profiel kunnen/mogen aanmaken, voor hen is dit dus toekomstmuziek.

Leuk is de Geronimo-achtige vormgeving, met veel kleur en afbeeldingen. Je kunt lijstjes van Emoticons vinden en er worden een aantal cijfers genoemd. Voor kinderen geeft dit boekje veel duidelijkheid over cyberpesten, cookies, surfen en alles dat verder nog met veiligheid op internet te maken heeft. voor dat onderwerp is het wel een aanrader (ook het hoofdstukje speciaal voor ouders)

Maar goed, naar een boekje over het bestrijden van de sociale-mediastress moet ik nog even verder zoeken. Wellicht in een volgend blog.

Het boekje MediaWIJS!? kun je hier reserveren

Jolanda

Innovatie, langs gebaande paden of langs sluipweggetjes?

Vandaag had ik een ‘wandelgang’ gesprek met één van onze medewerkers, Robert de Jong. We hadden het onder andere over hoe we als bibliotheek kunnen innoveren. Of je als institutie moet innoveren van boven af, of dat het van onder af moet gebeuren. Robert vond eigenlijk dat je als directeur veel kon bereiken dan als medewerker alleen. Ik vind eigenlijk dat je als medewerker, als je een aantal medestanders vind je veel meer kunt bereiken dan je als directeur af kunt dwingen.

Voorbeeld van innovatie van boven af

Toen we 5 jaar geleden in Alkmaar over gingen tot het invoeren van RFID en zelfbediening hadden we als managementteam ons als doel gesteld dat dit tot uitbreiding van openingsuren moest leiden. Ervaringen elders in het land hadden geleerd dat er één personeelslid kon komen te vervallen op de bezetting van uitleenuren. Die uren die vrij zouden vallen wilde het managementteam omzetten ten behoeve van het publiek, om meer openingsuren te realiseren. Wij wilden gelijk na invoering van de zelfbediening  de uitbreiding realiseren.

Toen we dat voorstelden kregen we een storm van kritiek over ons heen. De klanten moesten eerst goed geholpen kunnen worden, die moesten wennen aan de apparatuur. Daarom konden we niet zo maar de formatie inkorten. We moesten eerst maar eens een half jaar proef draaien voordat we meer open konden gaan.

We hebben toen als managementteam wel geluisterd naar de kritiek, maar we hebben het omgedraaid. We hebben gelijk de openingstijden verruimd. We hebben tijdens de drukke tijdstippen een invalmedewerker naast de zelfbedieningsapparatuur gezet. En na ongeveer 3 tot 4 maanden hebben we de inval stapsgewijs afgebouwd.

Als wij toen naar de medewerkers hadden geluisterd, waren er waarschijnlijk nooit meer openingstijden gekomen. De tijd van medewerkers vult zich namelijk van zelf op met andere werkzaamheden, die ook belangrijk zijn. Maar wij wilden meer open met gelijkblijvende totale formatie. En dat is gelukt.

Voorbeeld van innovatie vanaf de werkvloer

Ik noem drie voorbeelden die mooi verbeelden hoe er vanaf de werkvloer kan worden geïnnoveerd. Collectievissen, openbibliotheken en #dtv. Bij alle drie de initiatieven zijn het niet directeuren die het op pakken, het zijn bevlogen bibliothecarissen. Bij collectievissen en bij dtv wordt het initiatief gedragen door de medewerkers van de bibliotheek. Zij stoppen er zelf tijd in, zoeken tijd in hun werktijd en er buiten. Zij maken collega’s enthousiast. Als dit vanuit het management zou gebeuren zou het gelijk geïnstitutionaliseerd worden. Er zouden uren vrij gespeeld moeten worden, taken en protocollen beschreven, verantwoordelijken aangewezen etc.  Dan slaat een dergelijk initiatief gelijk dood. Ik ben groot voorstander van guerrilla-innovaties. Medewerkers die ergens voor gaan en zelf tijd vrij maken, werktijd en eigen tijd om een initiatief waar ze in geloven van de grond te krijgen. Je komt nergens als je alles altijd afgemeten wilt doen in de tijd van je arbeidscontract.

Guerrilla knitting

Bij openbibliotheken denk ik dat het goed is dat de discussie is gestart op de werkvloer. Dat betekent namelijk dat er bibliothecarissen zijn die snappen waar we voor staan. Dat de bibliotheek meer is dan boeken uitlenen. Dat die vrije toegang tot informatie bewaakt moet worden, en dat daar principiële opvattingen voor nodig zijn. Maar het moet ook opgepakt worden door directies. Zij moeten er voor gaan staan, voor vrijheid op internet. Zij moeten de politiek bewust maken wat ACTA, SOPA, PIPA allemaal voor impact heeft.  Dan heb je een sterk verhaal. De directie draagt het uit daar waar het moet, en aan de balie kunnen medewerkers klanten, burgers duidelijk maken wat vrije toegang tot informatie is, en hoe die bedreigd wordt.

Erna

Wat die katten al niet hebben!!!!!!

Wij zijn er thuis nu een half jaar achter dat onze zoon asperger heeft. Pas afgelopen zomer ben ik me in de materie gaan verdiepen, asperger, ADHD, ADD, ppd-nos en andere vormen van autisme. Het boekje Alle katten hebben asperger van Kathy Hoopmann is uitermate geschikt om samen te lezen met kinderen vanwege de sprekende foto's van de katten. Mijn zoon is begonnen het zelf te lezen en had duidelijk herkenning en mijn dochter heeft  in eerste instantie alleen maar uitgeroepen: Achhh, wat schattig...... totdat ze de 1 of 2 regels tekst erbij ging lezen. Ze zaten samen op de bank, mijn kinderen, en het was mooi om te merken dat ze er zo mee bezig waren. Begrip voor elkaar, voor jezelf.....

In deze serie is ook het boekje alle honden hebben ADHD uitgebracht. Aan de hand van foto's van honden wordt uitgelegd hoe kinderen met ADHD kunnen zijn. Zo kun je kinderen (maar ook volwassenen) op een toegankelijke manier iets leren over ADHD of asperger.

Het is dus geen wetenschappelijke uitleg over het fenomeen asperger of ADHD, dat zeker niet, maar het wordt op een overzichtelijke, eenvoudige en begrijpelijke manier aangeboden en uitgelegd, zeker een aanrader voor scholen of buitenschoolse opvang om samen met de kinderen door te nemen!
Wat mij betreft mogen er meerdere boekjes verschijnen in deze serie, over de verschillende vormen van autisme. De herkenning zal sprekend zijn.

Reserveer alle katten hebben asperger en alle honden hebben ADHD in de catalogus van de bibliotheek.

Irene

Matterhorn van Karl Marlantes

Ik houd niet van oorlogsboeken die als een spannend jongensboek lezen. Ik hou niet van boeken die oorlog verheerlijken. Daardoor lees ik zelden oorlogsboeken.

boekomslag Matterhorn

Voor sommige boeken maak je dan een uitzondering. Zo één is het boek Matterhorn van Karl Marlantes. Het kreeg in Amerika lovende kritieken, en ook in Nederland was de pers erg lovend. En terecht. 

Een verhaal over de Vietnam-oorlog, ontdaan van alle Mash en Tour of Duty romantiek. Keihard confronterend wordt de zinloosheid van oorlog aan de kaak gesteld. De willekeur en de machtspelletjes. De onbedoelde heroïek van mannen die of zelf kozen om naar Vietnam te gaan, of die er als dienstplichtig militair naar toe moesten.

Het verhaal gaat over luitenant Mellas die dienst neemt om na zijn legerperiode weer een stap omhoog te kunnen in de maatschappij. Hij heeft geen idee waar hij in stapt. Hij komt terecht in een vochtige vijandige jungle, in een onderliggende rassenstrijd die vanuit de Verenigde Staten net zo hard door werkt in het leger. Discriminatie, Black Panthers, corruptie, machtsmisbruik, drankgebruik, falende legertop die dat probeert te verbloemen door op papier hogere verliezen bij de Noord-Vietnamezen te laten noteren.

Het boek grijpt je bij de keel, het laat je niet meer los. Het is goed geschreven, het leest vlot. In een directe stijl voel je mee met betrokkenheid met zijn mannen, de ellende, vreugde van luitenant Mellas. Een absolute aanrader!

Reserveer Matterhorn in onze catalogus

Erna

De zoektocht

Over spanning en meer...
Al heel lang ben ik hardcore-fan van de boeken van Nicci French. Gevolg hiervan is dat mijn boekenkast ontsierd wordt door een plank met donkere,
dus saaie ruggen. Maar net als voor mensen geldt hiervoor ook dat het de binnenkant is die telt en niet de buitenkant, toch? Persoonlijk vind ik wel dat de buitenkant van beiden toch wel iets 'aantrekkelijks' moet bieden, maar dat terzijde.

Nicci French is synoniem voor het schrijversechtpaar Nicci Gerrard en Sean French. Samen schrijven ze spannende thrillers, die vooral gaan over vrouwen die in allerlei
gevaarlijke situaties terechtkomen. Maar sinds een jaar of 10 hebben ze zich een beetje losgeweekt van elkaar en schrijven ze ook als solo-auteur boeken. En dan geen spannende thrillers, maar meer psychologische romans. Wil natuurlijk niet zeggen dat deze laatste categorie niet spannend kunnen zijn.
Integendeel, zou ik zeggen. Onderstaande titel vind ik daar een heel goed voorbeeld.


Nicci Gerrard
Vorig jaar verscheen alweer haar vijfde solowerk Nooit vergeten. De schrijfster liet zich voor dit boek inspireren door een vermissings- en moordzaak, waar ze tijdens haar werk als journalist bij The Observer mee te maken kreeg. Een Engels echtpaar had zeker 10 vrouwen (waaronder hun eigen dochter) seksueel misbruikt, vermoord en in hun eigen tuin begraven. Deze zaak speelde al in 2005, maar omdat het haar zo had aangegrepen kon ze er pas in 2011 een boek op baseren.

In een notendop
Isabel en Felix Hopkins hebben 3 kinderen (Tamsin, Johnny en Mia) waarvan alleen de jongste nog thuiswoont. De andere twee studeren en wonen op kamers.
Alles loopt op rolletjes in het gezin, totdat op een dag blijkt dat Johnny van de campus is verdwenen en geen teken van leven geeft. Hun levens staan meteen op hun kop. Een grote zoektocht met de hulp van vrienden volgt, maar zonder resultaat.
Jaren verstrijken, waarin ieder gezinslid anders met de plotselinge verdwijning van hun zoon/broer omgaat. Eigenlijk is Isabel de enige van het gezin, die hoop blijft houden op een goede afloop.
Of 'hoop doet leven' in dit geval opgaat vertel ik lekker niet. Wel wil ik kwijt dat ik het een verrassend einde vond hebben.

Dit boek zit vol emoties (liefde, schuldgevoelens, haat en verraad) maar is naast de letterlijke zoektocht naar Johnny ook een figuurlijke zoektocht hoe om te gaan met
het gemis. En ervoor te zorgen dat men naast het 'verlies' van Johnny ook elkaar niet kwijtraakt...

Zelf ben ik geen ouder, maar ik kan invoelen hoe het moet zijn als je op een dag het vreselijke bericht krijgt dat je kind vermist wordt. Niet weten wat er is gebeurd en of je je kind ooit nog (levend) zal terugzien. Jaren blijven hopen en alles uit de kast halen om je kind terug te vinden.
In dit verhaal komt er zekerheid aan het eind, in het echt is dat helaas vaak niet het geval. Zoals de zaak Madeleine McCann (onlangs weer in het nieuws omdat de politie denkt dat ze misschien toch nog in leven zou kunnen zijn).
Aan de zoektocht van haar ouders is helaas nog steeds geen positief einde gekomen...

Hou je niet zo van lezen (ik weet, ze zijn er ...-:) dan is er een heel goed alternatief.
Enkele boeken van Nicci French zijn verfilmd. En ze zijn net zo spannend als de boeken!

Reserveer Nooit vergeten van Nicci French in onze catalogus

Gabrielle