Hitlers vrouwen

Lief, zachtaardig, luisterend, gezellig en vooral houdend van hun echtgenoot en natuurlijk Hitler. Dat is de perfecte omschrijving van de vrouwen van Hitler. Maar hoe is die liefde ontstaan, en vooral, wat hebben deze vrouwen voor hun liefde over gehad? Het antwoord is schrikbarend; ze hebben er moord en doodslag voor over gehad!


Oostfront

Veel vrouwen werden naar het Oosten gestuurd. Men moet denken aan: verpleegsters, onderwijzeressen en secretaresses. Ze werden ingezet om te helpen bij het verzorgen van de gewonden, de juiste visie van Hitler over te brengen aan de kinderen op school en diverse kantoor werkzaamheden zoals het invullen van formulieren met namen van Joodse mensen die aan de hand van deze lijsten op transport werden gezet. Deze vrouwen wisten heel goed waar ze aan begonnen, ze hebben de gruwelen van dichtbij meegemaakt en gingen er aan mee doen. Hetzelfde geldt voor de vrouwen waarvan hun man bij de SS zaten, ook zij gingen zich te buiten aan de macht die ze zich toe eigenden.

Gruweldaden

In het boek worden 13 vrouwen geportretteerd.  Door gedegen  archiefonderzoek in Oost-Europa, brieven, dagboeken en het voeren van honderden interviews met betrokkenen, is het de schrijfster Wendy Lower gelukt om een integer, realistisch beeld te scheppen over de daden van deze vrouwen. Ook komt de vraag ter sprake: hoe kon het gebeuren dat deze vrouwen, zelf moeder, onder andere kinderen konden martelen en vermoorden.

Hoe het kon gebeuren

Die vraag wordt, voor zover het kan, redelijk beantwoord. Het blijft een verbijstering, een ongeloof waar ook de rechters na de oorlog mee te kampen hadden. Zij konden niet geloven dat deze vrouwen al die gruweldaden gepleegd hadden.  Slechts enkelen zijn berecht, verreweg de meesten  konden in anonimiteit verder leven in het naoorlogse Duitsland. Zo is een verpleegster, die de Joodse kinderen met een injectie spuit het leven ontnam, na de oorlog verpleegster gebleven en afdelingshoofd in een kinderziekenhuis geworden.

Hitlers Furiën is geen droog geschiedenisboek, maar een boeiend geschreven relaas. Een aangrijpend boek, een beeld van een collectieve waanzin. Zeker de moeite waard om te lezen!

Reserveer hier het boek Hitlers Furiën in de catalogus van de bibliotheek

Irene

Vaslav boek en toneel

Vaslav in DeLaMar
Vorige week was ik naar de toneeluitvoering van het boek Vaslav van Arthur Japin in het DeLaMar theater in Amsterdam. Het boek had ik 2011 al gelezen. Destijds was ik uitgenodigd om bij de presentatie van het boek aanwezig te zijn en kreeg het boek cadeau. Nu dus op naar het theater en ik was erg benieuwd naar dit toneelstuk waarin o.a. Jeroen Krabbé, Noortje Herlaar en Maarten Heijmans de hoofdrollen vertolkten. (Noortje en Maarten hadden samen ook de hoofdrollen in de tv-serie Ramses)

Het is al leuk om in het DeLaMar theater rond te lopen met al die prachtige foto's die daar hangen! Toen we de zaal binnen liepen zagen we een vrij kaal toneel wat in de loop van de voorstelling op een hele handige wijze iedere keer veranderde door panelen omhoog en naar beneden te schuiven en prachtige projecties op de achtergrond. De zes acteurs en actrices liepen rond in prachtige kleding , dat was al de moeite van het kijken waard, en het stuk zat ook heel knap in elkaar. Eigenlijk keek je niet naar acteerprestaties maar je keek naar een bijzonder verhaal uit 1919 wat voor je ogen afspeelde. Vaslav werd gespeeld door Maarten Heijmans en de rol stond op zijn lijf geschreven. Wat dat betreft: je hoeft niet te kunnen dansen om een danser uit te beelden! 

Het boek Vaslav

Drie ooggetuigen vertellen, ieder hun eigen verhaal, wat er op 19 januari 1919 heeft afgespeeld in het leven van Vaslav Nijinsky: zijn echtgenote Romola, de legendarische Sergej Diaghilev, zijn impresario en minnaar, en Vaslavs bediende, die na het dramatische besluit van zijn meester Vaslav zijn leven ook radicaal omgooit.

Vaslav Nijinsky is een wereldberoemd balletdanser die zulke sprongen kon maken dat het publiek vertelde dat hij gewoon in de lucht bleef zweven. Door de oorlog en de breuk met Diaghilev,  heeft hij een tijd niet voor publiek gedanst. Romola, zijn vrouw, heeft een optreden georganiseerd voor een goed doel waar Vaslav weer voor het eerst zal dansen voor publiek. De verwachtingen zijn hoog gespannen voor dit optreden, vooral van Romola en Diaghilev. 

Arthur Japin gebruikt een prachtige woordkeus in zijn boeken en in veel van zijn boeken ligt een historische gebeurtenis ten grondslag, semi waargebeurd dus. Iedere keer als ik een boek van hem lees wil ik meer weten over de hoofdpersonen en ik moet eerlijk bekennen: ik had nog nooit van een Vaslav Nijinsky en een Sergej Diaghilev gehoord maar vergeet ze beide nooit meer.....

Ingeborg

Vaslav is te reserveren in onze catalogus

Fado e Festa

De naam Simone van der Vlugt zal bij velen wel een belletje doen rinkelen. Naast de vele historische jeugdboeken, die ze op haar naam heeft staan, timmert ze sinds 2004 ook hard aan de weg met thrillers voor volwassenen. En dat niet bepaald onverdienstelijk..:-) Van haar thrillers, die wereldwijd verschijnen, zijn er inmiddels zo'n twee miljoen verkocht. Van die twee miljoen staan er een groot aantal bij mij in de boekenkast. Sinds ik startte met het lezen van haar historische jeugdboeken ben ik een groot fan van haar. Het leuke is daarbij dat Simone in Alkmaar woont en voor haar research voor nieuwe boeken de Alkmaarse bibliotheken regelmatig bezoekt om te kijken of wij haar aan de benodigde boeken hiervoor kunnen helpen.

Vorig jaar maakte ze samen met haar man Wim, die een begenadigd fotograaf is, haar eerste non-fictie boek: Fado e Festa. Dat zoals de naam al doet vermoeden over Portugal gaat. Een land met ruim tien miljoen inwoners en een oppervlakte van ruim 92.000 km2. Ons land heeft bijna zeventien miljoen inwoners, verspreid over 37.000 km2. Wij zijn dus een behoorlijk dichtbevolkt land, terwijl je in Portugal je je vaak op bepaalde plekken 'alleen op de wereld kunt voelen'. Maar dat laatste kan soms heel fijn zijn. Zelf ben ik twee keer op vakantie geweest naar dit land en allebei de keren naar de prachtige streek in het zuiden: de Algarve. Simone en haar man hebben natuurlijk deze streek ook bezocht, maar hebben gedurende hun meerdere bezoeken aan Portugal eigenlijk het hele land doorkruist. Natuurlijk zit daar de hoofdstad Lissabon bij maar bijvoorbeeld ook Fatima. Twee keer per jaar gaan hier duizenden pelgrims heen voor de processie en de zegening van zieken. Dat Simone een makkelijk verteller is blijkt eens te meer in dit reisverslag. Haar man  heeft een passie voor fotografie en dat is te zien. Want het boek bevat vele prachtige kleurenfoto's. Vele historische feitjes passeren de revue, je steekt er dus ook nog wat van op..:-). Ik heb mijn eigen fotoboeken van mijn vakanties erbij gepakt en toevallig hebben ze een aantal plaatsen bezocht waar ik ook geweest ben. Naast de Algarve blijkt Portugal heel veel meer prachtige plaatsen en streken te hebben. En is een bezoek dus meer dan waard. Op culinair gebied vind ik het zelf wel  een wat minder land. Vooral visliefhebbers komen hier goed aan hun trekken. Hoewel de 'pastel de nata' overal in Portugal een begrip is. Het is een bladerdeeggebakje, gevuld met banketbakkersroom. Ga jij dit jaar ook naar Portugal, dan kan je vast met dit boek onder het genot van een goed glas wijn en op de achtergrond de fado-muziek van Cristina Branco in de juiste vakantiestemming komen.




Simone en haar man hebben de smaak met dit eerste non-fictie boek goed te pakken gekregen. Want onlangs zag hun tweede het levenslicht: Friet en Folklore: reizen door feestelijk Vlaanderen. In ieder geval dichterbij huis dan Portugal en voor de bourgondiërs een waar culinair feest. Alleen al voor de heerlijke Vlaamse frieten zou je wel een bezoekje willen brengen aan onze zuiderburen.

Enthousiast geworden naar dit boek? Reserveren kan hier.

Gabrielle

Werken aan een nieuw beleidsplan

Op 8 april hadden we in Kennemerwaard onze tweede denksessie over het nieuwe beleidsplan dat 2015 in moet gaan. Ik vertelde jullie al eerder over de eerste sessie. Op 8 april kwamen de vier werkgroepen bij elkaar om hun denkbeelden te delen. Zij hadden ieder een verhaal gemaakt dat klopte, als je het hoorde voelde je je gelijk aangetrokken tot dat scenario. Zowaar een mooi resultaat, want het waren vier verschillende scenario's. Eén van consolideren, dus doen wat we altijd al deden met kwaliteit. Twee verbeteren, de dingen die we nu doen beter maken en beter doen. Drie Inspireren: meer met de burgers samen doen, kennis creëren, burgers vragen hun kennis te delen. En vier Transformeren: de bibliotheek wordt meer een coöperatie-achtig bedrijf, we zijn er van en voor de burgers. Burgers wordt gevraagd mede-eigenaar zijn op onderdelen, bibliotheek levert op die onderdelen waar ze het maatschappelijk verschil kan maken zelf mensen, op onderdelen waar dat niet zo is worden juist burgers ingezet omdat zij het beter kunnen. We zijn in scenario 4 een bibliotheek van tegenstellingen geworden. Rust versus reuring, waarheid versus leugen, antwoorden versus vragen.

We werden allemaal ongelooflijk enthousiast van elkaars verhalen. Kritische vragen over en weer, wat bedoel je hier mee, hoe gaan we dat dan doen? Vooral heel veel waardering voor elkaars denkkracht en zin om aan de slag te gaan. Jaap Peters, die ons opnieuw begeleidde, gaf ons een aantal opdrachten om ter plekke uit te werken. Zoals wat het uitvoeren van de scenario's betekent voor: collectie, collectieve ambitie, sturingsfilosofie, financiën, personeel, verdienmodel, marketing en PR, ICT. We kwamen tot de conclusie dat het uitvoeren van het ene scenario heel andere gevolgen heeft bijvoorbeeld voor de aansturing, voor collectie en voor personeel dan een ander scenario. Best lastig. Want de gedachte is dat alle vier de scenario's geldig zijn. We voeren zaken uit in scenario 1 tot en met 4. De nadruk ligt nu nog bij 1 en 2, maar we staan al met een halve voet in 3 en doen al voorzichtige vingeroefeningen in 4. Het is een puzzel waarvan de stukjes in elkaar grijpen.

Jaap gaf ons mee dat het belangrijk is om in ieder geval ook na te denken over wat hij noemt "geen spijt beleid". Daarmee bedoelt hij dat we nu al iets moeten gaan oppakken met elkaar (al dan niet in kleine groepjes) dat ons heel erg aanspreekt. Waarvan we denken dat het zonde zou zijn om het niet op te pakken. En we moeten nadenken over wat er in elk scenario zit dat zo waardevol is dat het te goed is om te verliezen. Het is meestal ook iets wat je in een ander scenario kunt hergebruiken of opnieuw kunt inzetten. Dat wordt een leuke klus! Nu gaan we tot de zomer met elkaar de boer op. Het managementteam gaat de vestigingen langs, de voor onze medewerkers inmiddels bekende 'roadshow' (met zelfgebakken cake door de directeur als lokkertje ;-). We gaan ook in gesprek met de raadsleden en wethouders, om hun input en visie te krijgen op onze ideeën. En de medewerkers die betrokken waren bij de eerste twee sessies hebben de uitdaging opgepakt om alleen of in kleine groepjes ook te gaan praten met mensen uit hun netwerk over die aankijken tegen onze scenario's. Nu gaan we dus eerst verzamelen om straks met een rijke oogst aan input een goed plan te hebben voor de komende vier jaar.

Wilt u meepraten over de toekomst van de bibliotheek? Laat het ons dan weten.

Erna Winters

Keukenhof in Limmen

In Limmen ligt een unieke historische bollentuin. De Hortus Bulborum.
De Hortus Bulborum is de enige bollentuin ter wereld waar ruim 4000 verschillende soorten tulpen,narcissen, hyacinten, en andere veelal historische voorjaarsbloeiende bolgewassen bloeien. In deze tuin worden oude bolgewassen voor het nageslacht bewaard, die commercieel nauwelijks meer interessant zijn. De Hortus Bulborum heeft als belangrijkste doel om deze rassen in stand te houden.
Als je er nu langs fietst staan al die bollen weer prachtig te bloeien. En het mooie voor de bloembollenliefhebber is dat de tuin te bezoeken is en je al dat moois van dichtbij kunt bekijken. Dit jaar is de Hortus Bulborum geopend tot en met 16 mei. Wellicht een leuk uitje tijdens de meivakantie.

Over de Hortus Bulborum is ook een mooi boek verschenen van Leslie Leijenhorst onder de titel Hortus Bulborum: schatkamer van historische bolgewassen. Het boek gaat in op de geschiedenis van de Nederlandse bollencultuur vanaf 1593. In het boek wordt ook het ontstaan en de ontwikkeling van deze hortus in Limmen beschreven. Het bevat veel mooie foto's. Vervolgens wordt uit de zes hoofdgroepen (tulpen, narcissen, hyacinten, irissen, krokussen, frittelaria soorten) een aantal soorten besproken en komen andere bollentuinen als de Keukenhof, Het Loo e.a. kort aan de orde. Het boek bevat ook een complete lijst met de collectie van de Hortus Bulborum. Deze lijst is waarschijnlijk alleen voor de echte kenners interessant. Het boek dat in het Nederlands én het Engels geschreven is maakt het mogelijk, ook lang nadat de bollen weer zijn uitgebloeid, na te genieten van het boeiende verhaal achter al die mooie bloemen.

Reserveer Hortus Bulborum: schatkamer van historische bolgewassen in onze catalogus

Lezen

Earth System science

Ooit begon ik als achttienjarige de studie geografie omdat ik daar interesse voor had. Het is niets geworden, want te veel scheikunde en chemie. Maar ik zag Peter Westbroek bij Brands met boeken met zijn boek De ontdekking van de aarde : het grote verhaal van een kleine planeet en val dan toch weer voor deze tak van wetenschap. In dit boek licht hij de nieuwe wetenschap Earth system science toe. Volgens deze theorie is de aarde niet een reeks op zichzelf staande processen, maar is de aardbol een samenhangend systeem dat in de loop van de tijd steeds complexer is geworden en zelfs kan leren van zijn eigen geschiedenis.

Tweede Verlichting

Wat we hier zien volgens Westbroek  is een opvolger van het modernistische, heliocentrisme van Copernicus, Keppler en Newton. Dat was de eerste Verlichting, nu krijgen we de contouren van een tweede symbiotischeVerlichting, waarin de geosfeer, atmosfeer, hysdrosfeer en biosfeer in elkaar grijpen. Volgens Westbroek een revolutie.

Zelfcivilisatie

Wij zijn niet de civilisatie, de aarde doet aan zelf-civilisatie. En de vraag is of de aarde in staat is om met die zelf-civilisatie een einde te maken aan de uitputting van onze hulpbronnen voor korte termijngewin. Om zelf-civilisatie te realiseren heb je een nieuwe oriëntatie nodig en die botst met de gevestigde machtsverhoudingen van de multinationals. Ik blijf de ontwikkelingen van deze wetenschap met grote interesse volgen!!

NB Het aanschouwen van onze planeet vanuit de ruimte, rond Kerst 1968, was de eerste impuls voor deze tal van wetenschap.

Een Turks avontuur

In februari ontving ik een bericht via LinkedIn van een Turkse bibliothecaris. Of ik wilde spreken op het 50ste bibliotheekcongres in Ankara begin april. Of ik iets over de toekomst van bibliotheken wilde vertellen en iets over de bibliotheken van de toekomst. Ik was verrast en voelde me ook vereerd. Dat overkomt je toch niet dagelijks dat je gevraagd wordt om in het buitenland te spreken. Ik heb het wel eens eerder gedaan, daar niet van. Maar dat was vanuit de EBLIDA, omdat onze vergadering samenviel met een congres in dat land. Dat is toch anders dan rechtstreeks benaderd te worden.

Ik checkte mijn agenda, ja ik kon, en ik antwoordde dat ik graag kwam en me vereerd voelde. En ik stelde nog wat praktische vragen over de vliegreis, visum, hotel etc. Daarna..........stilte..........

Geen antwoord op mijn bericht op LinkedIn. Zou het niet meer hoeven, hadden ze een andere spreker gevonden? Inmiddels was het maart en nam de druk op de eerste dagen van april qua agenda toe. Nog maar eens een mail gestuurd via LinkedIn. Weer geen bericht.

Toen na een week, vanuit Turkije een bericht. Of ik nou kwam of niet, ze hadden nog steeds niets gehoord. Vreemd. Dus weer geantwoord dat ik graag kwam. Daarna weer stilte........

Na nog een paar dagen kreeg ik ineens een rechtstreekse mail van mijn Turkse collega. Niet via zijn werkadres, niet via LinkedIn maar via gmail. En mijn antwoorden kwamen toen ineens aan.  

Ik heb toen voorgesteld elkaar maar even te bellen, en dat gebeurde. Kortgesloten wat de bedoeling was, dat het hotel geregeld zou worden, dat ik zelf mijn ticket moest boeken (of ik dat dan wel via Turkish Airlines wilde doen, goed voor de Turkse economie ;-), ik zou op het vliegveld opgehaald worden als ik mijn vluchtgegevens doorgaf, en een link naar een website om mijn visum te regelen. Fijn, even een stem te horen zodat je van gedachten kunt wisselen, en gelijk het telefoonnummer opgeslagen in mijn mobiel.

Afgelopen dinsdag, ja 1 april, reisde ik af naar Ankara. Met een overstap in Istanbul zou ik rond een uur of half elf 's avonds aankomen in Ankara. Presentatie mee op een USB stick, en op het laatste moment ook nog even het adres van het hotel op een briefje geschreven. Je weet tenslotte maar nooit. De reis verliep voorspoedig. Ach ja, het gebruikelijke gedoe met de veiligheidscontrole waarbij ik me altijd in moet prenten dat het voor ons aller veiligheid is. En dan op het vliegveld in Ankara.....drie keer de aankomsthal doorgelopen. Heel veel mannetjes met een bordje voor zich, maar niemand met een bordje met mijn naam. Geen mannetje met een bordje 'kutuphane', niets. Buiten bij de taxi's ook genoeg mannetjes met een bordje, maar mijn naam staat er niet bij. Ik bel het telefoonnummer van mij contactpersoon en krijg het geluid van een piepende fax aan de andere kant. Hm, zou ik in een dure 1 april grap beland zijn?  Zo blij dat ik wel het adres van het hotel heb opgeschreven. Ik pak een taxi. 

In het hotel wordt mij gelijk gemeld dat ik verwacht word. Er is een kamer op mijn naam geboekt. Gelukkig! Ik vraag waar de volgende dag het congres plaats zal vinden. De jongeman van het hotel weet het niet. Ik vraag of er iemand van de organisatie is, hij zegt van niet. Ik vraag of hij weet hoe laat ik morgen ergens moet zijn.... Ja gelukkig gaat er een lampje branden. Er zal morgen een busje klaar staan om 9.00 uur die me naar de congreslocatie zal brengen. Enigszins gerustgesteld zoek ik mij kamer op en ga naar bed.

De volgende ochtend aan het ontbijt hoor ik ineens 'Ha Erna'. Ingrid Bon, collega uit Gelderland blijkt ook uitgenodigd te zijn, als lid van IFLA.  Er blijken toch nog wat meer Europeanen uitgenodigd te zijn. 

Het congres die ochtend gaat verder prima.  Professioneel met simultaan tolken. Alle deelnemers aan het congres krijgen een headset zodat wat er op het podium gezegd wordt ook gelijk wordt vertaald. Mijn presentatie over onze visie op bibliotheekwerk en praktijkvoorbeelden van Kennemerwaard worden met interesse gevolgd. En naderhand volgen een aantal positief kritische vragen.  Over hoe wij omgaan met collecties voor immigranten, of laaggeletterde immigranten het grootste probleem is in Nederland, of we speciale opleidingen hebben voor jeugdbibliothecarissen voor bijvoorbeeld ons project 100 talenten.

Naderhand krijg ik de nodige complimenten van een aantal Turkse collega's, en als kers op de taart natuurlijk de gegraveerde glazen plaquette namens de Turkse minister van cultuur en toerisme. Kom daar maar eens om in Nederland ;-) 

In de korte gesprekken die ik daarna met de Turkse collega's heb valt me op dat zij minstens zo bevlogen zijn als veel van ons in Nederland. Dat ze op sommige punten een grote stap voorwaarts willen maken door gelijk over te gaan op digitaal lezen. Dit terwijl de beschikbaarheid van gedrukte boeken lang niet overal geregeld is. Hier is toch nog vaak schaarste op het gebied van de mogelijkheid om te kunnen lezen, omdat de collecties van boeken in bibliotheken vaak klein zijn en mensen thuis lang niet altijd boeken hebben. Turkije heeft procentueel veel meer laaggeletterden dan Nederland. En het land kent niet een volledige toegang tot informatie, geen volledige persvrijheid, afgelopen weken had de overheid toegang tot Twitter en YouTube geblokkeerd. Er werd overigens wel gegrinnikt toen ik in mijn presentatie iets zei over Twitter. Er werd driftig op instagram gedeeld met de wereld over wat er op het congres gebeurde.  Het is een land waarvan een gedeelte Koerdistan is, en waar af en toe geweld oplaait. Daar voert de Turkse overheid een beleid van Turkificering, of op zijn minst wordt het Koerden niet gemakkelijk gemaakt hun eigen taal en cultuur te beleven en te spreken. Dat roept geweld op in die regio. Over die situatie spraken Ingrid Bon en ik met een Turkse collega, een heel erg moeilijke situatie. Hoe blijf je dan trouw aan de principes van de doelstellingen van de bibliotheek? 

Wij in Nederland vergeten wel eens te gemakkelijk welke verworvenheden we hebben. Relatieve rijkdom, waardoor ook veel politici denken dat alles er voor iedereen is, al dan niet via internet. Vrije toegang tot informatie, cultuur en educatie. En dat laatste, de educatie is meer en meer de rol van de bibliotheek aan het worden. Mensen, burgers ondersteunen en uitdagen om zichzelf te ontwikkelen en het beste uit zichzelf te halen om daarmee bij te kunnen dragen aan de maatschappij. Een bezoek aan een land waarin dat een stuk minder makkelijk is zet je met beide benen op de grond. Onze democratische verworvenheden mogen we niet zomaar verkwanselen. Dat zouden (lokale) politici zich ook moeten realiseren.

Erna Winters

Echte mensen?

Science Fiction
Ik lees, en kijk, veel science fiction. De beste science fiction is, voor mij, die s.f. die maatschappelijke kwesties behandelt of vragen opwerpt. Star Trek The Next Generation is daar een goed voorbeeld van, en dan met name de aflevering 'The measure of a man'. In deze aflevering gaat het om de fundamentele vraag of de android Data zelfbewust is en recht heeft op zelfbeschikking.
Deze vraag wordt ook opgeroepen in de Zweedse tv-serie Real humans (Äkta människor).
Geen futuristische, onherkenbare maatschappij, maar een alternatieve maatschappij waar de mens gebruik maakt van "hubots" (humanoïde robots). Hubots functioneren als huishoudhulp, verplegers, productiemedewerkers en seksmachines. Een maatschappij die dicht bij onze huidige ligt, waar huizen, auto's, school hetzelfde zijn als de onze en waar een hubot via een simpele usb-kabel opgeladen wordt.

Robotica Wetten
Hubots zijn beperkt: allemaal zijn ze voorzien van Asimov's Robotica Wetten:
1. Een robot mag een mens geen letsel toebrengen of door niet te handelen toestaan dat een mens letsel oploopt;
2. Een robot moet de bevelen uitvoeren die hem door mensen gegeven worden, behalve als die opdracht in strijd is met de Eerste Wet;
3. Een robot moet zijn eigen bestaan beschermen, voor zover die bescherming niet in strijd is met de Eerste of Tweede Wet.
Maar wat als bij een groep hubots deze wetten zijn uitgeschakeld? Een groep hubots heeft geen beperkingen en eigenaar meer en probeert te overleven, reizend van stopcontact naar stopcontact. Hubots zonder eigenaar worden namelijk zonder pardon naar de vuilstort gebracht. Hebben wij het recht om hubots als oud vuil af te danken? Hebben hubots het recht om te blijven bestaan?

Rechten
Wat maakt de mens tot mens? Is het het gebruik van gereedschap, spraak, zelfbewustzijn, dromen, denken?
Wat maakt ons meer "levend" dan een hubot?
Zijn hubots machines zonder dromen, gevoelens, gedachten en dus niet levend of gaat er meer in de "pacmanbreinen" om dan we weten?
In de eerste serie worden deze vragen niet beantwoord. Het tweede seizoen is in Zweden net uitgezonden, maar of ze beantwoord worden?

Naast al die vragen die Real humans oproept is het prachtig vormgegeven. De acteurs die de emotieloze (of toch niet?) hubots spelen zijn fantastisch. Hubots lijken zo verschrikkelijk goed op mensen dat ik voorlopig met de vraag blijf zitten: wil ik er één in huis? Zelf filosoferen over wat leven is? Reserveer dan Real humans.

Sanneke

Matt speelt Matt

Het leven na Friends
Het schijnt niet te kunnen, maar ik heb altijd erg genoten van de humor van zowel Friends als Seinfeld (met de laatste als favoriet). Er zijn verder niet veel grappige series die mij aanspreken. Coupling is nog een toffe Britse variant. Humor als uitgangspunt vind ik bij series meestal geforceerd en niet lang werkbaar. Als het er doorheen geweven is zoals bij A Town Called Eureka, Doctor Who of Pushing Daisies kan ik er meer mee. Na Friends was er de onontkoombare spin off Joey met Matt Leblanc in de hoofdrol. Te voor de hand liggend en de makers van Friends trokken er hun handen van terug. Waarom zou je met een kwart van de hoofdrolspelers iets vergelijkbaars doen? Het werd ook niet meer dan een wel aardig aftreksel.

Wie kan mij beter spelen dan ik?
Een van de mensen achter Friends kon het niet laten iets volstrekt anders met Leblanc op te zetten.Wat als hij zichzelf in een nieuwe reeks zou spelen? In Episodes zijn Sean en Beverly Lincoln succesvolle schrijvers/producers van een Britse tv-serie. Als er belangstelling uit Hollywood komt, vertrekken ze erheen om een Amerikaanse remake te verzorgen. Maar voor de rol van het erudiete hoofd van een jongensschool worden ze met Leblanc opgezadeld. Die er ook niet veel voor voelt, maar een dip in zijn carrière meemaakt en geld nodig heeft. Op Google ging er een filmpje rond waarbij Leblanc auditie moest doen om zichzelf te spelen. En zich zorgen maakte dat iemand anders dat mogelijk beter zou kunnen. Gevoel voor humor is persoonlijk, maar ik vind Episodes hilarisch. Een prima mix van Britse en Amerikaanse humor zonder dat een lachtrack je vertelt wanneer je iets leuk moet vinden.

Gastrol
De Friends achtergrond speelt veel leuker door het geheel dan bij Joey. Vooral als de nieuwe serie het niet goed doet en er druk op Leblanc wordt gezet om een andere Friends acteur of actrice een gastrol te laten spelen. Dan blijkt dat door zijn eigen gedrag niemand hem meer moet. Als hij toch iemand vindt (raad eens wie dat kan zijn?) is het hele team opgewonden dat ze eindelijk met iemand uit Friends kunnen werken. Als zoiets jouw kopje thee is - leen dan de eerste twee seizoenen en schenk nog eens bij.

Raoul

Reserveer Episodes in onze catalogus