Ledentrouw

In verschillende kranten staat het bericht dat hoewel er meer dan 100 bibliotheekvestigingen in een jaar tijd zijn verdwenen het aantal leden relatief stabiel blijft. De vraag is alleen of het dan dezelfde leden zijn die blijven en naar een andere vestiging gaan, of dat het beeld diffuser is.

In onderzoek van Biebpanel, een online vragen panel onder bibliotheekleden is ook de vraag gesteld of mensen lid blijven op het moment dat hun meest nabije vestiging zou sluiten. Dan blijkt dat een kwart van de leden niet bereid is om verder te reizen naar een andere vestiging. Dus zij zouden hun lidmaatschap opzeggen. Op de vraag of men verder zou willen reizen voor een grotere, beter geoutilleerde vestiging zegt de helft van de ondervraagden de voorkeur te geven aan de kleinere vestiging dichtbij. Overigens is 43% wel bereid om iets verder te reizen.

Het artikel roept bij mij dus ook vragen op. Mooi die leden trouw. Maar zijn het dezelfde leden? Of zijn mensen afgehaakt en komen er in de bibliotheken die de negatieve lijn van ledenverlies hebben doorbroken steeds meer leden bij? Ik weet het niet.

Wat vindt u? Zou u bereid zijn om een paar kilometer verder op te fietsen voor een grotere bibliotheek?

Erna Winters

Limonov Emmanuel Carrere

Emmanuel Carrere

Ik heb al diverse boeken van Carrere gelezen over zijn fascinatie voor waanzin bij mensen. Vooral De tegenstander, een boek over een man die achttien jaar een dubbelleven leidde als specialist in een ziekenhuis en die uiteindelijk zijn hele familie vermoordde is me bijgebleven. Ik greep dus ook weer naar zijn nieuwste boek waarin hij een halve eeuw roerige Russische geschiedenis, verbindt aan het leven van een een man, Edward Savenko alias Limonov (1943). De uitgeweken Russische dichter die in de jaren tachtig in Parijs beroemd werd met de zijn levensverhaal  De russische dichter houdt van grote negers.

Limonov
Edward Savenko groeide op tussen de gewelddadige jeugdbendes in een dorp in de Oekraine en kwam net als Poetin uit een Russisch officiersgezin. Hij kreeg het patriottisme met de paplepel ingegoten, was wantrouwig tegenover de perestrojka (je positieve beeld van Gorbatsjov wordt even hardhandig  verbrijzeld) en hij beschouwde de ineenstorting van het het communisme als de grootste catastrofe van de 20e eeuw. Hij week wel uit naar Amerika in de jaren zeventig en wist het door zijn charme te schoppen tot de lieveling van de jetset in Parijs, waar hij beroemd werd door zijn debuutroman.

Charmeur
In Parijs werd hij "onze barbaar, ons boefje" genoemd, maar dat sloeg om in afschuw toen hij zich aansloot bij de Serven en ook echt deelnam aan de gevechten. Ineens werd hij een oorlogsmisdadiger. Maar Limonov heeft maar een doel, beroemd worden, in de literatuur, in de politiek of op het slagveld. Carrere ontmoette Limonov in 2006, die dan net een paar jaar in de gevangenis heeft gezeten vanwege de oprichting van de Nationaal-Bolsjewistische partij, tijdens een demonstratie van de democratische oppositie. Carrere, zoon van een Russische moeder en bekend met het werk van Limonov weet meteen dat hier een verhaal in zit over een echt ouderwetse schelm.

Schelmenroman
En een schelmenroman is Limonov geworden. Het boek is een genot om te lezen, vooral de eerste helft als zijn jeugd in de Oekraine wordt beschreven. Carrere oordeelt niet, maar laat alle kanten van Limonov zien aan de hand van diens eigen werk en geeft een uitgebreid beeld van alle milieus waarin deze verzeilt raakt (huisknecht van een miljardair in New York bijvoorbeeld!!). Waar Poetin slaagde om de machtigste man van Rusland te worden, moet Limonov hetb doen met een rol in de marge. Maar Poetin zal nooit zo'n biografie krijgen als dit boek van Carrere. En dat is ook wat waard.

Reserveer Limonov in onze catalogus

Agnes

Spreekuren, of mondelinge informatie overdracht

Onze bibliotheken hebben al een flink aantal jaren spreekuren van verschillende partijen. Denkt u daarbij aan bijvoorbeeld een spreekuur van de Nederlandse Vereniging van Klassieke Homeopaten, van advocaten, notarissen. Maar ook een spreekuur van de historische vereniging van Oud Akersloot, en van de groep enthousiastelingen in Castricum, Transition Town die alles weten over groen en duurzaam.

Waarom huisvest de bibliotheek met zoveel graagte spreekuren van verschillende partijen? Dat heeft te maken met de bibliotheek doet aan informatievoorziening, en dan niet alleen in boeken of websites. Wij vinden het ook belangrijk dat burgers met hun vragen ergens terecht kunnen, bij een persoon. Want soms is iets opzoeken in een boek te lastig, te veel moeite of kun je het antwoord niet zo makkelijk vinden. Een gesprek met iemand met kennis van zaken is dan veel handiger.

De hele lijst met spreekuren zijn te vinden op onze website onder de activiteitenagenda.

Heeft u nog ideeën voor spreekuren of bent u geïnteresseerd in het houden van spreekuren laat het ons dan weten.

Erna Winters

Man bij bal

Als vrouw moet me iets van het hart. Iets geks. Iets waar ik nou eindelijk maar eens voor uit kom. Vandaar dat ik blog met klotsende oksels en het angstige vermoeden dat ik na het posten een kluitje aan reacties over me uitroep. Hele elftallen, in mijn nachtmerries! Vanwege de forse mate van onwaarschijnlijkheid van mijn geval.

Omdat ik weiger dit zware geheim langer mee te torsen, gooi ik het er hier maar eens uit: Ik, vrouw, hou van voetbal.

Hopla, nu is het seizoen dan maar geopend en gelukkig zie ik nog geen Hooligans opdoemen. Het zit zo: ik sta niet in de regen langs de grasmat om kwart over acht 's ochtends dauw te trappen bij de puppilletjes. Ik hoef ook niet zo nodig naar de Kuip of zo. Bier en buis - dat doet het ook niet voor mij.

Nee, waar ik nou ècht bijzonder graag naar kijk, dat is de man-bij-de-bal.
Ja, die snelle! Die leperd, die goaltjesdief. Die crack met de slimme trucjes, knappe schaarbeweging, de 'slang', waarbij de bal aan de voet kleeft. Het dollen, het dissen,het dribbelen èn in het bijzonder toch wel het blinde hakje in het strafschopgebied.
Ik ben mal van moves op de krappe marge van millimeters langs de lijn, slidings en reddingen.
Mijn absolute topper: de slow-mo. Schijnbaar supersoepel uitgevoerde krachtsinspanning met in opperste concentratie getrokken grimas.
Zweetdruppels die lekker lang in de lucht blijven hangen...vertraagd tot op het bot!

Fietsendief
Ik kan zó een leuk rijtje noemen van beroemde en beruchte voetbalmannen die voor mijn voetballiefde in aanmerking komen. Neem een Cristiano R., een Messi, Nani, Xabi, Xavi, och ja, van Persie die zo z'n momenten heeft...
Vandaag zet ik de letter Z boven aan mijn lijstje. Een voetbalman waarvan ik weet dat hij al zijn prachtige acties niet zomaar uit z'n slof tovert, maar al zijn hele leven knokt om ze te performen. Er voor ademt en leeft.

Zlatan is geboren Zweed, maar niet zomaar één. Opgegroeid in de slums van Rosengard, Malmö. Brutaal binkie, straatjochie. Vechtertje. Een fietsendief, die ook wel eens een paar peperdure trainingspakken achterover heeft gedrukt. Grof in de mond, maar met een reusachtig rechtvaardigheidsgevoel. Gespeeld bij Ajax, Inter, Juve, Milan...geliefd en verguisd bij het grote publiek.
Het zijn dít soort mannen, die maken dat ik, vrouw, van voetbal hou. En geen miljoenentransfer die dáár tegenop kan.

Reserveer het avontuur van Zlatan Ibrahimovic: Ik,Zlatan in de catalogus van onze bibliotheek.




Tanja.

Opslagplaats van het onverklaarbare

Puur amusement
Het is heerlijk als televisieseries je uitdagen en flink weten te raken op verstandelijk en emotioneel gebied. Maar dat hoeft niet altijd. Soms wil je gewoon een programma over je heen laten komen.dat wel goed van kwaliteit is maar nauwelijks iets van je vraagt. Een beetje humoristisch, een beetje spannend, een beetje griezelig, een beetje romantisch en af en toe verrassend. Prettig entertainment. Met die instelling ben je bij Warehouse 13 aan het juiste adres.

Ruik je fudge?
Als er geen fudge te bekennen is, maar je ruikt het wel dan is de kans groot dat er zich een magisch object in de buurt bevindt. In Zuid Dakota staat Warehouse 13 - een ontzagwekkende geheime opslagplaats van dergelijke objecten waar de wereld geen raad mee weet en die uiterst gevaarlijk kunnen zijn. Agenten Lattimer en Bering worden er zonder verklaring naar overgeplaatst. Zij moeten zorgen dat geen van de objecten het warenhuis verlaat en hebben de taak om nieuw ontdekte objecten overal ter wereld op te sporen, onschadelijk te maken en in Warehouse 13 op te slaan. Achter Warehouse 13 zit een geheimzinnige organisatie waar zelfs de regering van de Verenigde Staten geen invloed op heeft.
Er zijn paralellen te trekken met de serie A Town called Eureka die nog niet in een Europese versie op dvd is verschenen. Personages uit beide series zijn zelfs bij elkaar op bezoek geweest.

Goed gejat
Eureka, een serie over een stad vol geniale wetenschappers, is origineler en ingewikkelder al viert ook daar de komedie hoogtij. Warehouse 13 is een formule die overal elementen vandaan heeft gepikt - uit tv-series als X-Files, Fringe, Supernatural, The Librarian, Sanctuary en Friday the Thriteenth. Maar het is allemaal op zo'n charmante, openlijke en grappige wijze bij elkaar gesprokkeld en gemixed dat het mij niet stoort. Het programma neemt zichzelf dan ook niet erg serieus, maar weet wat het wil bereiken. Dat jij je met een glimlach op je gezicht laat meeslepen. Omdat het nergens echt gruwelijk wordt, kan waarschijnlijk het hele gezin meegenieten.

Raoul

Reserveer de dvd in onze catalogus

Opvolger voor de strandbibliotheek?

Als ik op vakantie ben kan ik het vaak toch niet laten om ergens een bibliotheek binnen te lopen. Deze keer werd ik blij verrast door de bibliotheek van zakformaat in Bad Zwischenahn in Noord-Duitsland. 24 uur per dag open, 7 dagen per week. Een ruilbibliotheek opgezet door de bibliotheek.

De door veel mensen betreurde strandbibliotheek zou met zo'n telefooncelbibliotheek wellicht een vervanging kunnen krijgen. En dan zouden we er meer neer kunnen zetten. Om maar eens wat op te noemen: Strand van Luna, Geestmerambacht, Egmond aan Zee, Bergen aan Zee, Castricum aan Zee. Wat vindt u daarvan? Goed idee?

Erna Winters

De bibliotheek als vraagbaak

Een van onze collega's Esther Valent heeft een oproep gedaan om met bibliothecarissen uit het hele land digitaal vragen te beantwoorden van burgers. Ze doen dat nu geloof ik via de site van #durftevragen of van #goedevraag. Op de site van een andere collega uit het land, Webbiebnl, staat een artikel over de vraag of er ooit weer een digitale vraagbaak van bibliotheken komt voor het algemeen publiek. Huub van Dommelen van Webbiebbl stelt deze vraag naar aanleiding van de actie van Esther. Huub heeft er niet veel fiducie in dat als het van de directeuren moet komen dat het dan ooit van de grond gaat komen. Hij ziet het liever onder gebracht bij het SIOB (sectorinstituut openbare bibliotheken).
En hij vraagt zich af waarom dit in hemelsnaam dan niet van de grond zou kunnen komen.
De vraag stellen is eenvoudiger dan het antwoord geven, maar ik ga een poging doen.

Ten aanzien van @ladin was er ooit een inzet per provincie (ik vertel nu uit de oude doos, en met een waarschijnlijk gekleurd beeld). Je moest zoveel uur leveren als provincie, en de vragen werden dan verdeeld over de verschillende deelnemende bibliotheken. In de provincie waarin ik toen werkte was er altijd gesteggel over het beantwoorden van de vragen. Want ja, er waren genoeg bibliothecarissen die het wilden doen, die ook bijscholing kregen in hoe het moest en aan welke voorwaarden het antwoord moest voldoen. Maar collega's van verschillende bibliotheken vonden elkaars antwoorden niet goed genoeg, vonden dat sommige bibliotheken onvoldoende antwoorden gaven, dat de 'groten' altijd de moeilijkste vragen moesten beantwoorden. In dit geval was die grootste bibliotheek een WSF, dus ik had daarbij toch het gevoel dat 'adel verplicht', maar goed, men dacht er daar anders over. Al met al weet ik dat er in 'mijn' bibliotheek echt waarde aan werd gehecht, dat er vastgestelde uren waren waarop onze bibliothecarissen er mee bezig waren, en zag ik het ook echt als een toegevoegde waarde. Voor het publiek, en voor onze bibliothecarissen omdat ze daarmee hun zoekvaardigheden goed op peil hielden.

Uiteindelijk is @ladin volgens mij gestopt omdat er minder vragen kwamen en omdat er in sommige provincies geen gezamenlijke bemensing meer mogelijk bleek. Je zou kunnen stellen dat lokale bibliotheekdirecteuren niet bereid waren of in staat waren, om over hun lokale schutting heen te kijken naar welke (potentiele) marktpositie er onder 'vragend' publiek werd opgegeven. Tot zover de geschiedenis.

Dan nu: waarom moet iemand als Esther Valent dit op persoonlijke titel aanzwengelen. Ik zou zeggen: juist dit moet op persoonlijke titel. Belangrijke innovaties komen niet of zelden van directies. (Hoewel echt grote veranderingen vaak wel stevige acties vragen van directies, om een nieuwe koers uit te zetten.) Juist bibliothecarissen moeten op dit soort vlakken aan guerilla-innovatie doen. En dan moet je ook bereid zijn om er zelf energie in te stoppen, zoals Esther doet. Als je het eenmaal aan de praat hebt, dan kun je ook met resultaten naar je directie toe. Dan krijg je er wel uren voor. Als je het als idee bij de directie neerlegt, dan moet het in uren gevat, in een projectplan, in resultaten. NEE! Niet doen bij zulke initiatieven. (En nu zeg ik niet dat ik tegen projectplannen ben, maar gooi niet alles gelijk op directieniveau).

Che Guevara

Als ik kijk naar de initiatieven die de afgelopen jaren met enig succes zijn ingevoerd in bibliotheekland, zijn het altijd initiatieven die met een klein groepje beginnen. Een kleine groep bibliothecarissen of een groep directeuren, of een enkele alleenstaande bibliotheek. Denk bijvoorbeeld aan Biebsearch, Bibliotheek op School, het formulemanagement, 23dingen, 7 dingen, Makkelijk Lezen Plein. En zo kan ik nog wel even door gaan. Al deze ontwikkelingen (los van wat je er inhoudelijk van vindt) zijn klein begonnen, met een klein aantal enthousiaste mensen die met een idee aan de slag gingen. Soms gesteund door hun directies, soms ook niet. Dus trek zo'n initiatief met een paar enthousiaste bibliothecarissen vlot, en ga er dan de boer mee op. Ik ben er van overtuigd dat het dan ook bij bibliotheekdirecteuren zal aan slaan. Vast niet bij allemaal, want er zijn ca. 160 bibliotheekdirecteuren die ongeveer 160 verschillende meningen hebben ;-) De meesten gaan pas voor iets gezamenlijks lopen als er een lokaal belang aan zit. En dat laatste is heel erg lastig voor sommigen om te vatten als het om een digitale vraagbaak gaat waarbij je ook antwoorden gaat oplossen voor mensen die misschien wel geen lid zijn van de bibliotheek en niet in jouw werkgebied wonen! Dan moet er naar de mening van velen landelijk geld in, en geen lokaal geld. Jammer, want als we samen investeren komen we verder: als branche, als bibliotheken, als bibliothecarissen.

Vooralsnog zijn we in Kennemerwaard in gesprek hoe we het initiatief van Esther kunnen ondersteunen.  Ik hoop dat dit ook geldt voor de bibliotheken waar de andere ondersteuners van het idee werken. En zal ik mijn best doen om het bij de juiste personen op landelijk niveau onder de aandacht te brengen. Als Esther en haar collega's dan intussen zorgen met veel spirit dat dit initiatief ook breed draagvlak krijgt onder bibliothecarissen hebben we revolutie van onder af. GUERRILLA!

Wat vindt u als klant er van. Zou u op vragen antwoord willen krijgen van de bibliotheek. Hulp bij het zoeken, en doorverwijzing naar instanties die u verder kunnen helpen? Laat het ons weten!

Erna Winters

'Honger' naar meer!

Een vriendin vertelde mij laatst over de serie De Hongerspelen, en ze vroeg of ik die al had gelezen. Nee, dat had ik nog niet gedaan. Ik had het boek wel eens voorbij zien komen in de bibliotheek, maar de omslag trok mij niet zo. Zij had de serie gekocht en zei dat ik hem echt moest gaan lezen, want hij was supergoed! Dus ik heb gedaan wat mij opgedragen is en....

Het boek
Ik kon het boek niet meer wegleggen. Ik heb tot 's avonds laat liggen lezen om maar te weten hoe het boek verder zal gaan en na deel één volgden direct deel 2 en 3. Het gaat over een meisje dat opgroeit in een district dat valt onder het gezag van het Capitool. Het Capitool organiseert ieder jaar de Hongerspelen, waar vanuit elk van de in totaal 12 districten een jongen en een meisje wordt 'gekozen'. Zij worden met zijn allen in een soort arena geplaatst, en deze tributen moeten ervoor zorgen dat zij de enige winnaar zijn van de spelen. Er kan er maar één winnen, dus als je niet goed genoeg bent, dan kom je nooit meer terug. Uiteindelijk leidt dit tot grote problemen in Panem (het deel van Noord Amerika waar dit zich afspeelt) Ik zal niet teveel verklappen, maar je moet het boek dus echt lezen. Het laat je niet meer los, tot in de late uurtjes. De serie boeken is gebaseerd op de Griekse mythe van de Minotaurus, Theseus en Ariadne.
Het boek is geschreven voor jongeren, maar ook volwassenen zullen dit boek zeer waarderen.
Zelf ben ik nu begonnen in het derde deel, maar tot nu toe valt dat wat tegen vergeleken bij deel 1 en 2. De spanning en de vaart die de eerste twee delen hebben mist hier een beetje. Ik merk het ook aan mijn eigen  leestempo: deel 1 en 2 had ik beide binnen 3 dagen uit, maar deel 3 ben ik nu al anderhalve week in bezig.

De Film
De Hongerspelen is het eerste deel van een trilogie. Dit eerste deel is verfilmd en kwam in maart 2012 in de bioscopen en zal binnenkort op dvd verschijnen.  In november 2013 staat de verfilming van het tweede deel (Vlammen) in de planning. Zodra de DVD uit is ga ik ook de film kijken, want ik wil graag weten hoe de verfilming van zo'n boek is geworden...

Reserveer De hongerspelen, Vlammen of Spotgaai in de catalogus en reserveer daarbij veel tijd om lekker te gaan lezen! Veel plezier.

Jolanda

Keuzes maken deel 8

Als laatste maak ik hier een korte samenvatting van wat er aan nieuwe zaken is gemeld door de medewerkers die in Heerhugowaard hebben meegedacht over wat de bibliotheek de komende jaren vooral WEL moet gaan doen.

Meer inzet op digitaal
Dit is een doorlopend proces. We hebben samen voorgenomen niets fysieks meer uit te voeren zonder een digitale variant of uiting. Dat is iets wat we met elkaar moeten doen. Dus als er een goede activiteit is, zorg dan dat we er van te voren over twitteren, er iets op Facebook over zetten. En tijdens en na afloop ook zorgen voor vastlegging, vraag bijvoorbeeld het publiek om er over te twitteren. Dit is niet alleen de verantwoordelijkheid van de marketing en communicatiemedewerkers. We zullen er allemaal aan bij moeten dragen.
Daarnaast moeten we doorgaan met het uitbouwen van onze digitale dienstverlening. Door lokaal content te maken en door aan te sluiten bij de landelijke ontwikkelingen rondom website en e-books en andere digitale content. Dat moeten we veel beter aan ons publiek bekend maken. Dit is ook een gezamenlijke verantwoordelijkheid, omdat veel van ons publiek absoluut niet bekend is met de rijkdom die we ook digitaal te bieden hebben.
En ook werd genoemd dat we onze activiteiten voor digibeten moeten voortzetten en uitbouwen. Met '7 dingen' hebben we een mooie start gemaakt. En we gaan dit doorzetten, omdat daar echt een wereld te winnen valt. Dat betekent ook dat elke medewerker die vragen beantwoordt van publiek instaat moet zijn om problemen van burgers op het digitale vlak op te lossen. Dus digitale vaardigheid als medewerker is heel erg belangrijk. Leer het, hou het bij en wees behulpzaam voor klanten en collega's.

Aandacht voor ouderen
Ouderen zijn in alle gemeenten waarvoor we werken een belangrijke doelgroep, dus ook voor ons. We zullen onze activiteiten voor deze groep voort zetten en waar mogelijk uitbreiden. Dat doen we wat mij betreft ook in samenspraak met vertegenwoordigers van deze groep. Want ouderen is een mooie verzamelnaam, maar het is een grote paraplu waar een veelheid van wensen en behoeften onder schuil gaat. De kunst is om precies die behoeften er uit te pikken die aansluiten bij doelstellingen die de gemeenten zich stellen ten aanzien van deze bevolkingsgroep. De focus zal dus zoveel mogelijk moeten liggen op het bevorderen van zelfredzaamheid, activering en sociale cohesie.

Er is heel veel feedback gegeven door alle aanwezige collega's. Het managementteam is weer vol energie na het blijk van de betrokkenheid van een ieder. Dat doet ons deugd ;-) En veel van de 'opdrachten' zijn niet alleen opdrachten aan het managementteam, ze zijn ook opdrachten aan ons allemaal.
Wij samen zijn de bibliotheek!

Wat vindt u van onze bibliotheek? Heeft u wensen, verbetersuggesties? Laat het ons weten.

Erna Winters

Keuzes maken, deel 7

Als laatste waren de medewerkers van Heerhugowaard aan de beurt om met elkaar te discussiëren over wat we wel en niet meer gaan doen de komende jaren.
Hieronder volgt een weergave van wat er gezegd werd, voor zover niet eerder gezegd (waarbij ik niet uitsluit dat er toch wat dubbelingen in sluipen) over wat we NIET meer gaan doen.

Klakkeloos alle landelijke campagnes overnemen
Dat vind ik een lastige. Ik vind dat je kritisch moet zijn over waar je aan mee doet, en tegelijkertijd vind ik dat we als branche meer eenheid moeten uitstralen. En dat we heel goed mee kunnen varen op wat er landelijk ontwikkeld wordt. De gezamenlijk ontwikkelde acties zijn vaak beter qua uitstraling en impact dan wat wij als Kennemerwaard kunnen ontwikkelen.

Geen negatieve teksten aan het publiek gericht
Het is goed om al onze huisteksten daarop te screenen. Het is inderdaad beter om teksten zo te formuleren dat ze positief gesteld zijn in plaats van in de verbiedende wijs. Dus als je daar voorbeelden van ziet, geef het door aan je teamleider of aan onze medewerker communicatie.

Nog groter worden als organisatie
We hebben altijd gezegd dat de oorspronkelijk beoogde omvang van de basisbibliotheek, dus inclusief Langedijk en Heiloo een logische eenheid is in de regio. Dat vind ik nog steeds, maar Kennemerwaard wil dat alleen als ook de andere partijen daar voordelen in zien. Zo niet, werken we samen. De uitbreiding met Graft-De Rijp en Schermer vanaf 2015 heeft een bestuurlijke achtergrond door een gemeentelijke herindeling. Daar kunnen wij als bibliotheek niet op sturen. Ik vind wel dat het bibliotheekwerk in die gemeenten ook door Kennemerwaard verzorgd zou moeten worden, omdat het 'ons' grondgebied is.

Bescheiden zijn
Be proud and tell it zeg ik wel eens. Ik geloof niet dat wij heel bescheiden zijn. Ik hoop dat alle medewerkers met trots op een verjaardag zeggen dat ze de leukste baan ter wereld hebben. Namelijk werken bij de bibliotheek. En dan trots kunnen vertellen over wat we allemaal doen. Maar goed, voor zover nodig, laten we met z'n allen die uitdaging aannemen en overal vertellen hoe goed we zijn.

Achter de ontwikkelingen aan lopen, maar voorop lopen
De ambitie van Kennemerwaard is voorop lopen in volgen. We willen meedoen met nieuwe ontwikkelingen. Niet klakkeloos volgen, kritisch bekijken wat voor ons werkgebied interessant is en dat zo snel mogelijk op pakken, uit proberen en indien succesvol overnemen en uit gaan voeren. En natuurlijk hebben we een aantal zaken die we zelf hebben ontwikkeld, en ontwikkelen op lokaal niveau. Zo zijn daar de bibliotheek van de 100 talenten en het Groen Informatie Platform waar we heel trots op zijn en die ook navolging vinden elders in het land.

Een bloedvlek in midwinter

Rode sneeuw in december, een titel die je raakt, verwonderd, tot nadenken aanzet. Hoezo, sneeuw is rood? Daar kan men niet gezellig een wedstrijd: "wie maakt de grote sneeuwpop" mee bedoelen. En dat wordt er ook niet.

1553
Simone van der Vlugt gaat deze keer terug naar de tijd van Willem van Oranje, de vader des vaderlands. Een tijd die helaas niet meer uitgebreid wordt behandeld tijdens geschiedenisles, maar wie dit boek onder ogen krijgt, zal verstrikt raken in de intriges die zich tijdens deze jaren afspelen. De opkomst van het lutherisme en protestantisme tegen het katholieke geloof was zodanig overheersend dat men om het minst of geringste werd opgepakt en verbrand. Niemand was zijn of haar leven zeker, hoe hoog of laag je ook stond op de maatschappelijke ladder.

Angst
Simone van der Vlugt beschrijft het leven van de katholieke Lideweij Feelinck die verliefd raakt op de lutherse arts Andries Griffioen. Dat geeft zoveel problemen dat ze moet kiezen tussen haar vader en Andries. Ze kiest voor de liefde, wordt onterfd en doodgezwegen door haar vader, ook als zij hem zo dringend nodig heeft.
Andries wordt ontboden bij Willem van Oranje en beide mannen merken dat ze, ondanks het standverschil goed met elkaar overweg kunnen. Andries wordt (hof)arts en gaat samen met Lideweij in Breda wonen. Ze krijgen drie kinderen en alles lijkt goed te gaan. Lijkt, want het blijkt een onrustige tijd. Philips stuurt Alva naar de Nederlanden om het protestantisme uit te bannen en richt de bloedraad op. Willem van Oranje vlucht naar de Dillenburg, het gezin Griffioen naar Naarden. Maar ook daar zijn ze niet veilig als ze allemaal bijeen worden gedreven....

Andere hoofdpersoon

Het verhaal wordt overgenomen door de oudste dochter van Andries en Lideweij, zonder dat het afbreuk doet aan de geschiedenis van het gezin. Isabella gaat na de verschikkingen van Naarden naar haar opa Feelinck in Leiden. Daar probeert ze alles om contact met hem te krijgen, wordt zelfs dienstmeisje in zijn huis, maar het mag niet baten. Wel krijgt ze de kans op een toekomst in Leiden. Ze zal zelfs Willem van Oranje nog een keer welkom heten in haar huis.

Geschiedenis
Ook Willem van Oranje krijgt een deel van het verhaal toegewezen. Zijn geschiedenis, wat hij denkt, besluit, probeert, wordt goed verhaalt. Toegegeven, het zal misschien niet allemaal correct zijn qua details, soms te weinig uitgediept, maar als men bedenkt dat weinig mensen meer weten dan: "euhhh, die Willem, daar wordt toch over gezongen voordat het Nederlands elftal moet spelen?????" en dan halverwege de tekst moeten opgeven, dan is dit boek een aanrader om te bedenken waarom er over hem wordt gezongen.
Een brokje nederlandse geschiedenis met een realistisch verhaal, dat is dit boek van Simone van der Vlugt. Net als Jacoba, dochter van Holland is dit een machtig materiaal.

Reserveer Rode sneeuw in december in onze catalogus
Reserveer Jacoba, dochter van Holland in onze catalogus

Irene

Genoeg te beleven in de bibliotheek

Vandaag zat ik de stapel post en stukken die na mijn vakantie mijn postvak deden uitpuilen door te werken. Daarin bevonden zich ook de folders van de activiteitenagenda voor september en oktober. Ik word er blij van als ik lees wat de komende maanden allemaal weer in onze vestigingen organiseren. Inspirerend, prikkelend, uitdagend, voor jong en oud, actueel of verdieping op historie, voor kenners en kunners; voor niet-kenners en niet-kunners.

Ik doe een greep uit het aanbod:
Een ochtend over Mindfulness;  een workshop over Leren Luisteren (naar je kind);  een lezing over de Eurocrisis; een lezing over Trekvogels of over Indiëgangers uit Castricum.
Of om je digitale vaardigheden bij te houden of te ontwikkelen een beginnerscursus Creatief met Word; een workshop Powerbloggen; cursussen Digitale fotobewerking of een workshop hoe je mobiel belt.
Ook rondom het thema gezondheid en opvoeden hebben we weer de nodige lezingen en workshop.
En dan noem ik nog niet onze boekverfilmingen samen met Provadja, al een flink aantal jaren een succcesvolle formule.

Kortom: de bibliotheek heeft weer voldoende om u te verrassen, u verdieping te bieden. En als u ook nog iets extra's meeneemt na afloop van het bezoek zo'n lezing, workshop of verfilming; bijvoorbeeld een goed gesprek met een medebezoeker dan hebben we ook nog gezorgd voor een verbinding tussen mensen. Ik word van de gedachte al helemaal blij ;-)

Fatale val

Zoals al in een eerder blog van mijn hand vermeld, ben ik een groot fan van thrillers. Maar daarnaast lees ik ook veel waargebeurde verhalen. Het zijn vaak niet de meest 'leuke' verhalen, omdat ze meestal over dramatische gebeurtenissen gaan.
Dit keer behelst mijn blog dus ook zo'n dramatische gebeurtenis.

Debuut

Daphne Timmers

Fatale val is het debuut van Daphne Timmers. Ze raakt tijdens haar werk als journaliste bij de televisie innig bevriend met Daphne Tweebeeke. En ze delen als hartsvriendinnen al snel 'lief en leed'. Na een periode van heel hard werken bij de NOS besluiten ze een paar maanden samen naar het Midden-Oosten te gaan om volledig te ontspannen. In Jordanië bezoeken ze de oude stad Petra en maken een tocht naar de 'High Place of Sacrifice' (een rots vanwaar je een prachtig uitzicht hebt). Boven aangekomen genieten ze daar dan ook van en voelen ze zich beiden intens gelukkig.

Ongeluk
Dan beginnen ze de klim naar beneden. De schrijfster kiest voor de veilige weg, maar de andere Daphne gaat voor het lastige pad. En dat nog wel op slippers ('s morgens had Daphne haar nog sterk aangeraden steviger schoeisel aan te trekken...). Als de schrijfster op het 'meeting-point' is aangekomen hoort ze een ijselijke gil. Haar vriendin is uitgegleden en op een lager plateau gevallen. Met 'bloed, zweet en tranen' lukt het de hulpverleners om haar daar weg te halen. Wat dan volgt is een helse rit in een krakkemikkige ambulance. Als ze dan eindelijk in een ziekenhuis zijn beland, overlijdt Daphne Tweebeeke al snel aan haar zeer ernstige inwendige verwondingen.

Verwerkingsproces
De schrijfster vertelt daarna welke fases ze allemaal door moet, voordat ze dit inmense verlies een plek kan geven. Vluchten in alcohol, meditatie, een medium bezoeken. Ze probeert echt van alles. Aan het eind van het boek heeft ze het na jaren eindelijk een plek gegeven en heeft ze haar rust gevonden. Dan is ze pas ook in staat om dit boek te schrijven.
Maar ook dan is al het leed nog niet geleden. De ouders van Daphne Tweebeeke wilden niet dat dit boek uitgegeven zou worden, omdat het veel privé-informatie over hun overleden dochter bevat.
De eerste uitgever durfde het dan ook niet aan, maar gelukkig de tweede uitgever wel.
Daarnaast zijn ze er ook van overtuigd dat hun dochter waarschijnlijk niet zou zijn overleden als er een traumahelikopter ingezet was en hun dochter dus eerder geholpen zou zijn door artsen. Maar deze mag niet vliegen bij de historische stad Petra.

Voor liefhebbers van waargebeurde verhalen vind ik dit echt een aanrader.
Het is goed en gedetailleerd geschreven, maar beschrijft vooral hoe liefdevol een intense vriendschap kan zijn. Daarnaast hoe een zoektocht naar aanvaarding van een verlies kan verlopen.....

Reserveer Fatale val in onze catalogus

Gabrielle

De ogen verzamelaar

De ogen verzamelaar van Sebastian Fitzek is weer een waar meesterwerk als je van spannende psychothrillers houdt.

Het verhaal begint met het epiloog, pagina 362 en eindigt bij het begin, pagina 1. Ook al zo geniaal bedacht.
Het verhaal is lastig te vertellen maar ik zal een poging wagen.

De hoofdpersoon is Alexander Zorbach (ik). Een onderhandelaar bij de politie ergens in Duitsland. Door een mislukte actie waarbij een vrouw sterft raakt hij zijn baan kwijt. Alexander Zorbach gaat als journalist verder. Hij is gescheiden van zijn vrouw Nicci en heeft een zoon Julian.

Hij bijt zich vast in een zaak waarbij kinderen worden ontvoerd, de moeder wordt vermoord en de vader 45 uur de tijd heeft om zijn kind te vinden. Tot nog toe zijn de kinderen niet levend terug gevonden. Als ze worden gevonden is hun linkeroog er uit gehaald. Gruwelijk. Waarom?

Tijdens zijn speurtocht wijzen alle aanwijzingen in de richting van Alexander Zorbach. Door de traumatische ervaring in zijn vorige baan kan hij zich niet alle gebeurtenissen herinneren. Je vraagt je dus continu af: is hij de moordenaar?

Het boek zit erg goed in elkaar. En het einde c.q. begin is zo goed bedacht.
Ik vertel verder niets meer want dan verraad ik het plot. Maar een sterke aanbeveling om dit spannende boek te lezen is hierbij gegeven.

Reserveer De ogenverzamelaar in onze catalogus
Reserveer boeken van Sebastian Fitzek in onze catalogus