Kerstgevoel tussen de levende boeken

Human Library
Anderhalve week geleden was er de mogelijkheid om een levend boek te lenen in de bibliotheek in Alkmaar-Centrum. Er was keuze uit negentien zeer interessante boeken met een grote verscheidenheid aan titels, zoals o.a. Transgender, Ex-gedetineerde, Vluchteling, Alleenstaande moeder,  Chronische piep. Je kon de boeken voor twintig minuten lenen met eventuele verlenging van tien minuten.

Matchmaker
Als vrijwilligster mocht ik hier aan meedoen en kreeg de taak om het contact tussen het levende boek en de lener tot stand te brengen. Op een groot bord konden de leners zien welke boeken waren uitgeleend en welke beschikbaar waren. Ik had zelf twee hele lieve fantastische boeken Spastisch en Indië-Veteraan onder mijn "beheer".  Mijn twee boeken waren bijna voortdurend uitgeleend net als eigenlijk alle ander boeken: totaal hadden we 103 uitleningen in een middag tijd.
Voor iedere uitlening begon waren we er wat regels die we aan de lener moesten voorlezen, o.a. dat de lener het boek niet mee naar buiten mochten nemen en weer netjes, ongeschonden in moesten leveren.

Kerstgevoel
Zowel de boeken als de vrijwilligers kregen de dinsdag voor dit evenement een korte training zodat op de dag alles zeer gestructureerd verliep maar had ook als resultaat dat er een bijzonder wij-gevoel ontstond. We waren met alle levende boeken en vrijwilligers een eenheid. En als je dan ziet hoeveel enthousiaste leners prachtige gesprekken voeren met de levende boeken, en soms zelfs met een knuffel afscheid namen van "onze" boeken. Het was een fantastische middag en ik fietste na afloop met een heel blij en warm gevoel naar huis. Eigenlijk had ik zelf ook wel alle boeken willen lezen maar de taak als matchmaker had ik voor geen goud willen missen.


Veel leesplezier, een fijne kerst en hopelijk tot volgend jaar bij de Human Library!

Ingeborg

Voor meer informatie over de Human Library klik op deze link of  voor meer informatie over de Human Library Alkmaar klik dan op deze link

Momentum

Zangeres Do

Do heet eigenlijk voluit Dominique Rijpma van Hulst. In haar jeugd was ze een groot tennistalent, maar een blessure maakte helaas een einde aan deze carrière. En daarna besloot ze zich op de muziek te storten. En dat was zeker geen slechte zet voor haar.



Want al na haar eerste optreden in een café in haar geboorteplaats Valkenswaard kreeg ze een platencontract aangeboden. In 2001 werd ze gevraagd een tranceversie van 'Heaven' van Bryan Adams op te nemen. In 2002 brak ze hier internationaal mee door. Na dit succes werd het ook als ballad uitgebracht en daarnaast ook nog in een akoestische versie. Beide versies scoorden, zoals te verwachten viel, heel goed in de hitlijsten. In 2004 zong ze met Marco Borsato 'Voorbij', dat een nummer 1-hit werd. In datzelfde jaar maakte ze ook voor het eerst haar (co)presentatiedebuut  op  het Kids Choice Awards. In 2012 ging ze voor SBS6 aan de slag als presentatrice van diverse televisieprogramma's. Ze heeft een aantal albums op haar naam staan en de laatste verscheen begin dit jaar, getiteld Momentum. Ze vindt dit zelf haar meest persoonlijke plaat, die ze ooit gemaakt heeft. Het gaat namelijk over al haar 'ups en downs', die ze meegemaakt heeft.
Een van grootste 'downs' is dat ze een aantal jaar geleden van haar echtgenoot scheidde, maar gelukkig  hebben ze elkaar weer teruggevonden en zijn ze inmiddels de trotse ouders van een zoon en dochter. Omdat ze zelf ook meegeschreven heeft aan de liedjes kon het ook zo persoonlijk worden. Dit is een  album met allemaal  Nederlandstalige liedjes, die uitermate geschikt zijn om in deze tijd van het jaar te beluisteren. Want zo aan het eind van het jaar staan veel mensen toch wel even stil bij wat er allemaal in hun persoonlijke leven dit jaar gebeurd is. Mijn persoonlijke favorieten van deze plaat zijn toch wel 'Nooit meer een ander', 'Zonder jou' (de titelsong van de romkom 'Rokjesdag') en 'Mijn kleine huis'.
  



'Momentum' is hier te reserveren in onze catalogus.

Gabrielle

Joris' Kerstboom in de bibliotheek

Zojuist heb ik de boom neergezet. Een kerstboom speciaal voor mooie kerstgedachtes en waardevolle  herinneringen over hoop en liefde. Joris' Kerstboom in de bibliotheek is gebaseerd op het televisieprogramma Joris' Kerstboom, waarin presentator Joris Linssen in verschillende steden in Nederland ontmoetingen heeft bij zijn kerstboom. Joris kennen we van programma's als Hello Goodbye, Joris' Showroom en Joris' Wereld. De mensen die hij spreekt in deze afleveringen spreekt zijn veelal toevallige voorbijgangers of mensen die op een andere, eigen, speciale manier hun leven leven. Toch heeft een ieder een verhaal te vertellen, een intiem, persoonlijk verhaal dat meestal niet zomaar verteld wordt.

Voor wie heb jij een kerstgedachte?
Die vraag stelt Joris en ook wij. Wij stellen deze vraag aan bibliotheek bezoekers en vragen deze boodschap op te schrijven en in een doorzichtige kerstbal in onze boom te hangen. Naar eigen inzicht kan de boodschap versierd worden en daarvoor liggen knutsel spullen klaar. Voor de persoonlijke kerstbal mag je zelf een mooi plekje zoeken in onze boom en daarbij zijn wij benieuwd naar het verhaal achter de boodschap. In de bibliotheek houden we nou eenmaal van verhalen. Mooie, ontroerende of spannende verhalen. Persoonlijke verhalen die te mooi zijn om zelf te bewaren kunnen we het doorgeven aan de programmamakers van Joris' Kerstboom maar natuurlijk alleen met toestemming.

Ontmoetingsplaats
De boom is een ontmoetingsplaats waar je je reddende engel kunt bedanken, sorry tegen iemand kunt zeggen of een hechte vriendschap kunt vieren. Hij staat in de bibliotheek Bergen en er is dagelijks van 15.00 uur tot 16.00 uur iemand aanwezig om in gesprek te gaan. Op 23 december kunnen desgewenst de ballen weer opgehaald worden om in je eigen boom op te hangen of om hem weg te geven wellicht?

KRO NCRV biedt ook een mogelijkheid om online een kerstgedachte voor een dierbare achter te laten via www.joriskerstboom.nl. Het programma wordt uitgezonden op zondag 24 december om 21.10 op NPO 2. Misschien met een mooi verhaal uit onze boom?
Edith

Pappie's kleine meid slaapt op straat

December is de feestmaand. Voor veel mensen een tijd om samen door te brengen met geliefden, familie of vrienden. Toch is het goed om even stil te staan bij het feit dat het niet voor iedereen een mooie, feestelijke maand is. Pappie's kleine meid slaapt op straat is het aangrijpende levensverhaal van Stephanie-Joy Eerhart. In haar boek vertelt zij over haar leven als jonge dakloze in Haarlem en omgeving. Stephanie-Joy werd al op haar veertiende uit huis geplaatst omdat zij zelfmoordplannen had en belandde in opvanghuizen en zorgcentra, tot ze op haar zeventiende op straat terechtkwam. In haar zoektocht naar liefde en geborgenheid verdoofde zij zich met medicijnen en harddrugs. Het boek Stephanie Joy doet mij denken aan het verhaal van Christiane F. en het boek van Yvonne Keuls: Het verrotte leven van Floortje Bloem.
Ik hou van waargebeurde verhalen. Ze belichten vaak de minder rooskleurige kant van het leven en zijn rauw en oprecht geschreven. En dat is bij dit boek ook het geval.

Fragment uit het boek
'Nog maar één dag dakloos en ik heb meteen de beste plek om te slapen gevonden,' zeg ik tegen Ralph. We zijn over het hek van een voetbalveld geklommen en hebben ons in een huisje op het voetbalveld geïnstalleerd. Het hek loopt over een sloot en is voorzien van scherpe punten die zo door onze schoenen heen prikken. Wanneer je hierover naar de andere kant klimt hang je boven de sloot. 'je zult maar vallen,' had ik tegen Ralph gezegd. Het is avond en donker als we naar Schalkwijk lopen. Ik ken dit voetbalveld omdat het RIAGG hiernaast ligt. Wanneer ik met een clubje van therapie een rookpauze had, liepen we er wel eens heen. Overdag was het hek open en ik dacht dus ook vanavond zo door te kunnen lopen. Ik schrok ook wel even toen bleek dat het hek afgesloten was. Gelukkig vonden we toch een manier om aan de andere kant te komen. Ik ben dik aangekleed en heb over mijn kleding mijn knaloranje skibroek aangetrokken. Op mijn rug mijn grote backpacker - multifunctioneel wanneer je dakloos bent. Er past lekker veel in en het is veel beter dan je spullen in plastic tassen meeslepen. 'Kijk, Ralph, fantastisch toch?' zeg ik , terwijl ik het wachtershuisje langs het veld laat zien. Er staan er vier op het hele veld. We besluiten in een ervan te overnachten, in het andere huisje kunnen we onze behoefte doen.



Ontroerende portretten
Het kost Stephanie-Joy Eerhart vijf jaar om zich aan haar dakloze bestaan te ontworstelen. Ze kickte grotendeels op eigen kracht af en leerde leven met borderline, anorexia en de gevolgen van een zwaar auto-ongeluk. In haar boek beschrijft zij haar leven tussen de daklozen en in de nacht- en dagopvang van het Leger des Heils. Haar goede observatietalent waarmee ze ontroerende portretten van haar en haar lotgenoten schetst maken dit een boek dat de lezer van de eerste tot de laatste zin bij de strot grijpt. Het schrijftalent van Stephanie-Joy Eerhart is ontdekt bij de dicht- en schrijfclub van de Haarlemse dak- en thuislozen, die werd begeleid door voormalig Nieuwe Revu-journalist Bert Voskuil. Voskuil coachte haar ook bij het verwezenlijken van haar grootste droom: het schrijven van haar schokkende levensverhaal.

Voormalig SP-voorzitter en Tweede Kamerlid Jan Marijnissen schrijft in zijn voorwoord: ’Wie dit boek leest en een greintje inlevingsvermogen heeft, houdt het niet droog.’

Je kunt Pappies kleine meid slaapt op straat hier in onze catalogus reserveren.

Stephanie-Joy Eerhart heeft inmiddels ook een tweede boek geschreven: Littekens van de straat. Dit boek beschrijft hoe het verder met haar gegaan is na het verschijnen van Pappie's kleine meid slaapt op straat.

Chris

Portugal The Man - Woodstock

Portugal. The Man is een indieband uit Wasilla, Alaska.

De band komt voort uit Anatomy of a Ghost, waar de leden Gourley en Carothers eerder in speelden. Samen met Hubbard verhuisden ze de band naar Portland, waar drummer Sechrist zich bij de groep voegde. Door gebruik te maken van sites als MySpace en PureVolume slaagde de band erin bekendheid en een platencontract te vergaren. In 2006 kwam het debuutalbum Waiter: "You Vultures!" uit.

Enerzijds klinkt Portugal The Man als bands van nu zoals MGMT, Yeasayer en Arcade Fire, en anderzijds klinken oudgedienden als Pearl Jam, The Beatles, Jimi Hendrix en Led Zeppelin in hun muziek door.

Normaal gesproken bracht de band met grote regelmaat nieuw materiaal uit, maar na ‘Evil Friends’ geweldig album uit 2013 werd het stil rond de band. Ze doken de studio in voor album ‘Gloomin + Doomin’, maar deze werd uiteindelijk in de prullenbak gegooid omdat de band er niet tevreden over was. Na het vinden van John Gourley’s (zanger van de band) vader’s originele kaartje voor het legendarische Woodstock Fesitval van 1969 kreeg de band echter nieuwe moed, en nieuwe inspiratie.
Ze doken de studio in en creëerden samen met gastmuzikanten het album dat Woodstock zou worden.

Van Woodstock kwam de single 'Feel It Still'. Het nummer heeft een funky sound en een deuntje dat geïnspireerd is door 'Please Mr. Postman' van The Marvelettes. Alhoewel de vorige cd heel anders was en erg prettig om naar te luisteren mag Woodstock er ook zijn. Op Woodstock valt alleen het tweede nummer  wat tegen, de rest is gewoon prima.

Feel it still. Rich friends en Keep on liggen gemakkelijk in het oor, Mr Lonely lijkt op rap en Tidal Wave, het nummer dat ze zongen bij DWDD, is een heerlijk melodieus en up tempo nummer. Kortom, een gevarieerd album wat zeker de moeite van het luisteren waard is.     

klik hier om Woodstock te reserveren

Anita

Opgestane engelen

Natuurmysteries
Er is de laatste jaren sprake van een nieuw subgenre televisieseries dat ik zou willen omschrijven als natuurmysteries. Daarbij gaat het om onopgeloste moorden en/of verdwijningen met een bovennatuurlijk tintje. Er is sprake van natuurkrachten (vaak in bossen) ten goede of ten kwade (of onbestemd), waar mensen in de dagelijkse realiteit mee te maken krijgen en die hen spiegelen. Goede voorbeelden zijn The Returned, Mayday, The Cliff (Hamarinn, niet de teleurstellende opvolger Hraunio) en Jordskott. Daar kan nu Ängelby aan toe worden gevoegd.

Profetie
Vera Fors, moeder van twee jonge kinderen, komt er alleen voor te staan als haar echtgenoot haar bedriegt met een ander en zij haar baan verliest. Via internet vindt zij wonderlijk snel een nieuwe baan in het gehucht Ängelby. Op weg daar naartoe rijdt zij vlak voor ze haar bestemming bereikt een lokale jongen aan met ogenschijnlijk dodelijk gevolg. In paniek verbergt ze het lijk, maar bedenkt zich al gauw als ze merkt hoe belangrijk de jongen voor de gemeenschap is. Als ze de politie naar de plek van het ongeluk leidt, blijkt het lijk verdwenen. Ondertussen merkt ze dat verschillende inwoners van Ängelby aan haar komst verwachtingen hebben gekoppeld die lijken op de vervulling van een profetie. Sommigen uit angst, anderen uit hoop. Heeft dat iets te maken met de heilige steen in het omringende woud?

Bang voor het licht
Het uitgangspunt van de serie ligt in de gesproken woorden bij de openingstitels van elke aflevering. Misschien zijn wij niet bang voor het donker, maar juist voor het licht en de kracht in onszelf. Ängelby geeft in een steeds ingewikkelder wordend netwerk van relaties en voorvallen handen en voeten aan dat idee. Als je je daar aan over geeft, komen alle lijnen uiteindelijk bij elkaar. Maar dat vraagt wel iets van je als kijker. Als je daar geen zin in hebt, vind je het waarschijnlijk allemaal pretentieuze flauwekul. We zijn immers bang voor het licht ... Maar als je de uitdaging aangaat, kom je bij een aantal prachtige spirituele suggesties. In het besef dat we allemaal lichtwerkers kunnen zijn.

Gedurfd
Ängelby is een van de beste en meest indrukwekkende series die ik ken. Schitterend gefotografeerd (de natuur komt bijzonder tot leven) en geacteerd. Met een gedurfd spirituele en optimistische verhaallijn die zindert van opgebouwde spanning. En met liefde voor de mensheid. Uit deze serie kun je als een beter mens tevoorschijn komen. Dat mag je pretentieus noemen ... of inspirerend.


Raoul


  Reserveer Angelby in onze catalogus

We doen het anders

Wanneer ga je dingen anders doen? Wanneer durf je af te wijken van het gebaande pad? De managementliteratuur vertelt ons dat het goed is om te plannen, om begrotingen te maken, jaarplannen te maken. En dat is natuurlijk een waarheid als een koe. Dat is ook goed. Het helpt je te ordenen en realistische werkplannen voor jezelf en de organisatie op te stellen. We deden het jaren zo bij bibliotheek Kennemerwaard. Er was een jaarwerkplan van het managementteam, waarin we een vertaling maakten van de dingen die we op strategisch niveau wilden bereiken. Uitgewerkt in acties, verdeeld over de kwartalen, en wie er voor verantwoordelijk was. En dat deelden we met onze medewerkers. Ook zij maakten op hun beurt een werkplan, waarbij ze voor zichzelf doelen vaststelden, het benodigde aantal uren moesten aangeven, en ook wie of wat ze nodig hadden uit de organisatie om dit mogelijk te maken. Echt goed werken deden die plannen niet, de meesten voelden het als een verplichte exercitie.

Vorig jaar hebben we dit al een beetje losgelaten. Want we kregen er last van, zoals al gezegd. De speeddate bijeenkomsten die we organiseerden zodat iedereen zijn of haar plannen kon afstemmen leverden meer een verplicht nummer op dan dat we merkten dat medewerkers hun plannen in gezamenlijkheid gingen afstemmen. Het was meer het delen van de ideeën, en het elkaar op de hoogte stellen van wat je van plan was in kleiner verband. het leverde meestal niet heel veel energie op bij de betrokkenen. 

Vorig jaar deden we het al anders, we maakten we er een presentatie van. Elke medewerker waaraan we in het verleden vroegen een werkplan te maken, moest dit nog wel doen, maar er vooral een voordracht van maken. En er bij aangeven hoe dit plan bijdroeg aan de grotere doelen van bibliotheek Kennemerwaard. Een stap in de goede richting. Want er werd al veel met elkaar gesproken en gereflecteerd op elkaars plannen. Als jij dit gaat doen, kan ik jou daarmee helpen.... etc. Mooi. En toch.... wat we merken is dat in ons werken, in de manier waarop we werken, de kansen zich niet op papier laten vangen in werkplannen. Veel van onze medewerkers kunnen bij wijze van spreken halverwege het jaar hun werkplan opnieuw schrijven, want ingehaald door de praktijk. Er zijn kansen die uiteindelijk op niets uitgelopen zijn, en andere mogelijkheden doemen ineens op aan de horizon en blijken ineens uitvoerbaar.

Dus dit jaar hebben we het nog anders gedaan. Want waarom veel tijd besteden aan iets wat je niet echt verder helpt. Dit jaar hebben we gekozen voor een inspiratiesessie met twee externe deskundigen erbij. Erik Boekesteijn en Mari Nelissen. Op een inspirerende plek, midden in de bossen en de duinen, bj Dopersduin in Schoorl. Zij gaven allebei eerst een presentatie over wat zij als ontwikkelingen zien in ons vak. Erik liet beelden zien van bibliotheken in binnen- en buitenland, vertelde in grote lijnen over wat hij er inspirerend aan vond. Eén van de beste quotes uit zijn presentatie was wat mij betreft dat de bibliotheek revolutie is. Een mooie aanmoediging voor onze mensen om verder te denken dan de gebaande paden. Niet dat ze daar bij ons nou heel veel last van hebben ;-). De foto's en begeleidende woorden van Erik zetten ons al stevig in de 'nadenk- en wat gaan we ermee doen' stand.

Mari vertelde over de ervaringen en de zoektocht naar de kern van de bibliotheek in de Noord-Oost Brabantse bibliotheek (NOBB). Wat hem betreft moet de bibliotheek nieuwsgierigheid prikkelen en polarisatie tegen gaan. Bibliotheken gaan over emancipatie. Daarbij vindt hij vertrouwen in elkaar heel belangrijk, je moet binnen (en buiten) de bibliotheek elkaar helpen te ontwikkelen door het geven van kritische feedback. Bij NOBB is de inhoud belangrijk, lezen is belangrijk. Een mooie eye-opener in het verhaal van Mari vond ik dat je niet moet uitgaan van de verandering ("Niets blijft bij het oude") maar uit moet gaan van wat hetzelfde blijft. En dat is de menselijke geest. Een mens wordt gelukkig van kennis verwerven, om iets te doorgronden. Mensen worden blij van inspiratie. En professionals worden blij van erkenning. 

Dat het zo werkt bleek uit wat er vervolgens gebeurde in de drie werkgroepjes (ja toch weer ;-) waarbij ook Mari en Erik hun bijdrage leverden. We hadden onze medewerkers gevraagd om bij de verhalen van Erik en Mari op te schrijven welke woorden hen inspireren. Waarmee willen ze aan de slag, waarvan worden ze gelukkig als ze dat zouden kunnen realiseren. Waar willen ze het verschil maken. 

In de groepjes moest iedereen een korte pitch houden voor elkaar met wat hun had geraakt. En vervolgens met elkaar iets uitkiezen waarvoor we gezamenlijk willen gaan, en wat ook uitgewerkt gaat worden volgend jaar. Daar kwamen mooie projecten uit die vervolgens aan de gehele groep werden gepresenteerd. Vier mooie projecten waar we volgend jaar in ieder geval mee aan de slag gaan. De eerste is om op zoek te gaan naar mooie, hoopvolle verhalen als tegenstelling op de soms zwarte dreiging in de maatschappij. Verhalen gebruiken als bindend middel in de samenleving maar ook binnen onze eigen organisatie. Daarnaast willen we meer vragen stellen, kritische vragen waarmee we mensen aan het denken zetten, we willen meer programmeren met lokale samenwerkingspartners en zo ook de bibliotheek nog beter verankeren. Daarbij schiet dat onze marketing-medewerker graag te hulp door met behulp van de gegevens uit Mosaic te gebruiken om de programmering en de collectie in de vestigingen nog beter aan te scherpen. En als laatste gaat er gewerkt worden aan een kwaliteitsimpuls voor het jeugdbibliotheekwerk in de vestigingen. Een mooie oogst van de inspiratiedag. Voor de projecten kun je ook kijken op BACH.

50 Dingen die ik blijf doen (en andere verhalen)

Saskia Noort is 50, weer single en de kinderen zijn inmiddels het huis uit. Op naar een gelukkige tweede helft zeggen haar vrienden. Ze heeft een bundel verhalen geschreven over vrouwen die de vijftig zijn gepasseerd. In 50 Dingen die ik blijf doen (en andere verhalen) beschrijft ze op openhartige, geestige, soms cynische en onverbloemde wijze hoe je plotseling tot een andere wereld behoort. Hoe het is om te daten op latere leeftijd, wat je allemaal moet en wat kennelijk allemaal niet meer kan als je aan de verkeerde kant van de vijftig bent beland.

Mijlpaal
Als je het geluk mag meemaken breekt op een dag je vijftigste verjaardag aan en veel mensen, ook mannen, zijn benauwd voor deze mijlpaal. Soms kom je ze nog wel eens tegen en zie je ze in een tuin staan, een Abraham pop of Sara pop, alhoewel dit steeds meer een uitgestorven fenomeen gaat worden.
Er zijn natuurlijk nadelen in de tweede helft van het leven, de vanzelfsprekendheid dat je lijf het altijd doet is weg. Je krijgt uiteindelijk steeds meer te maken met verlies. Verlies van mensen in je omgeving, maar ook verlies van gezondheid. Steeds meer kwaaltjes gaan de kop opsteken en niet onbelangrijk, met verlies van vaardigheden.
Alles wat te maken heeft met oud zijn en ouder worden wordt vaak belachelijk gemaakt. Dit kan ook een soort afweer zijn, we beseffen immers donders goed dat we er allemaal niet aan ontkomen, het ouder worden. Ook is er het besef dat je hoogstwaarschijnlijk minder tijd hebt na de vijftig dan dat je er vóór hebt genoten.

Psychologische tijd
Vijftig wordt ook wel het nieuwe dertig genoemd en we zijn gezonder en actiever dan ooit. Je zit lekkerder in je vel, je bent minder ijdel en je kunt op deze leeftijd goed voor jezelf opkomen en wat vaker nee zeggen. Je maakt je eigen keuzes en niet iedereen hoeft je meer aardig te vinden. Het is niet meer nodig om iedereen te vriend te houden, uiteindelijk wordt je doodmoe van het toneelspelen.

Laat je verrassen en geniet
Ouder worden biedt nog veel meer voordelen. Zo is er meer tijd voor leuke en onverwachte dingen. Lekker de natuur in en tegen de avond plak je er gewoon een etentje in een willekeurig restaurant aan vast. Wat er op je pad komt, je hoeft immers geen rekening meer te houden met het thuisfront.

50 is maar een getal
Je trekt je eigen plan en wordt daarbij minder snel geraakt door opmerkingen van anderen. Er zijn plotseling allemaal regels en wie bepaalt dat! Lange haren moeten opgestoken of afgeknipt. Geen korte rokken meer, de roklengte moet aangepast. Niet te bloot, geen mouwloze truitjes en beslist geen bikini meer boven de vijftig.
Het is maar een mening en je weet heel goed wat belangrijk is. Je kunt jezelf beter afvragen of iets nog bij je past en of je je nog prettig voelt in bepaalde kleding. Dat geeft een gevoel van vrijheid en dat is oké.

Van Tinder naar Relatieplanet en nog veel meer perikelen
De verhalen in de bundel van Saskia Noort gaan onder andere over hoe het is om te daten op latere leeftijd. Teleurstellend en vermoeiend volgens Saskia. Gesprekjes moet voeren terwijl je eigenlijk vooraf al weet dat het niets gaat worden. Het idee alleen al dat je ´s morgens weer opgeprikt aan de ontbijttafel moet zitten. Zelf heb ik er geen ervaring mee, maar het lijkt me inderdaad knap vermoeiend.

Tot slot
Als jong meisje dacht ik altijd dat je leven toch echt wel voorbij was als je de vijftig was gepasseerd. Niets is minder waar en het voelt als een nieuwe begin. Het leven is kort en je kunt er maar beter van genieten!

Marga de Jong

Dit boek reserveren! Klik hier!

Statement tegen bureaucratie

Doordat mijn vrouw in de zorg werkt, weet ik dat er vaak opgebokst moet worden tegen bureaucratische muggenzifterij. Helaas wordt de client hier vaak de dupe van en die heeft al genoeg aan zijn eigen beperking, dus laat de hulp in godsnaam effectief zijn. de participatiewet die 2 jaar geleden met mooie verhalen en mierzoete spotjes werd geïntroduceerd heeft het er alleen maar slechter op gemaakt. Iedere gemeente heeft zijn eigen regels, voorwaarden en tarieven wat het er ondoorzichtelijker op maakt en het bureaucratisch landschap alleen maar heeft doen groeien. Natuurlijk moeten er regels zijn, maar waar het om zou moeten draaien is ver uit het zicht verdwenen. Namelijk de persoon die aan de maatschappij wil kunnen deelnemen en daar hulp bij nodig heeft.

I, Daniel Blake

Deze Britse film laat zien hoe schrijnend bureacratie kan uitpakken. Het is dan wel geen waargebeurd verhaal maar wel gestoeld op feiten. De makers hebben veel informatie ingewonnen bij medewerkers van de instanties die in de film aan bod komen. Want laat daar geen misverstand over bestaan: de hulpverleners doen hun stinkende best, maar worden vaak tegengewerkt door het systeem.

Daniel is een timmerman die door een hartaanval tijdelijk werkloos wordt. Van de artsen mag hij nog niet werken, maar om een uitkering te krijgen moet hij een verklaring krijgen. En dit blijkt een hels karwei te zijn. Het lukt hem eerder een gewone uitkering te krijgen waarbij hij moet solliciteren (en dus banen weer af moet zeggen vanwege zijn ziekte), dan die ene noodzakelijke verklaring te krijgen voor de uitkering waar hij eigenlijk recht op heeft.

Tijdens dit hele proces ontmoet hij een alleenstaande moeder die net in de stad is komen wonen en door haar achtergrond het nog niet lukt haar eigen inkomen te creëren. Hij helpt haar in huis en al gauw is er een bijzondere band tussen het gezin en Daniel. Samen staan ze sterker om de strijd aan te gaan.

Frustrerend

Ik waarschuw je alvast: deze film is geen pretje om naar te kijken (ook al zit er humor in). Het frustreert je en vult je met ongeloof. Maar sluit je ogen niet en ga hem vooral wel kijken. Dit soort films kunnen iets teweeg brengen. En wie weet, als maar genoeg (en de juiste) mensen deze film zien, dan verandert er misschien echt wat.

Reserveer I, Daniel Blake hier

Joey

De duivenhoudsters

Massada

Op de berg Massada hebben rond 70 na Christus bijna 1000 Joden (Zeloten) zelfmoord gepleegd. Dit om te voorkomen dat ze in handen zouden vallen van de Romeinen. Een lange tijd hielden de Zeloten stand tot de Romeinen een soort brug bouwden en hiermee de berg konden veroveren. De houding van deze radicale Zeloten hebben een grote betekenis in het huidige Israël. "Massada mag noot meer vallen" is een uitspraak die opgenomen is in de eed die Israëlische soldaten af moeten leggen. 

Sterke vrouwen 

Eén voor één vertellen vier joodse vrouwen hoe ze op de berg Massada terecht komen en hoe ze daar wonen, werken en ook liefhebben.

De ene vrouw gaat verder met haar verhaal daar waar de ander gestopt is. Ze werken allevier in de duivenhokken. Vooral het verzamelen van mest van de duiven is van groot belang voor het groeien van de gewassen op de berg. Deze vrouwen zijn zeer verschillend maar hebben één ding gemeen, ze zijn heel sterk en kiezen soms hun eigen weg tegen de gebruiken van hun volk in. 

Een prachtig, intens maar ook zeer triest geschiedenisverhaal waarbij je veel over de leefgewoontes van deze Zeloten te weten komt. De vrouwen krijgen een plaats in je hart en de berg wordt je tweede thuis. Laat je niet weerhouden door het aantal van 500 pagina's want ik kan je verzekeren dat je er doorheen vliegt en aan het einde nog wel 500 pagina's verder zou willen lezen.

Je kunt De duivenhoudsters reserveren in onze catalogus

Ingeborg Roos

Het rimpeleffect

Claudia Schoemacher

Claudia Schoemacher (1970) studeerde Communicatie en heeft als producer bij Endemol gewerkt en een eigen PR-bureau gehad. In 2007 trouwde ze met de bekende  cosmetisch arts Robert Schoemacher en samen hebben ze dochtertje Livia van 9 jaar. In 2010 debuteerde ze met haar autobiografie Kind van de onderwereld. Hierin beschrijft ze hoe ze op 8-jarige leeftijd in contact komt met haar biologische vader, een Italiaanse beroepsgokker die in criminele kringen verkeerde. Op haar 14e schoot hij iemand neer en belandde hij in de gevangenis. In 2013 volgt dan een erotische roman: Kamer 303. En vorige maand verscheen Het rimpeleffect. Een boek waar zij maar liefst 2 jaar aan gewerkt heeft, omdat het vaak te dicht  bij kwam en ze even een schrijfpauze moest nemen. Leuke titel voor een pennenvrucht van de eega van een cosmetisch arts hoor ik je denken, maar de titel heeft niets met rimpels van doen. Je zal zelf het boek moeten lezen als je wil weten waar het dan wel op slaat.

Het rimpeleffect

In dit boek draait  het allemaal om Julia. Ze is journalist en getrouwd met de beroemde advocaat Hugo Smith. Ze wonen met hun dochtertje Audrey in een miljoenenvilla en leiden, gezien door de ogen van de buitenwereld, een gelukkig en glamoureus leven. Maar de werkelijkheid is heel anders. Julia ontdekt dat haar man het niet zo nauw neemt met de huwelijkse trouw. En financieel is het ook niet bepaald 'rozengeur en maneschijn': de belastingdienst zit achter hen aan. Julia trekt dit alles niet meer en wordt steeds depressiever. En die mondt erin uit dat ze op een dag een zelfmoordpoging doet. Deze mislukt gelukkig, maar ze belandt wel in een coma. Het voorafgaande wordt allemaal in deel 1 van het boek beschreven. In deel 2 belanden we van 2015 in 1997 (het jaar waarin ze het gelukkigst was) en ligt Julia nog steeds in coma. Maar komen we meer te weten hoe ze leefde in dit jaar en waarom ze toen wel zich happy voelde. In deel 3 is ze net uit haar coma ontwaakt en lezen we wat voor behandelingen ze allemaal krijgt om uit haar depressie te raken en of er voor Julia en Hugo samen toch nog een 'happy end' in het verschiet ligt.

Claudia vlogt  en ik heb dan ook meerdere vlogs van haar bekeken. Ook zijn zij en haar man BN'ers en in die hoedanigheid regelmatig in de media te zien. Daardoor wist ik al het een en ander over hun levens. En verbaasde me dan ook niet dat Claudia bij de boekpresentatie van Het rimpeleffect vertelde dat dit boek voor 99% autobiografisch is. Claudia heeft een vlotte pen en dit boek is de moeite van het lezen meer dan waard. Temeer het over belangrijke thema's gaat, waar veel mensen misschien toch niet altijd eerlijk over durven te praten. Het enige waar ik aan moest wennen bij het lezen van dit verhaal was dat het ene hoofdstuk vanuit Julia verteld wordt en het andere dan weer vanuit Hugo. Dat was voor mij, zeker in het begin, een beetje verwarrend. Maar zoals al eerder gezegd vind ik dit zeker een boek dat heel veel mensen zouden moeten lezen.

Als je dit boek ook wil lezen kan je hem hier reserveren.

Gabrielle

Studiereis naar Groot-Brittannië, Chester

Op dinsdag vertrokken wij voor de volgende etappe in onze studiereis naar Chester. Daar is vorig jaar het Storyhouse geopend. Een oud/nieuw gebouw waarin theater, filmhuis en bibliotheek zijn samengevoegd, ook organisatorisch. We werden ontvangen door Graham Lister en Alex Clifton, respectievelijk projectleider en artistiek directeur. 

Storyhouse

Bij binnenkomst in de hal lopen we gelijk aan tegen een stand met een aantal vrijwilligers erbij, een tafel vol met goodiebags. Navraag leert dat er een informatiedag is voor senioren over hoe je fit oud wordt. Talloze ouderen lopen in en uit bij het Storyhouse, waar op verschillende plekken in het gebouw meer aan informatie te halen valt voor senioren. Links van de hal is het (lees)café en een grote ruimte die leidt naar de filmzaal en de theaterzalen. Een leuk en hip café en het zit dan ook vol. Je kunt er lekker lunchen en een bakje koffie doen. En ondertussen kun je al snuffelen in een deel van de collectie van de bibliotheek, want een gedeelte van de volwassen collectie.

Als wij onze koffie/thee hebben gekregen starten we met een rondleiding. Eerst de hal weer over steken, waar inmiddels een stuk of 10-15 kinderwagens geparkeerd staan. Het voorleesuurtje in de kinderbibliotheek is van start gegaan. Een klein voorleestheatertje, met gordijn af te schermen en een sterrenhemel.. het zit vol met kindertjes. En als het voorleesuurtje is afgelopen de beste beloning volgens mij voor een jeugdbibliothecaris, een kindje dat zich bij zijn moeder beklaagt dat hij nog niet naar huis wil, want het is te leuk in de bieb! En van één keer voorlezen per week zijn er nu al vier keer voorleesuurtjes. 

We lopen verder door het gebouw, langs de stiltezaal, langs de filmzaal waar een voorstelling van Casablanca op het punt staat te gaan beginnen voor (groot)ouders met (klein)kinderen. Wat blijkt? Idee van de (groot)ouders om eens iets anders te programmeren dan kinderfilms. Een activiteitenruimte waar bewegingsles op je stoel voor ouderen wordt gegeven. Een ruimte met boeken waarin je ook één keer per week je gehoor kunt laten testen. En een grote theaterzaal met 800 stoelen die met een extra vloer er in ingekrompen kan worden tot 500 stoelen. Verschillende plekken waar je je even terug kunt trekken en rustig kunt zitten. Plekken waar reuring is. Echt een gebouw dat leeft en goed gebruikt wordt.

Graham Lister en Alex Clifton

We krijgen vervolgens een uitleg van Alex Clifton, de artistiek directeur...  een zeer bevlogen man. Dit is zijn verhaal: Wat ons als mens onderscheid van dieren is empathie, hoop opdoen, verhalen delen, door te vertellen. Dat verbindt. Verhalen in plaats van verhalen die opstoken tot scheiding van geesten. Het Storyhouse wil dat brengen, verhalen die verbinden.

Het gebouw is multidisciplinair, de verschillende functies zijn door elkaar heen geplaatst. De bibliotheek is opgegaan met collectie en activiteiten in het Storyhouse. De leidraad van het gebouw is vanuit een democratische principe de wereld beter maken. Participatie van iedereen voor iedereen.
Het gebouw is van de samenleving, facilitaire zaken worden geregeld door betaald personeel. Activiteiten door samenwerkingspartners en vrijwilligers. Er zijn 12 verschillende welzijnsorganisaties die voorrang hebben voor het gebruik van de ruimtes. Als zij het niet willen dan mogen anderen tegen een lage huur gebruik maken van de ruimte. Het is dus echt een cultureel/maatschappelijk gebouw voor en door de bewoners van Chester.

Verschillende groepen worden bediend met verschillende programma's. Voor kinderen van 0-5/6 een programma waarin ze leren hoe ze creatief moeten zijn. Bijzonder aansprekend vind ik het Young leaders program, leeftijd 17-21. Jongeren krijgen scholing om verschillende programma's te maken, bv zelf een film maken, een theaterstuk maken, het mag avant-garde zijn. Creatief en innovatief, zelf activiteiten organiseren van begin tot eind. Dus ook overleg met techniek, catering, hosting om het programma rond te krijgen. Het levert ook stagiaires op, en een eerste doorstromer die een vaste baan krijgt. Het lijkt wel wat op het programma Jonge Makers van UNIT1. Ik zie r wel mogelijkheden om bijvoorbeeld in De Mare en Heerhugowaard om een jeugdgroep te vragen om dingen op te zetten en ze (redelijk) de vrije hand te geven. 

In het Storyhouse hebben ze er voor gekozen om weinig in IT-hardware en technologie geïnvesteerd omdat ze te snel verouderd vinden. Alles wat je neer zet, met de opening spiksplinternieuw is na ca. zes weken al weer verouderd. Het Storyhouse hebben ze zich meer gericht op verhalen vertellen en communities bouwen. Er is wel een heel goede breedbandverbinding in het gebouw, dus IT kan ingevlogen worden. Maar het is geen vast onderdeel van het gebouw.

Sarah van de bibliotheek

Een andere filosofie van het Storyhouse is het gebruik maken van netwerkpartner en personen om in contact te komen met doelgroepen. Die geven ze zelf toegang tot het gebouw en bieden ze mogelijkheden om programma's te ontwikkelen. Bij het Storyhouse geloven ze heel erg in opzij stappen om te zorgen dat mensen het gebouw gaan gebruiken en zich zelf gaan ontwikkelen, zonder dat je het belerend brengt en bedoelt. Volgens mij lukt ze dat heel erg goed. Het swingt in het gebouw, er gaat heel veel energie uit van de mensen die er werken. Ze willen de maatschappij een beetje beter maken, mensen zien groeien en stralen.... daar ga je als bezoeker ook een beetje van mee glimmen van plezier..... Mooi

Gruwelijk Eng!

Het is Kinderboekenweek!
Wat een geweldig thema heeft de Kinderboekenweek dit jaar: griezelen. De spannende, griezelige en enge verhalen staan dit jaar centraal. De hoofdpersonen zijn dan meestal vampieren, heksen, griezels en zombies.Gegarandeerd voor een spannend verhaal en daar zijn de meeste kinderen dol op. 

De gouden griffel en penseel
Tijdens Het Knikkende Knieën Kinderboekenbal heeft Koos Meinderts de gouden griffel gewonnen met het boek: Naar het Noorden. Het gaat over een 11 jarige jongen in oorlogstijd. Tijdens de winter van 1944 gaat hij samen met zijn zusje per schip naar Friesland, omdat er waar hij vandaan komt honger was. In Friesland werden op veel verschillende adressen kinderen ondergebracht tijdens die oorlogswinter. Het wordt verteld vanuit de ik-persoon en het is een intrigerend verhaal. Het boek is hier te reserveren in de catalogus,
De penseeljury heeft het boek Tangramkat van illustrator Martijn van der Linden bekroond met de gouden penseel.

In de bibliotheek

We hadden in de verschillende vestigingen een gruwelijk enge opening. Kinderen konden spinnenkoekjes maken en natuurlijk opeten, schminken tot engerd en monsterboekenleggers knutselen die je dan vervolgens in het spannende boek kan gebruiken. Het was allemaal heel gezellig! Ook zijn er voorstellingen geweest in de verschillende vestigingen. Morgen speelt Belletje Sterk alweer de laatste voorstelling in de bibliotheek, iedereen die een kaartje heeft boft want hij is op dit moment uitverkocht.

Kijk anders even op de agenda van de jeugd wat er te doen is klik hier voor de agenda.

Ik wens iedereen nog een griezelige, gezellige Kinderboekenweek!

Edith

Studiereis naar Groot-Brittannie, Manchester

Begin deze week ging ik met een groep collega's die in veel gevallen een introducee uit een andere sector hadden meegenomen. Bijvoorbeeld iemand uit het welzijnsveld, centrum voor de kunsten, MEE, digitaal strateeg. Een veelzijdig gezelschap dus met de insteek om van en met elkaar te leren.
We startten onze reis in Manchester bij het kantoor van Mecanoo, architecten van onder andere Birmingham Library. Patrick Arends vertelt ons over het proces om te komen tot een ontwerp voor een nieuwe bibliotheek. 

Hij vertelt dat ieder type bibliotheek heeft een ander gebruikersprofiel heeft.  Bij ontwerpen van een bibliotheek kijkt Mecanoo eerst naar de historie van de stad. Hoe zit de stad in elkaar, welke gebruikers zijn er van de bibliotheek. Waar was de stad vroeger groot in, en waar zijn ze nu groots in. Dat maakt het DNA van de stad. Op basis daarvan maken ze een ontwerp. Dat past denk ik heel goed bij de manier waarop veel Engelse bibliotheken werken, ze hebben vaak ook een vorm van een bewaar- of archieffunctie. Dat is in Nederland niet of nauwelijks het geval.

Verder vertelt hij dat routing door het gebouw belangrijk is. Niet alleen een IKEA route, dat je alles moet doorlopen. Je moet gebruikers ook short cuts en olifantenpaadjes bieden. Bezoekers raken geirriteerd als ze iedere keer meters moeten omlopen om de door hen gezochte materialen te bereiken. Tegelijkertijd moet je bezoekers verleiden om meer plekken in het gebouw te verkennen. Dat kan ook via digitale middelen. In Birmingham krijg je via een zoekscherm suggesties en worden verrassingen gepresenteerd,  

We stelden de architect de kritische vraag of hij vond dat het gebouw de potentie die het heeft waar maakt met de dienstverlening. Ik ben zelf niet in Birmingham geweest, maar een aantal collega's wel. Die zeggen allemaal dat het gebouw prachtig is, maar dat het bibliotheekwerk ouderwets en traditioneel is. Dat werd wel door de architect onderschreven. 

Na de lunch bezoeken we Manchester public libraries, de centrale bibliotheek. Onze gastheer is Neil MacInnes, die directeur. Hij geeft een presentatie over het beleid van de bibliotheek, en leidt ons daarna rond in de bibliotheek. Het motto van de bibliotheek is: "The possiblities are endless". Hij vertelt trots dat de bibliotheek wordt genoemd in de top 10 van redenen waarom Manchester een culturele hotspot is. Dat is wel een mooie opsteker natuurlijk als iemand anders dat over je zegt.

Manchester groeit en het bibliotheeknetwerk groeit mee. In Manchester worden nog steeds nieuwe bibliotheken gebouwd. Dat is knap als je dat lukt als directeur om je stad te overtuigen van het belang van nieuwe vestigingen in nieuwe stadsdelen. 

Bij de herinrichting van de centrale bibliotheek en voor alle vestigingen hebben ze gekozen voor een nieuwe strategie: de bibliotheek is een open space, flexibel. Er zijn geen aparte ruimtes voor speciale doelgroepen. De gebouwen moeten glazen puien hebben, zodat je kunt zien wie er binnen zit, en je mensen die 'op je lijken' gebruik ziet maken van de bibliotheek. Mooi is dat. Ik kreeg vorige week een compliment van iemand uit Alkmaar die zei dat de vestiging aan het Canadaplein sinds de herinrichting zo uitnodigend was geworden. Je zag er altijd mensen zitten, dat het er zo gezellig uit zag, en dat je als het ware als een mot naar het licht getrokken als bezoeker naar binnen werd gelokt. Dus dat stuk visie kan ik alleen maar onderschrijven, als bibliotheek moet je er uitnodigend uit zien en zijn.

De onderwerpen waar bibliotheek Manchester zich op richt zijn leren, lezen, gezondheid, informatie, een digitaal en cultureel aanbod. Dit proberen ze naast in het aanbod van hun collectie ook terug te laten komen in activiteiten. Dit doen ze niet alleen, maar ook vooral met samenwerkingspartners. In de centrale bibliotheek zie je daar iets minder van terug, hoewel ze daar ook bijvoorbeeld een populaire vlogger uitzendingen laten verzorgen, en de bibliotheek een week lang hebben laten runnen door een rockband. Toch is de centrale bibliotheek vooral een zogenaamde reference library, bedoelt voor studeren... veel minder voor lenen. De leenbibliotheek leek toch een iets ondergeschikt kindje.. de jeugdafdeling niet echt heel erg uitdagend. Daar had Neil wel een verklaring voor. Gezinnen met kinderen tot 5 jaar woonden nog wel in het centrum, daarna vertrekt het merendeel naar de buitenwijken waar ze in hun filialen veel activiteiten voor kinderen van alle leeftijden organiseren. Overigens maakte het in de centrale bibliotheek niet uit dat het vooral een naslagbibliotheek is, het is gezellig druk in de bibliotheek. 

Het verhaal van Neil MacInnes is indrukwekkend. Hij weet heel goed voor het voetlicht te brengen wat de toegevoegde waarde van de bibliotheek is voor de burgers van de stad. En ook wat de bibliotheek financieel bijdraagt door bv ruimten te verhuren aan het stadsbudget (NB in veel gevallen zijn bibliotheken in Groot-Brittannië onderdeel van de gemeentelijke organisatie, zonder dat ze ambtenaar zijn). 

Na het verhaal van Neil en de rondleiding hebben we nog een presentatie gekregen van Marco Derksen, digitaal strateeg. Hij gaf een uitleg hoe verschillende organisaties van 1.0 via 2.0 naar 3.0 dienstverlening gaan. En hoe bibliotheken daar nog een flinke slag in moeten slaan. Dat we als bibliotheken echt snelheid moeten gaan maken om niet buitenspel te worden gezet. Dan gaat het niet alleen om onze dienstverlening, zoals bv de slechte toegankelijkheid van de digitale bibliotheek, maar ook het gebruik maken van de data die we tot onze beschikking hebben, betere data krijgen door meer aan onze gebruikers te  vragen en daar onze dienstverlening op aan te passen.

Lessons learned van die dag: een goede lobby, je cijfers op orde hebben, een groot draagvlak hebben in de stad, een wijd verspreid netwerk waarin je varieert per vestiging in je dienstverlening afhankelijk van de doelgroepen, geen stand-alone vestigingen meer (behalve de centrale), blijven investeren in vernieuwing, je medewerkers meenemen, je toegevoegde waarde goed inzichtelijk maken.

En toen was ons hoofd wel ongeveer vol voor een eerste dag. Tijd voor eten en een glas van het één of ander.

Handboek voor de wereldreiziger

Laatst kreeg ik van een collega de vraag of juni een goede tijd is om naar Thailand te reizen. Dit omdat ze weet dat ik daar bijna ieder jaar naar toe ga omdat mijn schoonfamilie er woont. Nu is dit met uitzondering van het zuid-oosten niet het geval want dan is het heel heet en nat met een hoge luchtvochtigheid. Onze wintermaanden zijn de beste periode voor het grootste deel van Thailand. Ze stelde me vervolgens nog wat vragen over een aantal aangrenzende landen. Dat bracht me op het idee om haar te attenderen op het Handboek voor de wereldreiziger van Frans Timmerhuis. Dat is namelijk een superhandig naslagwerkje als je van plan bent een verre reis te gaan maken (buiten Europa) voor lange of korte tijd. Het geeft antwoord op bovenstaande vraag en is een bron van nog veel en veel meer praktische informatie.

Het is een handzaam boekje in pocketformaat dat niet al te veel plaats in je rugzak zal innemen en het staat boordevol met praktische tips. Het begint allemaal met een goede voorbereiding. Meestal heb je al aardig in je hoofd waar je allemaal naar toe wilt maar wat zal het allemaal ongeveer gaan kosten. Door dure landen te vermijden zul je veel langer kunnen reizen met een klein budget. En als je niet teveel waarde hecht aan luxe en comfort kun je nog langer wegblijven. Timmerhuis geeft tips wat je kunt doen met je baan (opzeggen of niet), of met een woning (de voor- en nadelen van verhuren). Ook is er aandacht voor wat je in je bagage kunt stoppen (bijvoorbeeld een e-reader, want ook dit handboek, dat al sinds 1994 verkrijgbaar is, gaat met zijn tijd mee)en hoe je het met verzekeringen kunt regelen.



Als je éénmaal op reis bent is er volop informatie over vervoer, onderdak, douaneformaliteiten, visa, gezondheid en eventueel werken op reis (als je je financiën weer even moet spekken)te vinden. Ook is er een hoofdstuk over veiligheid waarin onder andere staat beschreven wat je kunt doen als je oog in oog met een slang komt te staan, wat je moet doen als je door een schorpioen wordt gebeten of hoe je spinnen en teken het beste uit de weg kunt gaan. Kortom, je kunt het zo gek niet verzinnen of het staat erin...

Verder is het boek ingedeeld in werelddelen. Per werelddeel krijg je handige informatie over vervoer en accommodatie.Je krijgt niet echt specifieke landeninformatie maar je krijgt wel een mooi algemeen beeld van veel landen.
In de bijlagen vind je het al eerder besproken overzicht met beste bezoektijd per land en een lijst met visumbepalingen per land (je moet dan wel over een Nederlands paspoort beschikken).

Al met al, een ideaal basisreisboek voor iedereen die enkele weken tot jaren op reis gaat buiten West-Europa of er alleen maar over wil dromen. Ondanks de opkomst van internet en social media is het Handboek een heel praktisch boek waarin alles mooi op een rijtje staat.

Je kunt dit superhandige boekje hier in onze catalogus reserveren

Chris

Samen wandelen: gastblog van Charlotte

Gemengde groep
Het was alweer de derde wandeling die Bibliotheek Kennemerwaard organiseerde voor iedereen, maar speciaal voor mensen die moeite hebben met de Nederlandse taal.
Op donderdagochtend 7 september vertrokken twee groepen, beiden begeleid door een gids van IVN, vanuit de bibliotheek aan de Gasthuisstraat voor een wandeling van anderhalf uur.
Het weer was prima. Er was veel belangstelling voor de wandeling, onder andere van taalkoppels: mensen uit het AZC met vrijwilligers van het Alkmaar Freedom House en ook van mensen die gewoon van wandelen houden.

Opzet wandeling
De opzet was een wandeling met informatie over Alkmaar én de natuur in en rond de stad. De ene gids vertelde veel over de natuur, bijvoorbeeld over de oer-Hollandse eik, waarin veel beestjes leven en de twee oudste bomen in de Alkmaarderhout. Maar ook over de harddraverij en de Cadettenschool.



De andere gids vertelde vooral enthousiast en grappig over de natuur, waar ook van genoten is. Beide gidsen zijn natuurliefhebbers in hart en nieren...



Reacties
Na en tijdens de wandeling waren er veel positieve reacties. Ik heb deelnemers zien genieten, ook twee mensen die nog bijna geen woord Nederlands spraken. Ontmoeting is ook een doel van deze activiteit en dat heb ik zien gebeuren.
Sommige deelnemers vonden het taalgebruik te moeilijk. Een andere opmerking was dat de geschiedenis van Alkmaar te weinig aan bod kwam.
Alle reacties neem ik mee bij het organiseren van een eventuele volgende wandeling.

Samen napraten
Na afloop werd er nog samen koffie en thee gedronken bij Café Con Libros in de bibliotheek. Zo konden deelnemers die tijdens de wandeling kennis met elkaar maakten nog even napraten. Bij sommige groepjes was het zó gezellig dat het leek of ze de hele middag zouden blijven zitten!



Meer weten over de activiteiten van het IVN? Neem een kijkje op hun website.
Meer informatie over het Alkmaar Freedom House is uiteraard op hun website te vinden.

Charlotte

Flits van herkenning

Logo
Als kind had ik veel meer met Batman dan met Superman. Maar wat me bij Superman intrigeerde was het logo op zijn borst. Ik zag daar mystieke onduidbare blauwe symbolen in tegen een rode achtergrond. Pas in het voortgezet onderwijs werd ik erop gewezen dat de achtergrond als blauw was bedoeld, waardoor er een grote rode S verbeeld stond. De S van Superman. Ik vond dat te stom voor woorden. In de televisieserie Supergirl, waar ik net het eerste seizoen van heb bekeken, laat zij weten dat het embleem niet voor een S staat, maar voor haar familiewapen vanaf de planeet Krypton. Yes, dacht ik als volwassene, zie je wel. De serie kon in feite niet meer stuk.

Phantom Zone
Kara Danvers is de nicht van Superman, ooit bij de ondergang van Krypton naar de Aarde gestuurd om haar kleine neefje te beschermen. Maar haar ruimtevoertuig raakte uit koers via de tijdloze Phantom Zone. Waardoor Superman al volwassen is als zij onze planeet bereikt en zij geen taak meer heeft. Ze leidt een onopvallend leventje tot ze gedwongen wordt haar krachten te gebruiken als haar menselijke pleegzus in levensgevaar is. Vervolgens vat zij het helpen van de mensheid als haar nieuwe levenstaak op.

Crossover
De serie doet mij sterk denken aan de nieuwe reeks van The Flash. Volwassenen kunnen er veel plezier aan beleven, maar de doelgroep ligt duidelijk bij opgroeiende kinderen. De helden zijn daar op afgestemd met hun sympathieke worstelingen rond het dagelijks bestaan en hoe zij boven zichzelf leren uitstijgen (niet als woordgrap bedoeld). In het eerste seizoen van Supergirl is er al een crossover met The Flash. The Flash ontstond in de serie Arrow die sinds mijn bespreking van het eerste seizoen alleen maar beter is geworden. Maar Arrow is echt voor volwassenen bedoeld qua problematiek, verbeelding van geweld en in mindere mate erotiek/seksualiteit.

Superkrachten
Supergirl en The Flash doen mij qua opzet denken aan series als De man van zes miljoen en met name De bionische vrouw toen ik opgroeide. Heerlijke charmante series met hoofdpersonen waar je je gemakkelijk in kunt verplaatsen, dagelijkse beslommeringen, directe humor en eenvoudige levenslessen/ervaringen. Het doet me goed dat dergelijke series (met in de tijd meegegroeide special effects) nog steeds gemaakt worden. Voor kinderen doet het er niet toe dat de interne logica rond de superkrachten het te pas en te onpas laat afweten. Dat was al zo in de jaren zeventig en geldt nog steeds. Zo denkt Supergirl er regelmatig niet aan dat ze ook supersnel opzij kan stappen als ze door een enorme kracht wordt bedreigd. Of gewoon even een wapen of detoneermechanisme flistend uit iemands hand kan grissen. Voor The Flash geldt hetzelfde. Daar mag meer aandacht voor zijn, maar het gaat er niet om. Het gaat om de menselijke maat binnen enorme krachten (en daarmee macht). En wat dat betekent. Dat blijft uiterst relevant. En verder sleept het verhaal je wel mee.


Raoul

Reserveer Supergirl in onze catalogus
Reserveer The Flash in onze catalogus

Het geheim van de notaris

Schrijver en journalist Johan Nebbeling heeft voor deze recent uitgekomen bundel korte verhalen verschillende notarissen geïnterviewd over allerlei zaken die ze zijn tegengekomen tijdens de uitoefening van hun beroep. Hij heeft zich twee jaar lang verdiept in het leven van de notaris. Het zijn meeslepende verhalen die ongeveer anderhalve bladzijde in beslag nemen. Sommige verhalen zijn ontroerend, andere schokkend. Maar hoe onwaarschijnlijk ook, ze zijn allemaal waargebeurd.

Achter gesloten deuren
Het geheim van de notaris geeft een kijkje achter de schermen van de notaris en laat zien welke emoties achter de verhalen schuilen. Wat speelt zich allemaal af achter de gesloten deuren? Als notaris ben je niet alleen maar die man (of vrouw) in oerdegelijk driedelig grijs met een stoffig imago in een chique kantoor. Elke dag krijg je weer te maken met menselijke emoties binnen de muren. Daar is veel tact, inzicht, ervaring en begrip voor nodig. De notaris is behalve een vertrouwenspersoon met geheimhoudingsplicht ook een soort therapeut.

Imago
De afgelopen jaren zijn veel notarissen in opspraak gekomen door onfrisse praktijken en dubieuze affaires, het imago van de notaris is behoorlijk gedaald. Er bestaan veel vooroordelen over de notaris in het algemeen, maar als je deze verhalen leest kun je alleen maar tot de conclusie komen dat het beroep van notaris een echte roeping moet zijn met veel liefde voor het vak.

Ware aard
Als het om geld en goederen gaat laten sommige mensen hun masker snel vallen en tonen ze hun ware aard, hun echte bedoelingen. Veel verhalen getuigen van een huichelachtige geslepenheid, een doortraptheid die je niet voor mogelijk houdt. Schokkend en verbijsterend, wie doet nu zoiets? Hele families kunnen verscheurd worden door bijvoorbeeld een erfenis of een echtscheiding. Gelukkig zijn er toch nog mensen die veel voor elkaar over hebben en zich opofferen, heel vaak voor hun kinderen.

Stoomstrijkijzer
Met stijgende verbazing heb ik het verhaal gelezen over de twee zussen waarvan de moeder is gestorven. Volgens de overlijdensakte is dat om 12.10 uur gebeurd en de jongste dochter wordt pas om 19.00 uur gebeld met de mededeling dat haar moeder is overleden. Ze doet ook de ontdekking dat haar oudere zus alle bijzondere stukken van de erfenis in haar bezit heeft. Haar moeder had alles genoteerd in een schriftje en de voorwerpen voorzien van een sticker. Een testament was niet nodig volgens haar. Het schriftje is spoorloos verdwenen en de stickers zijn met een strijkbout verwijderd. Overduidelijk, want er kleeft nog wat aan de strijkbout.

De jongste zus gaat op onderzoek en komt er achter dat haar zwager een boedelbak heeft gehuurd op de middag na het overlijden. Stel je dat eens voor, op de bank het nog warme lichaam van de moeder en twee mensen die onder haar dode ogen bezig zijn met het wegslepen van de spullen! Snode plannen, hoe geraffineerd en geslepen!
Uiteindelijk is de jongste dochter schadeloos gesteld door haar zus, maar de familieband is voorgoed en onherstelbaar beschadigd.

Onbaatzuchtige liefde
Gelukkig zijn er ook onroerende verhalen. Deze staaltjes van liefde en barmhartigheid kun je bijvoorbeeld lezen in de verhalen Halfbroer en Speeltuin en nog veel meer. Niet alleen maar verhalen over ouders die uit wraakzucht hun kinderen onterven of echtparen die elkaar bedriegen. Zelfs overheidsinstanties kunnen ons een streek leveren, lees dit in het verhaal Het doorgezaagde huis.

Tot slot
Zelf heb ik dit jaar ook al een paar keer met de notaris kennis gemaakt en dat houdt je bij de les. Het doet me er aan herinneren dat er nog wat persoonlijke zaken vastgelegd moeten worden. Een onachtzaamheid kan vérstrekkende gevolgen hebben. En het moest zo zijn, in korte tijd kwam dit boek ook nog eens op mijn pad en besloot ik dat ik hier een stukje aan wilde wijden. Ik kon niet meer stoppen met lezen, jammer dat het boek uit is.

Marga de Jong

Dit verhelderende boek lezen! Klik hier!

1, 2, 3 keer Victoria

Biografie
Over koningin Victoria van Groot-Brittannië zijn al talloze boeken verschenen. Zij was dan ook een zeer opmerkelijke vrouw die een belangrijke rol speelde in de wereld van de 19e eeuw. De meest recente biografie is dit meesterlijke boek van Julia Baird, Victoria Koningin. Het is een prachtig, uitgebreid en zeer leesbaar werk geworden. Haar hele leven, van 1819 tot 1901, wordt uiteengezet. Victoria's omgang met de diverse ministers, andere vorsten, echtgenoot, kinderen en overige familieleden wordt tot in de details beschreven. Haar persoon komt echt tot leven en ik heb dan ook zeer genoten van dit boek.

Grote veranderingen
Aan de hand van haar regeerperiode (1837-1901) wordt tegelijkertijd veel verteld over de grote veranderingen die plaatsvonden. De Industriële Revolutie, waarin Engeland een voortrekkersrol vervulde, had veel invloed op de samenleving. De slavernij werd afgeschaft (30 jaar eerder dan in Nederland!) en de 'gewone' mensen kregen heel langzamerhand iets meer te vertellen over hun eigen leven. Er was weliswaar nog veel armoede aan het begin van de 20e eeuw maar toch was de samenleving bijna onherkenbaar veranderd.


Jonge koningin
Victoria werd min of meer door toeval koningin. Haar vader stierf al op vrij jonge leeftijd en zijn broers bleven allemaal kinderloos. Zij was nog maar net meerderjarig toen ze op de troon kwam. De ministers hadden er niet veel vertrouwen in en vanzelfsprekend voelde zij zichzelf in het begin ook onzeker. Uiteindelijk werd ze een zeer machtige vrouw die over een reusachtig wereldrijk zou regeren.

Moeder en echtgenote
Een belangrijk onderdeel van haar leven vormden haar echtgenoot en kinderen. Haar man, prins Albert, was een Duitser. Veel Britten moesten in eerste instantie niets van hem hebben. Hij werd hoe langer hoe meer geaccepteerd en werd voor Victoria een echte steun en toeverlaat. Samen kregen ze een zeer groot gezin. De koningin was ontroostbaar toen haar man in 1861 stierf en trok zich daarna voor lange tijd uit het openbare leven terug. Veel van haar kinderen zouden trouwen met leden van Europese vorstenhuizen. Een van haar kleindochters was de laatste tsarina van Rusland en Victoria's oudste dochter was de moeder van Keizer Wilhelm. Na de dood van Victoria kwam haar zoon Edward VII op de troon. Het was het einde van een zeer bewogen tijdperk.

Wil je deze prachtige biografie reserveren? Klik dan hier.


Tv-serie
Het eerste deel van de televisieserie Victoria beschrijft het begin van haar regeerperiode tot aan haar huwelijk met prins Albert. Het is een mooi, meeslepend kostuumdrama voor de echte liefhebbers. De liefdevolle begeleiding door Lord Melbourne, de minister-president, speelt een belangrijke rol. Het vinden van een geschikte huwelijkskandidaat was nog een hele toer, zeker als je veel tegenwerking krijgt en zo'n 'goede partij' bent. En wat te denken van die verschrikkelijke, op macht beluste John Conray, bij wie Victoria's moeder zo onder de plak zit? Kortom, genoeg intriges, gekonkel en romantiek. Een verhaal over een jonge vrouw die zich de kaas niet van het brood laat eten. Ze gaat praktisch vanaf het begin op haar strepen staan, en hoe!

                                                                               

Als je deze tv-serie wilt reserveren, kun je hier klikken.

Roman
Daisy Goodwin, die verantwoordelijk was voor het script van de tv-serie, schreef tegelijkertijd deze roman, bestemd voor wie het verhaal nog eens op z'n gemak wil nalezen. Het boek en de serie zijn gebaseerd op historische feiten, dagboeken en brieven.  

Als je hier klikt kun je de roman reserveren.

Louise

Metallica is back

1981, mijn geboortejaar en tevens het jaar dat Metallica werd opgericht. Al 36 jaar zijn zij één van de grootste metalbands ter wereld. Na een aantal relatief rustigere jaren ging de machine vorig jaar weer volop draaien met de komst van een nieuw dubbelalbum en een tour. Vorige week stonden ze dan ook in de Ziggo Dome en kon ik mijn leeftijdsgenoot aanschouwen tijdens een wervelend concert. Die mannen weten na al die jaren nog steeds een passievolle show neer te zetten!

Hardwired
De dubbelaar Hardwired...to Self-Destruct zit momenteel vast in mijn cd speler. Wat een heerlijke plaat en de beste in 20 jaar wat mij betreft. Het openingsnummer beukt er meteen lekker in met felle aanslagen op de snaredrum. Het is een lekker stevig album geworden die steeds beter wordt naarmate je het vaker luistert. Iedere cd bestaat uit 6 nummers waarvan vooral het eerste deel echt steengoed is met Moth into Flame als uitschieter. Bij het luisteren van het tweede deel gaat het iets eentoniger worden, maar dat neemt niet weg dat mijn favoriete nummer Confusion op dit deel staat en het met Spit Out the Bone een lekker harde afsluiter heeft.

Through the Never
Voordat ik naar het concert ging heb ik de ambitieuze film Through the Never uit 2013 gekeken. Dit is een conertregistratie gecombineerd met een gefilmd verhaal die als 3D film bedoeld is. Nu heb ik hem gewoon in 2D gezien, maar dan is het al een heel spektakel. Het podium die speciaal voor deze film is gemaakt heeft heel wat trucs en gimmicks voor je in petto en dat in combinatie met de lasershow is een lust voor het oog. Het verhaal waarin roadie Dane de Haan een gestrande truck met belangrijke inhoud moet opsporen heeft qua verhaal niet veel om het lijf, maar geeft wel prachtige sfeerbeelden ter ondersteuning van de liedjes tijdens het concert. De gespeelde nummers zijn een heerlijke best-of compilatie met klassiekers zoals Creeping Death, Master of Puppets en Enter Sandman. Maar het belangrijkste van een muziekfilm is toch het geluid en die is me toch een partij vet. Wat een productie!

Remastered
Nu Metallica met deze revival bezig is, werden vorig jaar 2 albums geremastered uitgebracht. Het gaat hier om debuutplaat Kill 'em All en de opvolger Ride the Lightning. Dit zijn echt de albums waar je de jeugdige gretigheid in terug hoort. Op Kill 'em All kun je fan favourites Hit the Lights, Whiplash en Seek & Destroy vinden, maar mijn favoriet is het lekkere rechttoe rechtaan nummer Motorbreath. Op Ride the Lightning is de productie al een stuk verbeterd en is er meer afwisseling te horen. Hier staan eigenlijk alleen maar topnummers op zoals For Whom the Bell Tolls en het eerste rustigere nummer Fade to Black. Met smart wacht ik op de remaster van mijn favoriete album (samen met The Black Album) Master of Puppets die in november uitkomt.

Luister zelf naar Hardwired...to Self-Destruct, Kill 'em All en Ride the Lightning.
Ga voor de totaalervaring met Through the Never.


Joey