Dit kan niet waar zijn

Ik ben momenteel het boek Dit kan niet waar zijn : onder bankiers van Joris Luyendijk aan het lezen.
Ik heb het nog niet uit, ben pas halverwege. Het boek is volop in de media geweest, o.a. bij Tegenlicht en bij De Wereld Draait Door.
Door alle ophef de laatste maanden over de bonussen bij "De Bank" en het Libor-schandaal wilde ik het boek ook lezen.
Normaal gesproken zou een boek over de financiële wereld niet hoog op mijn leeslijstje staan.

The City
Nu moet ik zeggen dat het boek leest als een trein. Ik heb wel vaker boeken van Joris Luyendijk gelezen (Een goede man slaat soms zijn vrouw en Het zijn net mensen) en die lezen ook vlot weg.
In Dit kan niet waar zijn reist Joris Luyendijk af naar The City, het financiële hart van Londen. Voor de Britse Krant The Guardian dompelde hij zich twee jaar lang onder in het financiële hart van Londen en sprak met meer dan 200 mensen dit daar werken of gewerkt hebben. Zijn bevindingen hield hij bij in de joris-luyendijk-banking-blog. Door zijn gesprekspartners absolute anonimiteit te bieden weet hij ze aan het praten te krijgen. Want uit de school klappen is in The City een absolute doodzonde en kan je je baan kosten.

Inktzwart
De verhalen die ze vertellen geven een inktzwarte inkijk in bankierswereld. Alles draait om geld verdienen en het maakt niet uit of dat ten koste gaat van een klant of een collega. Producten waar niemand wat aan heeft worden verkocht voor een veel te hoge prijs. En waarom? Gewoon omdat het kan en zonder de wet te overtreden. "Caveat emptor" wordt dat genoemd. Je moet weten wat je koopt en als je niet de moeite neemt om de kleine lettertjes te lezen ga je flink het schip in.
Ook de bedrijfscultuur komt er niet fraai vanaf. Medewerkers die zich niet conformeren aan de norm van het graaien ten koste van de klant of hun targets niet halen kunnen op staande voet ontslagen worden. Zo geef je mensen ook geen andere keuze.
Voor oudjaar vindt er nog even een ontslagronde plaats zodat er voor de overblijvers meer te verdelen valt uit de bonuspot.

Hervormingen
Het boek beschrijft de praktijken in bankierswereld in Londen. Of het er in Nederland ook zo aan toe gaat weet ik niet. Misschien komt de Nederlandse situatie verderop in het boek nog ter sprake.
Joris Luyendijk wil ons met zijn boek waarschuwen. Een bankencrisis zoals die 2008 plaats vond kan volgens hem makkelijk nog een keer gebeuren.
De banken zijn wel bezig met verbeteringen maar het gaat volgens Luyendijk niet snel genoeg en vooral niet ver genoeg. Ook de bedrijfscultuur bij banken zou moeten worden aangepakt. De banken moeten zich verder hervormen en de politiek en de burgers hebben daar ook een rol in.
Een aanrader. Not for the faint hearted.

Reserveer Dit kan niet waar zijn : onder bankiers hier in onze catalogus.
Let op!Er is een wachtlijst voor dit boek.

Chris

Superplekken

In Overdie heb je van die plekken, waar mensen naar toe komen om samen over dingen te praten, om samen dingen te doen. Ze komen ervoor hun huizen uit 's morgens. Ze voelen zich welkom. Ze hebben iets te vertellen en kunnen iets met hun talenten doen.

Ouderkamers
De vorige keer schreef ik over de ouderkamers bij de basisscholen in Overdie (en ook daarbuiten), waar veel ouders aan deelnemen. Het programma wordt in overleg met de ouders gemaakt. De drempel is laag. Je loopt er zo naar binnen voor een kopje koffie. Superplekken noem ik de ouderkamers.

Huiskamer Wijkcentrum Overdie
Onlangs was ik te gast bij de huiskamer van Wijkcentrum Overdie en heb ik ervaren dat dit ook een superplek is. Onder het genot van een kopje koffie of thee deden veel mensen mee aan dit gesprek.

Lezen in de keuken
Na de zomervakantie opent het totaal verbouwde wijkcentrum, waar ook een prachtige bibliotheek in gevestigd is. In het wijkcentrum is vraag naar activiteiten met taal. Daarom was contact met mij gezocht over Lezen in de keuken. Dit is een activiteit waarbij koken en taal (recepten) gecombineerd worden. We gaan er na de zomervakantie mee starten, in de bibliotheek en in de grote leskeuken en de foyer van het wijkcentrum.

Vragen
In de huiskamer hebben we gepraat over Lezen in de keuken. We zaten namelijk nog met een paar vragen.
Een van de vragen was: maak je de drempel om mee te doen te hoog als je een financiele bijdrage van de deelnemers vraagt? Alle aanwezigen hebben er hun mening over gegeven. De uitkomst is dat er wel een bijdrage gevraagd kan worden voor de maaltijd. Het bedrag is € 4,00 geworden. Voor dat bedrag krijg je veel: je komt drie ochtenden bij elkaar, deelt recepten met elkaar, oefent meteen met taal, je drinkt samen koffie of thee en na het koken eet je gezellig samen.
Een andere vraag was: bereik je wel iedereen als je de flyers en posters alleen in het Nederlands maakt? Ook hierover had iedereen een mening, weliswaar heel verschillend. De uitkomst is dat we meertalige flyers en posters gaan maken. We willen voorkomen dat mensen de informatie over Lezen in de keuken missen, terwijl het juist voor hen leuk kan zijn om op een ontspannen manier met taal bezig te zijn en andere mensen te ontmoeten.

Verschillende talenten
Een deelneemster aan het gesprek zei aan het eind: "Het klinkt allemaal wel leuk, maar ik hou helemaal niet van koken." Ze was dan ook niet van plan om zich op te geven voor Lezen in de keuken. Ik heb toen verteld dat we ook mensen met ander talenten nodig hebben, bijvoorbeeld organisatietalent. Een gezamenlijke maaltijd met gasten organiseren is tenslotte niet niks! Ik hoop dat deze mevrouw ook mee gaat doen na de zomervakantie!

Charlotte

Wreed

Edward St Aubyn: De Patrick Melrose romans



Ledigheid en zelfvernietiging
In de vijf romans die nu in een band zijn verschenen, beschrijft St Aubyn de belevenissen van de uit de upper class van Engeland afkomstige Patrick Melrose. Die upper class is vervuld met ledigheid en zelfvernietiging door drank en pillen. Zijn vader is een arts die zijn vak bijna nooit heeft beoefend, zijn moeder een alcoholiste die zich bezig houdt met goede doelen. Dat zijn vader wreed is blijkt meteen uit de eerste zin van het eerste boek waarin hij mieren doodt. Later in het eerste hoofdstuk verkracht hij zijn zoon van vijf, een schokkende scene.

Geïsoleerd
De eerste vijfentwintig jaar van zijn leven brengt Patrick lezend door. Alleen dat kon zijn eenzaamheid opheffen. Zijn band met boeken was letterlijk levensreddend zoals hij zegt in een interview. Als hij later zijn heroïneverslaving overwint besluit hij jurist te worden, een baan waarin het overtuigen van mensen met woorden centraal staat.

Overtuigen
En overtuigen doet dit boek! Ergens klaagt de hoofdpersoon dat hij alles vergeet en niets kan onthouden van wat hij meemaakt. Dat is niet te merken aan dit boek waarin minutieus verslag wordt gedaan van een jeugd die overdonderend is door de meest verschrikkelijke details.

De Patrick Melrose romans zijn nog niet binnen, maar wel al besteld. Je kunt ze dus al reserveren!

Agnes

Bijna naast de schoenen ;-)

Vanochtend, 19 mei, hadden wij onze halfjaarlijkse personeelsbijeenkomst bij Bibliotheek Kennemerwaard. Nu vind ik dat onze bibliotheek de beste bibliotheek van Nederland is, en ben ik vaak blij en trots op onze mensen. Overigens verwacht ik dat elke bibliotheekdirecteur vindt dat zijn/haar bibliotheek de beste van Nederland is, omdat je (hopelijk) weet dat je mensen met de beschikbare middelen het beste uit zichzelf halen ten behoeve van de maatschappij. Dus iedere bibliotheek de beste van Nederland, of in ieder geval van hun eigen plaats ;-) Maar dat terzijde.

Vanochtend hadden we eerst de presentatie van ons nieuw meerjarenbeleidsplan. Op dat plan ben ik behoorlijk trots. Het is ambitieus, het gaat ergens over en het is een plan dat is ontstaan voor en door met ons publiek, medewerkers, Raad van Toezicht, gemeenten, samenwerkingspartners. Vanochtend het plan voor alle medewerkers gepresenteerd omdat het een gezamenlijk gedragen plan is en moet blijven. De boodschap waar we voor staan kunnen we niet vaak genoeg herhalen ook voor ons zelf.

Daarna hadden we een presentatie van Inge van Dommelen. Zij vertelde ons over de veranderingen in het sociaal domein. En gaf ons voorbeelden van bibliotheken die net als Kennemerwaard zich profileren op het sociaal domein. Ze gaf ons in haar verhaal een groot compliment door te melden dat ze ons meerjarenbeleidsplan had gelezen en het nu aan andere bibliotheken waar ze adviseert graag ter lezing aanraadt. Mooi om te horen, en haar voorbeelden van andere bibliotheken gaven inspiratie.

Na de koffiepauze kwam het grootste 'glimmoment' van de ochtend. 10 medewerkers gaven een korte pitch over waar ze mee bezig zijn. Nieuwe projecten, innovaties, of doorontwikkeling van projecten of producten waar we al langer mee aan de slag zijn. Met grote vreugde zat ik te luisteren naar korte uitleg over de projecten: programmeren voor het (basis)onderwijs (Raspberry pi); veilig puberen samen met het CJG, bedrijfskleding, of te wel herkenbaarheid van het personeel voor het publiek vergroten; Taalhuis maandelijkse ochtenden met cliënten van het Leger des Heils; EDIC (Europe Direct Information Centre); Duurzaam Doen; online wijsheid programma voor het Voortgezet Onderwijs; crowdfunding project voor een multitouchtafel; digisterker. Het plezier en de trots van de medewerkers op hun project straalde er van af. En ik zat te glimmen van trots. Wat een bevlogen mensen, wat zijn ze trots op hun werk, en wat hebben ze er overduidelijk plezier in. En wat fijn dat ze dat willen delen met hun collega's. Volgende personeelsbijeenkomst zijn er weer andere medewerkers aan de beurt.

Bent u nieuwsgierig naar één van de vele projecten waar bibliotheek Kennemerwaard mee bezig is, laat het ons weten. We delen graag met u onze ideeen en zijn benieuwd naar de uwe.

Erna Winters

Onopgeloste raadsels

Investering
Ik heb op dit blog tot nog toe vijfendertig televisieseries besproken. Reeksen die vaak nog steeds lopen of inmiddels een mooie afronding gevonden hebben. Maar lang niet elke serie krijgt die kans. Kijkcijfers geven meestal de doorslag, gekoppeld aan inschattingen van de grote studio's. Zo kunnen series na één seizoen al verdwijnen. Dat hoeft niet erg te zijn. Sommige series komen sowieso niet tot wasdom of  weten juist wat ze te zeggen hebben in één seizoen al perfect af te ronden (Invasion is een niet te missen voorbeeld van het laatste). Meer is niet altijd beter. Als het een avontuur-van-de-week serie betreft is er eveneens geen man overboord. Maar voor series met een lang opgezette spanningsboog rond een centraal mysterie is het wel dramatisch. Je investeert aflevering na aflevering veel tijd in het volgen van aanknopingspunten om uiteindelijk niet verder komen. Alsof lang voor het bereiken van het eiland op je schatkaart je boot zinkt. Stel je voor dat een serie als Lost niet verder zou zijn gekomen dan het eerste seizoen .....

Alcatraz
Het gebeurde met Alcatraz. J.J.Abrams, de bedenker van succesvolle reeksen als Alias, Lost, Fringe en Person of Interest had er een commerciële miskleun mee. De reeks moest na één seizoen van de buis verdwijnen, terwijl er een lange raadselachtige lijn was uitgezet. Het is per aflevering nog steeds de moeite waard, maar wees gewaarschuwd, je krijgt geen enkel antwoord op wezenlijke vragen. Eerlijk gezegd is dat niet alleen de betreffende studio aan te rekenen. De makers kunnen er ook niet blindelings op vertrouwen dat er meerdere seizoenen zullen worden aangekocht. De kunst voor hen is om aan het eind van zo'n eerste seizoen zowel een teaser voor het volgende seizoen te leveren als de belangrijkste vragen geadresseerd te hebben. Joss Whedon deed dat briljant met het eerste seizoen van Dollhouse (waar gelukkig nog wel een tweede seizoen op volgde). En al was ik erg teleurgesteld in het afblazen van een tweede seizoen van The River, werden met een boeiend open einde toch de meeste raadsels behandeld. Series waar dit niet goed lukte waren onder andere Flash Forward en het fantastische Tru Calling. Ik vind het wel de plicht van de zendpartijen om dan voor de kijkers die er veel tijd in hebben zitten er nog een paar afleveringen aan te kopen om een en ander goed af te ronden. Of zoals bij Firefly nog een afsluitende film te realiseren.

Verdwijningen
Het is 21 maart 1963. Alle gevangenen en bewakers van Alcatraz verdwijnen op slag, zonder een spoor na te laten. De overheid verzint een verhaal over ontruiming na constatering van onveiligheid van de gebouwen en gaat op onderzoek uit. Vergeefs. Tot in het hier en nu - zo'n vijftig jaar later - verschillende van die gevaarlijke vermisten plotseling weer opduiken. Zonder ouder geworden te zijn of zich maar iets van de tussenliggende periode te herinneren. Eén voor één pakken ze hun criminele activiteiten weer op, maar met een geheimzinnige extra missie.
Emerson Hauser van de FBI heeft de taak om de ontsnapten weer achter talies te krijgen, geholpen door een politie-agente en een deskundige met betrekking tot Alcatraz. Elke aflevering wordt één crimineel in verleden en heden gevolgd. Een bijkomende complicatie is dat Hauser een verborgen agenda blijkt te hebben.

Sfeer
Het is allemaal erg sfeervol en spannend gedaan. De hoofdpersonen moeten nog wel in hun rol groeien, maar dat is bij de meeste series in hun eerste seizoen het geval. Verwacht duistere regendoordrenkte beelden en per aflevering een ander soort zware crimineel om psychologisch te ontleden en gevangen te zetten. Maar dat van die doorgaande lijn blijft beroerd. Abrams had toch minimaal op internet vrij kunnen geven waar hij met zijn mysterie heen wilde. Of er een boekje over kunnen schrijven. Er zijn te weinig aanknopingspunten om er voor jezelf ook maar iets van een redelijk open einde van te brouwen. Dat mag je je kijkers na al die uren niet aandoen. Hoe ze zich ook vermaakt hebben met wat je wel wist te presenteren.

Raoul

Reserveer Alcatraz in onze catalogus

De man die haast had

Obsessie
De hoofdpersoon, Leon, heeft van jongs af aan een moeizame en ingewikkelde verhouding met het verschijnsel tijd. Tijd speelt een belangrijke rol in zijn leven en is tevens zijn grootste tegenstander. Terwijl iedereen in zijn omgeving geleefd wordt door de tijd en door het leven holt, probeert Leon de wijzers van de klok tegen te houden. Zelf heb je ook wel eens haast en zou je de tijd graag naar je hand willen zetten. De titel van dit boek intrigeerde me en daarom besloot ik om het te lezen. Een apart verhaal en het ligt toch allemaal een beetje ingewikkelder dan de titel doet vermoeden.

Tragiek
Deze psychologische roman, novelle eigenlijk, speelt zich af in een dorpje in Zeeuws-Vlaanderen. Leon groeit daar op als enig kind, met een vader die werkt in een fabriek en een moeder die manisch depressief is. De relatie tussen zijn ouders verloopt moeizaam en Leon heeft weinig contact met hen. Als de ouders er op uitgaan past Elsie op Leon. Leon is dol op de zestienjarige Elsie en hij is in stilte verliefd op haar. Ze geeft hem houvast. Als zesjarig jongetje ziet Leon hoe zijn oppas Elsie, op een avond als zijn ouders naar het theater gaan, door het trapgat van de zolder naar beneden valt. Dit gebeurt tijdens het verstoppertje spelen.
Elsie raakt onherstelbaar gehandicapt. Ze is apathisch, gekluisterd aan een rolstoel en verhuist naar Home Windekind. Leon bezoekt Elsie daar elke week. Eerst omdat hij zich schuldig voelt, later ontstaat er tussen hen een diepe, emotionele band. Hoe een ongeluk het leven van twee mensen voorgoed kan veranderen!
Deze gebeurtenis en de dood van zijn moeder hebben een grote invloed op het verdere leven van Leon. Leon worstelt met het aangaan van relaties, hij is een man met weinig sociale contacten.  Leon neemt een ingrijpende beslissing en het loopt dramatisch af in deze roman.


Inkijk
Dit werk van Jan Vantoortelboom laat je meekijken in het leven van Leon. Het leven van een eenzaam, introvert en beschadigd mens. De auteur doet dit niet door in de psyche van Leon te kijken. Dit gebeurt door de beschrijving van de relaties die een belangrijke rol in het leven van Leon spelen. Zijn ouders, zijn vriend Bertrand, zijn geliefde Liliane en natuurlijk Elsie. Dit vind ik ook bijzonder knap van de auteur, hoe met weinig details over het gedachteleven van zijn personages een bijzonder verhaal wordt neergezet. Wel een beklemmend verhaal, je bent blij dat je niet in de schoenen van de hoofdpersoon staat. Maar beslist geen zware kost, integendeel, een vlotte beeldende stijl met korte hoofdstukken. Je bent benieuwd hoe het af loopt. Je popelt gewoon om de volgende bladzijde weer om te slaan. Ook met zijn beschrijvingen van het soms troosteloze landschap en het gure weer creëert hij een bepaalde sfeer. Echt een boek om bij de open haard te lezen, met warme chocolademelk of een glas rode wijn. Een begenadigd verteller!

Jan Vantoortelboom
Woont en werkt in Zeeuws-Vlaanderen. Hij is geboren op 29 juli 1975 in Torhout, België en groeide op in het West-Vlaamse dorpje Elverdinge.
De man die haast had is het derde werk van de schrijver. Hiervoor heeft hij het decor van Vlaanderen verwisseld voor een klein dorpje in Zeeuws-Vlaanderen. Zijn debuut De verzonken jongen won de Gouden Uil en zijn volgende werk Meester Mitraillette werd door het boekenpanel van De Wereld Draait Door verkozen tot Boek van de Maand. Inmiddels is hij aan zijn vierde boek begonnen.
De auteur heeft veel affiniteit met het onderwijs, dit komt in zijn boeken weer terug. Zijn moeder is overleden toen hij zestien was, ook vroegtijdig, net als de moeder van de hoofdpersoon in zijn derde boek.

Als je deze boeken wilt reserveren kun je de titel aanklikken:

De man die haast had 
De verzonken jongen
Meester Mitraillette

Pride: een tragikomedie onder regie van Matthew Warchus

Stel je voor: Groot-Brittannië, 1984. Margaret Thatcher, The Iron Lady, was premier en regeerde inderdaad met ijzeren vuist. Het waren economisch slechte tijden. De regering besloot om maar liefst 20 mijnen te sluiten. Dit resulteerde in een enorme staking: 100.000 mijnwerkers legden uit protest voor lange tijd het werk neer. Al gauw was er sprake van grote armoede want deze mensen hadden praktisch geen inkomen. Het werd een van de bekendste stakingen uit de geschiedenis.

Homoseksuelen hadden het ook niet gemakkelijk. Discriminatie was aan de orde van de dag en bovendien greep Aids om zich heen, een meedogenloze killer waartegen niet veel te doen viel.

Een sombere en deprimerende film? Gelukkig niet!

Bovenstaande thema's staan je nu niet direct voor ogen als je zin hebt in een fijne, ontspannende film. Maar daarin kun je je lelijk vergissen! Want wat de regisseur en de acteurs met Pride weten te bereiken is fantastisch goed gelukt! Het is een mooie, evenwichtige mix van ernst en humor geworden. Het ene moment was ik werkelijk ontroerd en even later zat ik alweer te lachen en soms zelfs te schateren. Wat heb ik genoten van die eigenwijze figuren. Echte mensen, met al hun eigenaardigheden, nukken en onvolkomenheden. Maar ook mensen die elkaar, als het er echt op aankomt, steunen en voor elkaar in de bres springen. Wat een feest om naar te kijken. Het verhaal boeide me vanaf het allereerste begin tot en met het spectaculaire slot van de film.

De inzameling.

Een groepje homo's en lesbiennes besluit geld in te zamelen voor de stakende mijnwerkers. De drijfveer is solidariteit. Ze weten heel goed wat het is om gedwarsboomd te worden, ze maken het immers zelf dagelijks mee. Dus: geen woorden maar daden, geld moet er komen! Ze noemen zichzelf LGSM (Lesbians and Gays Support the Miners).
De mijnwerkersvakbond voelt niets voor het plan, dus besluit men het geld zelf maar naar de mijnwerkers te brengen. De keus valt op Onllwyn, een dorp in Zuid-Wales.

Zoals te verwachten was, verloopt de samenwerking tussen LGSM en de mijnwerkers nogal stroef. Vooroordelen, clichés en koudwatervrees; het komt allemaal voorbij. Zal dit ooit nog goedkomen?

Enkele hoofdpersonen.

Een geweldige cast zorgt voor heerlijke karakters. Cliff (gespeeld door Bill Nighy) bijvoorbeeld. Een verlegen, aandoenlijke ex-mijnwerker. Hij heeft nog een verrassing voor ons in petto. Heel terloops meegedeeld. Zeer laconiek aangehoord. Een in mijn ogen heel belangrijke scene die zich, heel gewoontjes, afspeelt tijdens het smeren van een enorme stapel broodjes.
En dan Hefina (Imelda Staunton). Zij gaat voor de mijnwerkersgezinnen door het vuur. Haar inzet is enorm, ze is een hartverwarmende 'Miners-mum' die niet op haar mondje gevallen is.
Mark (Ben Schnetzer) is de aanjager van de actie van LGSM. Hij weet door zijn enthousiasme en doorzettingsvermogen (bijna) iedereen mee te krijgen in zijn plannen.
Jonathan (Dominic West) danst de sterren van de discohemel in....het dorpshuis van Onllwyn.
Gethin heeft nog wat dingen uit zijn verleden die hem danig in de weg zitten. Deze rol wordt prachtig vertolkt door Andrew Scott. En met hém hebben wíj nog een appeltje te schillen. Want deze acteur is heel bekend geworden door zijn rol als de geniale en tegelijkertijd dolkrankzinnige schurk-zonder-geweten Jim Moriarty in de meesterlijke tv-serie Sherlock. Wel eventjes wat anders!

Echt gebeurd.

Pride is gebaseerd op een waargebeurd verhaal. De inzamelingsactie heeft echt plaatsgevonden en heeft toentertijd veel succes gehad. Bovendien werden enkele jaren later, mede door de steun van de mijnwerkers, de rechten van homoseksuelen vastgelegd in de wet.

Op het filmfestival van Cannes (2014) kreeg Pride na vertoning een staande ovatie en won de Queer Palm.

Louise




Pride reserveren? Klik hier

70 jaar vrijheid

Bevrijdingsfestivals
Sinds 1980 zijn er bevrijdingsfestivals en sinds 1994 vindt in iedere provincie (plus onze hoofdstad Amsterdam en hofstad Den Haag) een nationaal bevrijdingsfestival plaats. Graag wil ik de nieuwste albums bespreken van een aantal Nederlandse artiesten die optreden op het bevrijdingsfestival van Haarlem te beginnen met 2 van de ambassadeurs van de vrijheid 2015: Dotan en Jett Rebel.
Dotan is de singer-songwriter van dit moment. Op zijn album 7 Layers staan de tot nu toe 3 uitgebrachte singles waarvan 'Home' verreweg het bekendste is. Deze is verkozen tot de song van 2014. De gehele CD klinkt als deze 3 liedjes. Er is dus weinig variatie en er wordt veel voor dezelfde structuur gekozen, maar wat doet hij dit goed. Het zijn stuk voor stuk prachtige easy listening songs.
Dan is het album Hits for Kids van Jett Rebel een stuk afwisselender. Met zijn experimentele nummers gaat hij verschillende kanten uit. Vaak doet hij me denken aan Prince, maar ook een tintje Pink Floyd en een vleugje Beatles komen langs. Het ene nummer barst uit zijn voegen van de instrumenten, terwijl bijvoorbeeld het afsluitende 'Harmony' praktisch a capella gezongen is. Je moet er van houden, maar dan krijg je wel wat.

Uitersten
Mister and Mississippi en John Coffey zijn 2 uitersten, maar staan vandaag wel op hetzelfde podium te spelen.
De plaat We Only Part to Meet Again van eerstgenoemde is heerlijke luistermuziek en zittend in het gras met een drankje erbij moet dit een genot zijn. Met zowel een zanger als zangeres in de gelederen weten ze je in een dromerige sfeer te brengen. Deze jonge mensen weten hoe ze de instrumenten moeten bespelen. Er zijn nummers die wat bombastischer zijn en bijna filmisch klinken en er zijn nummers die ontzettend klein en ingetogen zijn.
Daartegenover staat The Great News van John Coffey, mijn persoonlijke favoriet. Beukende drums en scheurende gitaren vergezeld door de rauwe stem van de zanger. Ook al is het snoeihard, ze gaan niet de hele tijd vol gas. Naast de gitaren komt er zelfs nog een trompet aan te pas in het toepasselijk genaamde 'Jean Trompette'. En in 'It's Beginning to Change' word je getrakteerd op een 3 minuten durende opbouw die resulteert in een heerlijke climax.

Consistent
Als er 1 band is in Nederland die al jaren achtereen de ene na de andere hitsingle eruit poept, dan is het All In Good Time. Nu al heeft deze plaat 4 singles opgeleverd waaronder het mooie 'Shoes of Lightning' wat de themesong van Serious Request 2013 was en de huidige single 'Guilty'. Een nieuwe weg is de band echter niet ingeslagen. Wat je gewend bent van Racoon, krijg je ook nu weer voorgeschoteld.
Racoon wel. En dat is terecht, want hun songs zijn van hoog niveau. Zelf ben ik gek van het mondharmonicagebruik van zanger Bart van der Weide. Dit is gelukkig ook weer te horen op hun nieuwe album

Er gaat natuurlijk niets boven het live ervaren van muziek. Dus wens ik je heel veel plezier als je vandaag naar het bevrijdingsfestival gaat! Wil je de muziek achteraf nog een keer horen of ga je niet heen, dan kun je uiteraard deze albums bij Bibliotheek Kennemerwaard lenen.

Joey