Dicht op de huid
Ik heb al heel wat oorlogsboeken gelezen, maar nog nooit een die zo dicht op de huid geschreven en is en ook nog nooit over de Vietnamoorlog. Wat ze droegen gaat over O'Briens meest traumatische herinneringen (hij diende twee jaar als soldaat in Vietnam) die voornamelijk de dood van mannen in zijn eenheid betreffen.
Wat ze droegen
Het eerste hoofdstuk "Wat ze droegen" sleept je meteen de hel van de oorlog in als O'Brien beschrijft wat de mannen allemaal droegen. Je gaat mee zitten tellen en beseft dat die mannen minstens vijftig/zestig kilo droegen in een verzengende hitte. Daarna schakelt hij over op de immateriële dingen die werden meegedragen in hun hoofden, hun verleden, hun liefdes. Het werkt als een mokerslag.
Doden
De rest van het boek gaat voornamelijk over de manier waarop de mannen uit zijn eenheid hun einde vonden en de worsteling van O'Brien om daar een eerlijk verhaal over te vertellen. Want waarheid en werkelijkheid bestaan niet in een oorlog en van een moraal is al helemaal geen sprake. Er is alleen het gruwelijke nu. Hij weet ook heel goed duidelijk te maken wat het is dat mannen vaak weer terug verlangen naar wat het meest afschrikwekkend is voor normale mensen: de dood in de ogen kijken.
Zelfhaat
Voor mij was het meest indrukwekkende hoofdstuk dat waarin hij beschrijft waarin hij wraak wil nemen op een kameraad die in gebreke is gebleven. Als hij dreigt te sterven is de hospik (die voor het eerst onder vuur komt) niet in staat meteen te handelen. Hij is verlamd. Tim kan hem dat niet vergeven en verzint een wraakoefening die zo laag is dat hij twintig jaar later als hij dit schrijft niet anders kan dan zichzelf diep haten. Maar het feit dat hij dit op durft te schrijven maakt dat het boek ver uit zal blijven stijgen boven alle holle oorlogsretoriek die steeds weer verteld zal worden.
Reserveer Wat ze droegen in onze catalogus
Agnes
Geen opmerkingen:
Een reactie posten