I'm a survivor...

Hoe overleef je 8 dagen in de jungle zonder eten en drinken en daarbij ook nog zwaargewond?
Ik denk dat niemand een antwoord op bovenstaande vraag weet, alleen diegene die dit daadwerkelijk heeft meegemaakt. En die persoon is Annette Herfkens. In 1992 overleefde zij als enige een vliegtuigcrash in Vietnam. Steeds als er weer een vliegtuigramp  plaats had gevonden kreeg ze van journalisten de vraag hoe het is om neer te storten. En dat was voor haar de aanleiding om 22 jaar na dato haar boek Turbulentie: ik overleefde een vliegtuigramp te schrijven.

Turbulentie
Het boek start als Annette en haar verloofde 'Pasje' zich klaarmaken voor een romantische trip naar Na Tran aan de Zuid-Chinese  Zee. Om hier te komen moeten ze gebruik maken van een klein vliegtuig. En laat Annette nou net last van claustrofobie hebben. Dus eigenlijk wil ze niet instappen, maar haar verloofde weet haar toch over te halen. Voor de liefde van je leven moet je toch wel wat overhebben...
Wel doet ze haar veiligheidsgordel niet vast (en naar later blijkt is dat waarschijnlijk haar redding geweest). Na vijftig minuten stort het vliegtuig neer. Annette weet zwaargewond uit het vliegtuig te komen. Naast haar ligt een Vietnamese zakenman die een broek aan haar geeft, omdat ze haar rok is kwijtgeraakt. Vlakt daarna overlijdt hij ook en bevindt ze zich in de jungle met 30 dode mensen in haar nabijheid, waaronder haar verloofde 'Pasje'. Ze houdt zichzelf in leven door het drinken van regenwater. Eten deed ze niet in de acht dagen, die ze doorbracht in de jungle. Er lag geen voedsel bij het vliegtuigwrak en door haar zware verwondingen kon ze ook niet op zoek gaan naar voedsel. Op de zesde dag ziet ze iemand in oranje plastic gekleed naar haar kijken, maar hij reageert totaal niet op haar roepen en schreeuwen. Op de zevende dag gebeurt hetzelfde en Annette begint te denken dat ze aan het hallucineren is. Maar op de achtste dag komt hij gelukkig terug en nu niet alleen, maar met hulptroepen. Later komt haar ter ore dat de helikopter vol artsen en hulpverleners die haar hadden moeten ophalen ook zijn verongelukt. En alle inzittenden vonden  hierbij ook de dood. Dat is toch heel bizar? Maar ook dan is alle ellende voor Annette nog niet voorbij: hemel en aarde moet bewogen worden om haar te kunnen laten opnemen in een goed ziekenhuis. En ook nadat ze weer beter is is er nog de nodige turbulentie in de vorm van  dierbaren verliezen, miskramen en een scheiding. Maar ze blijft zich steeds focussen op de  mooie dingen in haar leven, zoals de onvoorwaardelijke liefde van haar autistische kind.

Tot nu toe is ze al tweemaal terug geweest naar de onheilsplek. De eerste keer omdat ze antwoorden wou krijgen op vragen die ze had over de crash. Vorig jaar ging ze samen met haar dochter, die ze wou voorstellen aan haar Vietnamese redder. Ik kan iedereen aanraden dit boek (dat niet alleen verteld wordt vanuit het perspectief van de schrijfster maar ook vanuit bijvoorbeeld die van haar ex-man) te lezen. En het zou me niet verbazen als het ooit nog verfilmd gaat worden. Want alles bij elkaar is het een heel bijzonder verhaal, dat de schrijfster ons vertelt.


Ook geinteresseerd om dit boek te lezen? Je kan hem hier reserveren in onze catalogus.

Gabrielle