Ik ben een fan van Tom Lanoye en stortte me daarom meteen op zijn voor de Ako literatuurprijs genomineerde Gelukkige slaven. Wat een plezier om te lezen dit boek, dat leest als een schelmenroman. Een ingewikkeld plot met twee hoofdpersonen die met dezelfde naam, een man die op de vlucht is voor zijn gokschulden, en een man die op de vlucht is voor zijn malafide bankpraktijken.
Ideeënroman
Tom Lanoye heeft een boodschap voor de lezers met dit boek dat het niet moet hebben van dieptepsychologie, maar van absurde taferelen in nog vreemdere omgevingen. Hij wil de sfeer van lege decadentie (de gokwereld) en de crisissfeer van het establishment, in casu de bankenwereld, in al zijn nihilisme laten zien.
Lachen
Ik heb het al eerder aangegeven in mijn recensies, ik houd van boeken waar af en toe flink te lachen valt. Ik schiet in de lach bij de volgende beschrijving van Desmond Tutu: "Onze goddelijke dwergclown in zijn eigen traditionele soepjurk, een paarse tent met mouwen, met ook nog eens dat maffe paarse keppeltje op zijn kruin....begon aan zijn eigen jubelgedichten, zijn eigen hooglied, met zijn scheve neus en zijn Popeye-ogen, zijn aanstekelijke lach, zijn piepstem, zijn molenwiekende armen. "We're free! We're free at last! ". Maar er valt nog veel meer te lachen in dit boek waarover Lanoye zelf zei; "Met dit boek wilde ik een verhaal vertellen met een ijzersterk plot, maar binnen dat harnas wilde ik spelen, dollen, acteren - en dan is het uiteindelijk ook geen harnas meer." Beter had hij het boek (en misschien ook wel zijn visie op het leven)
niet kunnen schetsen. Lezen dus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten