Het meisje en het meer

Akelig
Kom ik in de bieb bij de dvd displays een televisieserie tegen met een voorkant die sprekend lijkt op de voorkant van Rebound (de serie die ik onlangs hier besprak). Word ik weer eens meegetrokken via de presentatie. In plaats van een jonge vrouw staat ditmaal een meisje in een ijzig bergmeer. Is die gelijkenis toeval?
Top of the Lake van regisseuse en schrijfster Jane Campion blijkt alleen in de muziek en het landschap redelijk met Rebound te vergelijken. Verder weet je met deze filmmaakster dat het allemaal zwaar in de realiteit verankerd gaat worden. Met de nadruk op 'zwaar'. Het centrale raadsel is niet waar het om gaat en de oplossing doet er bij deze misdaadreeks ook niet zozeer toe. Het gaat om de mensen en daar word je eerlijk gezegd flink akelig van.

Spoorloos
Aan het begin van de serie loopt het meisje Tui het bergmeer van de afbeelding in - waarschijnlijk om zich te verdrinken. Ze wordt gered en blijkt als minderjarige zwanger, maar wil niet zeggen wie de vader is. Een vrouwelijke detective probeert haar vertrouwen te winnen, maar wordt in een duistere wereld getrokken waarbij ook nog eens speelt dat zij zelf ooit in deze omgeving verkracht is. Dat wordt te persoonlijk. Dan verdwijnt Tui spoorloos. Zoektochten leveren niets op. Als zij nog in leven is, beginnen de dagen van haar zwangerschap te tellen.

Mensheid
Twee collega´s hadden Top of the Lake al gezien. De één vond het een verschrikkelijke reeks, de ander vond hem intrigerend. Beiden hebben volgens mij gelijk. Het beeld van de mensheid dat hier wordt getoond, is werkelijk om te janken. Er loopt geen normale volwassene in rond. Iedereen is geestelijk (en soms lichamelijk) zwaar beschadigd en doet zichzelf en anderen daardoor bewust en onbewust van alles aan. Na een paar aflevering grijpt de uitzichtloze ellende je bij de keel. De waanzin heeft zeker iets intrigerends, maar ik zou, als ik de reeks niet hier had willen bespreken, gestopt zijn. Ik kies er niet voor om op zo´n manier naar de mensheid te kijken en geloof al helemaal niet dat wij in principe allemaal zo in elkaar zitten.

Drie redenen om toch te kijken
Er zijn drie redenen waarom ik het toch waardevol vind dat ik ben blijven kijken. Ten eerste het waanzinnig fraai gefilmde landschap. Het levert een decor op van onbewogen schoonheid, waar het gespartel van de personages schril bij afsteekt. Een loflied op de natuur bij een treurzang voor de mensheid. Ten tweede het acteren. Met name Holly Hunter zet, als een goeroe tegen wil en dank voor een groep vrouwen die helemaal de weg kwijt zijn, iemand neer die wel en niet van deze wereld lijkt. Geschift, bij vlagen wijs en doodeng. Maar de rol van het meisje is nog het meest imponerend. En dat brengt me bij de derde reden - het sprankje hoop. Dat wordt bij de kinderen gelegd die nog wel om elkaar geven en weerbaarder zijn dan je ook maar enigszins kunt verwachten. Het nieuwe leven krijgt haar eigen kans.

Extra's
Kijk vooral de extra's. Daarin worden de regisseuse en haar coschrijver gevolgd in een deprimerend schrijfproces waardoor je beter begrijpt dat er zo'n verhaal ontstaat. Dat lijkt voor beiden therapie en er lijkt me nog wel wat professionele therapie bij nodig. Maar als Campion begint te filmen breekt er zowaar wat humor en passie los. Er is inderdaad hoop.

Raoul

Reserveer Top of the Lake in onze catalogus