Leven in Afghanistan
Natalie Righton geeft als journalist en correspondent van de Volkskrant een veelzijdig beeld van haar ruim duizend dagen durende verblijf in Afghanistan. Erg opwekkend is dat beeld helaas niet, op elk moment van de dag loopt zij, tijdens haar werk als oorlogsjournalist, het risico opgeblazen te worden.
Righton beschrijft o.a. in Duizend dagen extreem leven een ontmoeting met een moeder en haar 8-jarige zoon Mohammad. Beiden hebben een been verloren bij de aanslag met een bermbom vlak bij hun huis. In het ziekenhuis zijn echter geen pijnstillers en de moeder is ten einde raad als zij de westerse Righton om hulp en medicijnen vraagt. Zij beklaagt zich over de westerse interventie. Als de Amerikanen niet waren gekomen had de Taliban deze bom niet gelegd. Righton constateert dat deze denkwijze inmiddels representatief is voor veel Afghanen.
Natalie woont in Kabul, zonder de bescherming van het leger. Voor haar eigen veiligheid laat zij zich, tijdens haar ontmoetingen, vergezellen door haar Afghaanse tolk en inmiddels vriend Habib, een voor zijn land zeer modern denkende jonge man. Righton knoopt gesprekken aan met de mensen op straat, in vluchtelingenkampen en ziekenhuizen; maar ook Afghaanse krijgsheren en militairen van de NAVO worden door haar geïnterviewd.
Tijdens haar werk draagt zij een zwart bedekkend gewaad en altijd een hoofddoek, soms een boerka. De boerka blijkt een lastig kledingstuk. Het zicht wordt aanzienlijk beperkt door de kleine opening voor de ogen en de kuilen in de Afghaanse wegen zijn enorm. Kinderen moeten dicht in de buurt blijven van hun moeder, alle vrouwen in boerka's zien er immers hetzelfde uit.
Hoe ziet de toekomst er uit?
Ondanks de goede wil en hoop van zowel de bevolking als de westerse militairen op een betere toekomst, is Righton voorzichtig in haar conclusie op de vraag of de westerse interventie iets positiefs heeft opgeleverd.
In 2001 was Habib nog opgetogen dat zijn zussen door de komst van de Amerikanen zonder boerka naar school konden. Tien jaar later is van dat optimisme niet veel meer over en maakt hij zich zorgen over hun veiligheid op straat door de talrijke bomaanslagen. Gemiddeld vinden er vijftig aanslagen per maand plaats op scholen. De positie van vrouwen in Afghanistan is nog altijd miserabel.
Wat zullen de gevolgen zijn van het inmiddels al in gang gezette vertrek van de militairen?
Over het verblijf van Natalie Righton in Afghanistan is ook een TV-documentaire gemaakt.
Inmiddels werkt Natalie Righton in Nederland als parlementair verslaggever.
Marjan
http://www.natalierighton.nl/
Reserveer Duizend dagen extreem leven
Geen opmerkingen:
Een reactie posten