Hemelvaart

Je moet er niet aan denken, 18 jaar, op vakantie naar Griekenland en je vriendin in een doodskist mee naar huis nemen....
Judith Koelemeijer beschrijft dit waargebeurde verhaal in haar boek Hemelvaart. Zes vriendinnen gaan met elkaar op vakantie naar het Griekse eiland Poros en als ze aan het eind van de vakantie naar Athene terugvaren ligt één van de zes vriendinnen, Annette, in een kist. Bizar!
Als je zo jong bent denk je niet aan de dood, je wil juist je vleugels uitslaan en je grenzen verleggen.

Judith weet in Hemelvaart heel mooi weer te geven hoe haar eigen leven is veranderd door dit ongeluk, wat het met haar deed en wat het met de ouders en de broer van Annette heeft gedaan.
Ze beschrijft ook haar zoektocht in het verleden naar de feiten: wat heeft er precies allemaal plaatsgevonden en is mijn waarheid ook de echte waarheid?
Tijdens het lezen dacht ik aan het afschuwelijke ongeluk in mijn eigen dorp waar jongeren bij omkwamen. Dit heeft nog jarenlang niet alleen heel veel impact op de familie, maar ook op veel vrienden van deze jongeren.

Je kunt je opgeven voor de schrijversontmoeting met Judith Koelemeijer op 3 oktober in Bergen

Hemelvaart kun je reserveren in onze catalogus

Ingeborg

Tijd voor een goed gesprek

Stilte
We moesten er acht jaar op wachten, maar dit jaar is de nieuwe cd The Conversation van Texas uitgekomen, de eerste sinds Red Book uit 2005. De band bestaat inmiddels 25 jaar en kwam eind jaren '80 de hitparades binnenstormen met de single I don't want a lover. Het duurde nog bijna 10 jaar voordat de grootste successen kwamen: het album White on blonde werd alleen in Groot-Brittannië al zes keer platinum. Een andere favoriet van mij is de cd The Hush, dé zomerplaat van 1999, maar staat bij mij nog steeds elke zomer (hard) op.
Met smart zat ik dan ook op een vervolg te wachten. The conversation was het wachten meer dan waard.

Een goed gesprek
Texas vertelt duidelijk waar de invloeden vandaan komen: soul, pop en blues. De liedjes op The conversation zijn stuk voor stuk toegankelijk en laten stuk voor stuk de diverse invloeden duidelijk horen. Retropop is een term die veel gebruikt wordt als de muziek van Texas besproken wordt.
Het voor mij meest herkenbare retro-nummer is Detroit City: swingend op mijn bureaustoel herleeft hier de muziek uit de jaren '80.
Dry your eyes, If this isn't real en I will always verwijzen eerder naar de jaren '60. En waar Big world me doet denken aan Proud Mary (de uitvoering van Ike en Tina Turner), komt Dusty Springfield mij voor ogen bij Be true.
Maar het mooiste nummer is misschien wel I need time.

Mijn gesprekken met Texas blijven voorlopig éénrichtingsverkeer (lekker hard aan in de auto): op 29 oktober praten ze terug in Paradiso.

The conversation is bijna bij ons aanwezig: je kunt de cd al wel reserveren!

Sanneke

Duizend dagen extreem leven

Leven in Afghanistan
Natalie Righton geeft als journalist en correspondent van de Volkskrant een veelzijdig beeld van haar ruim duizend dagen durende verblijf in Afghanistan. Erg opwekkend is dat beeld helaas niet, op elk moment van de dag loopt zij, tijdens haar werk als oorlogsjournalist, het risico opgeblazen te worden.
Righton beschrijft o.a. in Duizend dagen extreem leven een ontmoeting met een moeder en haar 8-jarige zoon Mohammad. Beiden hebben een been verloren bij de aanslag met een bermbom vlak bij hun huis. In het ziekenhuis zijn echter geen pijnstillers en de moeder is ten einde raad als zij de westerse Righton om hulp en medicijnen vraagt. Zij beklaagt zich over de westerse interventie. Als de Amerikanen niet waren gekomen had de Taliban deze bom niet gelegd. Righton constateert dat deze denkwijze inmiddels representatief is voor veel Afghanen.
Natalie woont in Kabul, zonder de bescherming van het leger. Voor haar eigen veiligheid laat zij zich, tijdens haar ontmoetingen, vergezellen door haar Afghaanse tolk en inmiddels vriend Habib, een voor zijn land zeer modern denkende jonge man. Righton knoopt gesprekken aan met de mensen op straat, in vluchtelingenkampen en ziekenhuizen; maar ook Afghaanse krijgsheren en militairen van de NAVO worden door haar geïnterviewd.
Tijdens haar werk draagt zij een zwart bedekkend gewaad en altijd een hoofddoek, soms een boerka. De boerka blijkt een lastig kledingstuk. Het zicht wordt aanzienlijk beperkt door de kleine opening voor de ogen en de kuilen in de Afghaanse wegen zijn enorm. Kinderen moeten dicht in de buurt blijven van hun moeder, alle vrouwen in boerka's zien er immers hetzelfde uit.

Hoe ziet de toekomst er uit?
Ondanks de goede wil en hoop van zowel de bevolking als de westerse militairen op een betere toekomst, is Righton voorzichtig in haar conclusie op de vraag of de westerse interventie iets positiefs heeft opgeleverd.
In 2001 was Habib nog opgetogen dat zijn zussen door de komst van de Amerikanen zonder boerka naar school konden. Tien jaar later is van dat optimisme niet veel meer over en maakt hij zich zorgen over hun veiligheid op straat door de talrijke bomaanslagen. Gemiddeld vinden er vijftig aanslagen per maand plaats op scholen. De positie van vrouwen in Afghanistan is nog altijd miserabel.
Wat zullen de gevolgen zijn van het inmiddels al in gang gezette vertrek van de militairen?

Over het verblijf van Natalie Righton in Afghanistan is ook een TV-documentaire gemaakt.

Inmiddels werkt Natalie Righton in Nederland als parlementair verslaggever.

Marjan

http://www.natalierighton.nl/
Reserveer Duizend dagen extreem leven

Een kapitale roman.

Dit boek werd al meteen bij het verschijnen in Engeland tot boek van het jaar uitgeroepen.
En wat mij betreft is daarmee niets teveel gezegd.

Nee, 'Kapitaal' van John Lanchester, is geen liefdesverhaal en ook geen thriller. Maar het boek leest als een trein.
'Wat van jou is wordt van ons'. Deze boodschap valt op de deurmat van verschillende bewoners in een Zuid-Londense straat. Pepys Road, waarvan de huizen eind negentiende eeuw zijn gebouwd en bedoeld voor arbeiders in die tijd. Inmiddels zijn de mensen, die er nu wonen, rijk door de enorme prijsstijging van de huizen in de afgelopen decennia.
Een gewoon ogende straat met gewoon ogende huizen.
We maken kennis met gewone en minder gewone mensen, mensen met een verschillende achtergrond en mensen van verschillende culturen.
Petunia Howe, de oudste bewoner van Pepys Road, Roger Yount: hij heeft een middelhoge functie bij een bank in de City, zijn verveelde, koopzieke echtgenote Arabella, Ahmed Kamal, eigenaar van een winkeltje, met zijn gezin en familie. Een Hongaars kindermeisje, een Poolse bouwvakker, een kunstenaar, een talentvolle voetballer. Het is de vooravond van de hypotheekcrisis....

Het verhaal begint met een man in een sweater met capuchon die zich, op een vroege ochtend, traag en behoedzaam, gewapend met een camcorder, door de nog doodstille straat begeeft.
De volgende dag vinden diverse bewoners een kaart  met de bewuste boodschap op hun deurmat: wat van jou is wordt van ons.
Eerlijk gezegd dekt deze boodschap niet echt de lading: de plot gaat een beetje verloren.
Het doet er niet toe, want wát een verhaal, ongelooflijk knap neergezet die verschillende verhaallijnen. Wát een inleving in de verschillende persoonlijkheden.

Je leeft mee met de bejaarde dame, die haar eigen huisarts mist en eigenlijk volkomen verloren op een huisartsenpost terecht komt, met de vader van een talentvolle voetballer die verschrikkelijk heimwee heeft naar zijn Senegal, met de uitgeprocedeerde parkeerwachter die het land wordt uitgezet.
Een verhaal van hebzucht, angst en geld, van onzekerheid en paniek en ja, ook van liefde.
Een gewone straat: Pepys Road.

Onze huidige maatschappij bijeengebracht in één straat, in één verhaal.
Briljant!

Lees dit boek! (The Guardian)

John Lanchester (Hamburg 1962) is een van de belangrijkste schrijvers van dit moment. Hij woont met zijn vrouw en twee kinderen in Londen.


Kapitaal, een sociale roman, kun je reserveren in de catalogus van de bibliotheek.

Jeannette