UNI, een boeiend project

Vorige week was ik in New York, om met een aantal collega's bibliotheken te bezoeken, en andere interessante projecten. Ik zal in een aantal blogs hier verslag van doen.

We begonnen onze bezoeken aan interessante projecten met een bezoek aan een leegstaand kantoorpand. Hier was de opslag van UNI  . UNI is een project gestart door een echtpaar dat na de bomaanslagen op 11 september iets anders met hun leven wilde gaan doen. Ze wilden iets gaan doen dat een verschil zou kunnen maken, en iets dat met leren en lezen te maken had. En ze bedachten het project UNI. Er is al door meer mensen over UNI geschreven, onder andere door mijn collega Ton de Kruyff.

Nog even in het kort dan waar UNI voor staat. Een soort pop-up bibliotheek, met snel in elkaar te zetten boekenkasten. Die worden ergens in de publieke ruimte neergezet.

De boeken die in de kast staan zijn om ter plekke te lezen, niet om te lenen. De initiatiefnemers willen dat lezen in het straatbeeld een normaal iets is. Ze vinden dat leren en lezen op straat te zien zou moeten zijn. Ze hechten aan het fysieke boek, er zijn dan ook geen tablets of iPads in het UNI project. Er gaat een ander soort gevoel uit van het lezen van een fysiek boek dan van een e-reader, een tablet of een pc. Los van het feit dat het project dan ook met electriciteit zou moeten worden uitgerust, wat het één en ander weer wat ingewikkelder zou maken.

Rond de boekenkast zetten ze een aantal bankjes neer. Zodat je je uitgenodigd voelt om te gaan zitten lezen. Er zijn vrijwilligers die voorleesactiviteiten of lesactiviteiten organiseren. Afhankelijk van wie zich voor die dag aanmeldt als vrijwilliger kan er voorgelezen worden, een natuurkunde les gegeven worden voor jonge kinderen, een tekenklas of iets anders. Het moet om de kwaliteit en de beleving gaan. Omdat het in de openlucht wordt neergezet is het natuurlijk weersafhankelijk. Met regen of brandende zon is het project (en de boeken) kwetsbaar. Daar hebben ze iets op gevonden. Voor regen hebben ze een soort grote capuchon om over de boekenkast te werpen. Bij zon hebben ze onder andere partytenten om de bezoekers onder te laten zitten, in de schaduw. Het gaat dan om het gemak van de lezers.

We werden allemaal zeer enthousiast van dit project. En wilden eigenlijk gelijk dat het geimporteerd zou worden. Of dat er zomaar van gaat komen, dat is nog de vraag. De boekenkasten zijn speciaal ontworpen en het is blijkbaar preciziewerk om de kasten te maken. Er zijn wel een aantal kasten naar buiten New York geëxporteerd, naar Seattle en naar Kazachstan. Maar dat vond de initiatiefnemer eigenlijk niet helemaal de bedoeling, om als een soort meubelleverancier te gaan fungeren. Hij denkt er over om van het ontwerp een soort open source project te maken.
Verder is het project is met vrijwilligers opgezet, en met alleen maar fondsen en particuliere schenkers. Zou dit dan toch kunnen onder de vleugels van een nederlandse bibliotheek? Of zijn wij te geinstitutionaliseerd? Daar hadden we toch zo nog even wat discussie in de groep.

Toch even wat gedachten hoe je dit in ons kikkerlandje kunt toepassen:
antikraak in leegstaande kantoorpanden in wijken waar de bibliotheek is verdwenen, of nooit is geweest;
op zomerse dagen op het strand, bij de recreatieplassen, op braderieen, jaarmarkten;

op (pop)festivals;
in wijken waar veel kinderen wonen die niet op vakantie kunnen;
in wijken waar veel ouderen wonen die te ver van een wijkbibliotheek af wonen.... en er is vast nog veel meer mogelijk.

En misschien moet je als bibliotheek tegen een klein groepje enthousiaste medewerkers zeggen: dit is de kast, dit is de vulling, je krijgt zoveel uur, je krijgt dit (minimale) budget. Go and have fun. Ga het regelen, ga jezelf verkopen, ga de boer op, het is een project dat je zo groot kunt maken als je zelf wilt, door vrijwilligers ze zoeken en te vinden, door extra fondsen te werven, door via crowdfunding geld op te halen.

Wat ik erg mooi vond om te horen van de initiatiefnemer is dat hij zo makkelijk weet te vertellen hoe belangrijk het is om te kunnen lezen, en hoe je dat moet laten zien in de openbare ruimte. Leren en lezen, en het plezier dat je daar aan kunt beleven.

Waar zou u graag een pop-up bibliotheek willen zien?

Erna Winters

Eten om het leven te vieren!

Feest : eten om het leven te vieren Nigella Lawson

Wereldberoemde tv koks komen de laatste jaren uit Engeland. Jamie Oliver is de allerbekendste, maar Nigella Lawson is de bekendste en meest verleidelijke kookgodin van Engeland. In april kwam ze voor College Tour naar Nederland om te worden geïnterviewd door honderden studenten.

De uitzending is terug te zien op Uitzending gemist.

Ze heeft inmiddels vele kookboeken op haar naam staan. Ook is ze regelmatig op tv te zien. Haar kookstijl is heel ontspannen, het lijkt allemaal heel makkelijk. En vooral genieten van het eten wordt door haar gepromoot. De ondertitel van dit boek is ook eten om het leven te vieren. Nog een mooie titel van een van haar andere boeken: Hoe wordt ik een goddelijke huisvrouw. Het doorbladeren van het boek maakt al heel gelukkig. En wat is leuker al een feest met lekker eten?

Boeken van Nigella Lawson in Bibliotheek Kennemerwaard

Caroline

De schoonheid, de spionne en de moordenares

Lef
Je moet maar durven. Zoals ik eerder op blognoot heb gemeld, kan ik me twee redenen voorstellen om een tv-serie opnieuw te maken (rebooten). Ofwel je hebt een geheel nieuwe invalshoek. Of de effecten kunnen via moderne technieken met hernieuwd elan naar de oohs en aahs. Dat laatste is met name het geval bij sf en fantasy.
Nikita is een tv-serie in het spoor van de gelijknamige klassieker van Luc Besson, de Amerikaanse remake Point of No Return en de goed ontvangen Canadese tv-serie La Femme Nikita. Dat is nogal een spoor. Je kunt het allemaal gelikter maken (en dat is goed gelukt), maar dat lijkt bij een thrillerreeks niet voldoende.

Reboot en vervolg
Er is gekozen voor een ingenieuze oplossing. Aan de ene kant is het een vervolg. Nikita is gevlucht voor de organisatie Division die haar voor spionne en moordenares heeft opgeleid en haar geliefde heeft omgebracht. Nu zint ze op wraak. Aan de andere kant is het een reboot. Nikita heeft zelf Alex getraind, een jonge vrouw die zij Division laat infiltreren. Via Alex volgen wij een variant op het oude traject van Nikita.
Maggie Q als Nikita geeft een oriëntaalse impuls aan het geheel. Zij begint met de koude afstandelijke houding van Anne Parillauds interpretatie uit de originele film en schuift langzaam richting de meer menselijke invulling door Bridget Fonda in de remake. Mooi afgestemd.
Het is allemaal spectaculair, prachtig verfilmd en goed gespeeld met vele interessante wendingen. Ik kijk er dan ook met plezier naar, maar voor de echte top ontleent het teveel aan Dollhouse.

Dollhouse
Dollhouse is een schandelijk ondergewaardeerde reeks van Joss Whedon die tegenwoordig furore maakt met The Avengers. De reeks was twee seizoenen te zien - met een verbijsterende originaliteit en vindingrijkheid. Erg onverstandig om aan zoiets sterks zo veel elementen, tot aan de personages toe, te ontlenen. Het stelt Nikita in de schaduw en dat was niet nodig geweest. Maar in die schaduw is er nog wel veel te genieten.

Raoul


Reserveer Nikita in onze catalogus

Gooisch meisje?

Bijzondere ontmoeting
Enkele jaren geleden kwam een oudere dame aan de balie.
Ze vroeg: ”Weet u waar ik het boek Jagtlust kan vinden”. Ik zocht het voor haar op en vond het in de kast biografieën.
“Mevrouw, dat vind ik zo’n mooi boek en zo fantastisch geschreven", antwoordde ik haar. "Het boek gaat over de zeer intrigerende Fritzi ten Harmsen van der Beek en speelt zich af in villa Jagtlust in het Gooi".
Tot mijn grote verbazing vertelde deze mevrouw dat Fritzi vroeger een vriendin van haar was geweest. Ze had al jaren geen contact meer omdat Fritzi zich had teruggetrokken in een huisje in de buurt van Groningen. Hier hield ze de boot af van de nog altijd voortdurende ongewilde aandacht.
We hebben nog even door gepraat over Fritzi en haar kleine maar interessante oeuvre. Wat een bijzondere ontmoeting!

Villa Jagtlust
Wat speelde zich af eind jaren vijftig in het Blaricumse landhuis? Na de vroege dood van haar rijke kunstzinnige ouders verbraste Fritzi samen met haar broer Hein binnen anderhalf jaar de aanzienlijke erfenis van haar ouders. Zij moesten het ouderlijk huis al spoedig wegens geldgebrek verkopen waarop besloten werd om intrek te nemen in de leegstaande villa Jagtlust. Met haar hese stem, haar enorme ogen en haar volstrekt oorspronkelijk taalgebruik oefende Fritzi een onweerstaanbaar, betoverende aantrekkingskracht uit op de rijkeluistypes uit het Gooi. Echter ook vele schrijvers en kunstenaars uit Amsterdam waaronder Gerard Reve, Simon Vinkenoog, Cees Nooteboom, Lucebert, Ed van der Elsken, Theo Sontrop en Remco Campert raakten in de ban van Fritzi. Alles mocht en niets was te gek in villa Jagtlust. Regelmatig reden volgens Campert in het door hem uitgegeven huiskrantje "Jagtlustkoerier" de gefortuneerde aanbidders hun auto door de openslaande deuren naar binnen waar je dan ook het paard kon aantreffen naast de tot onhandelbare proporties uitdijende Jagtlustse kattenbende...

Gedichtenbundels Fritzi ten Harmsen van de Beek
In Fritzi bleek een authentieke dichteres te schuilen. Zij schreef twee gedichtenbundels: Geachte Muizenpoot en 18 andere gedichten en Kus of ik schrijf.
In 1963 kreeg zij op basis van losse gedichten en tijdschriftpublicaties de Poëzieprijs van de stad Amsterdam.

Jagtlust, het eerste boek van Annejet van der Zijl. Inmiddels kennen we haar ook van: Sonny Boy, Anna, Bernhard en Een dag om nooit te vergeten. Haar meest recente boek is 17 mei j.l. verschenen: Moord in de Bloedstraat en andere verhalen.

Reserveer Jagtlust in onze catalogus.

Marjan

Scholingsdag voor en met het basisonderwijs

Vorige week hielden wij een scholingsdag voor en met het basisonderwijs in Kennemerwaard. Niet voor alle scholen, per gemeente uit ons werkgebied waren een aantal scholen (directeuren, bestuurders, leerkrachten) uitgenodigd. En ook alle onderwijsambtenaren waren uitgenodigd. Verder hadden we onder andere Jan Plooij, landelijk projectleider van De Bibliotheek op School en Gerlien van Dalen van Stichting Lezen uitgenodigd. Van de bibliotheek waren de domeinspecialisten jeugd aanwezig, en een aantal medewerkers die al actief programma's op scholen draaien of op structurele basis ondersteuning bieden op scholen. En natuurlijk hadden we een sprankelende dagvoorzitter, Rick Koster, die de dag goed begeleidde.

Ons idee was om met vertegenwoordigers van het onderwijs in gesprek te raken over hoe de bibliotheek de school beter kan ondersteunen bij hun doelstelling. Natuurlijk denken wij dat we een mooi aanbod hebben voor scholen, maar we denken ook dat dit beter kan en dat we het nog onvoldoende voor het voetlicht weten te brengen. Dus hebben we in oze uitnodigingen ook heel duidelijk gesteld dat we van de scholen en de ambtenaren ook een actieve inbreng verwachten. Het was ook een studiedag voor ons.

We hebben eerst met de deelnemers gesproken over welke technologische, maatschappelijke, onderwijs- en bibliotheekontwikkelingen er zijn die ook iets betekenen voor de samenwerking tussen school en bibliotheek. Dat schreef iedereen op post-its. Daar kwamen al heel wat ideeen naar voren. En daarna hebben we in worldcafé opstellingen gediscussieerd over wat de dienstverlening van de bibliotheek aan de school zou kunnen betekenen als het om 'kritisch/actief burgerschap',  leesbevordering of 'wat is je wens' zou gaan. Ook daar kwamen heel wat goede ideeen uit naar voren.

Na de lunch hebben we workshops gehouden waarbij we als bibliotheek lieten zien, door de medewerkers zelf, wat we al kunnen en doen. De uitleg van de leesconsulent en de lessen mediawijsheid leverden enorm enthousiaste reacties op. Aan het eind van de dag vroeg onze dagvoorzitter aan een aantal mensen wat ze de dag er op zouden zeggen tegen collega's. Twee van de ambtenaren zeiden dat ze verrast waren en allerlei mogelijkheden zagen. Het mooiste antwoord was wel van een directeur die zei: "Volgende keer mag jij" waarmee ze bedoelde te zeggen dat ze de dag als een cadeau had ervaren. En dat vond ik wel het mooiste compliment. Wij hebben zo veel geleerd op die dag van de mensen uit het onderwijs, wij hebben ze allemaal een klein bedankje gegeven voor hun inzet en inbreng. En dat zij ons dan bedanken voor de studie(doe)dag.

Erna Winters

Argentijns!

                               Ken je dat?
Je begint in een boek van een auteur die je niet kent, maar waarvan de boekomslag je intrigeert: een geblinddoekt meisje. Vervolgens blijkt het boek een emotioneel avontuur wat je nog lang bij blijft.
Een prachtig, maar schokkend verhaal gebaseerd op een geschiedenis tijdens het Argentijns dictatoriale regime van Videla, in de zeventiger jaren van de vorige eeuw.
'Luz' heet het boek. De schrijfster: Elsa Osorio.
Het vertelt het verhaal van een twintigjarige vrouw, opgegroeid bij een rijke familie. Zij begint te vermoeden dat ze, net als vele andere kinderen, in de gevangenis is geboren en bij haar echte ouders, politieke gevangenen, is weggehaald.
Luz begint een emotionele zoektocht die ze doorzet met alle consequenties van dien.

Kort geleden  kreeg ik weer een boek in handen van dezelfde auteur: Mika.
Dit boek vertelt het verhaal van Micaela (Mika) Etchebéhère. Het leest als een roman, maar Mika heeft echt bestaan (1902-1992).
Elsa Osorio beschrijft haar leven aan de hand van talloze gesprekken met mensen die haar hebben gekend en door het lezen van documenten en brieven.

Mika is geboren in Argentinië als dochter van joodse ouders en al tijdens haar studentenjaren geeft zij blijk van een sterke uitstraling en het vermogen om anderen te inspireren.
Tijdens haar universiteitsjaren begeeft zij zich in anarchistische kringen waar zij haar grote liefde ontmoet: Hipólito Etchebéhère.
Haar verhaal neemt ons mee naar Patagonië, en het Parijs van de twintiger jaren, naar het Berlijn van de dertiger jaren tijdens de opkomst van het Nazisme, en naar Spanje aan het begin van de Spaanse Burgeroorlog, waar zij tegen Franco's troepen vecht.
Al snel blijkt zij onmisbaar voor de slecht uitgeruste strijdkrachten. Juist door haar uitstraling, inventiviteit en vastberadenheid wordt zij door 'haar' jongens in het hart gesloten. Mika is de enige vrouwelijke 'capitano' in de strijd tegen Franco's troepen, die bijgestaan worden door de Nazi's.
Door de vele omstandigheden gedurende hun reizen, lijkt het verhaal van Mika en haar man Hipólito een opsomming van plaatsen, data en gebeurtenissen. Osorio, echter, schrijft een indrukwekkend verhaal over een strijdbare vrouw: haar leven met Hipólito, haar liefde, haar angsten en haar verdriet.

Elsa Osorio (Buenos Aires, 1952) studeerde literatuur aan de universiteit van Buenos Aires.
Voor haar boek 'Luz', in 2000 in Nederland uitgegeven, ontving zij de literatuurprijs van Amnesty International.

Luz kun je reserveren in de catalogus.
Ook Mika is te leen in de bibliotheek.

Jeannette