Waar zijn de helden?

Heroes is een Amerikaanse televisieserie die 4 seizoenen over de schermen denderde en die we nu op dvd zonder vreselijke reclame-onderbrekingen kunnen ondergaan. Ik probeer graag series via de bibliotheek - even een paar afleveringen kijken of het me wat lijkt en dan weer inleveren of me mee laten slepen. Geen extra moeite of kosten. Als de serie me enorm aanspreekt, schaf ik hem aan. Bij Heroes kreeg ik eerst het 2e seizoen in handen waar wat interessante pieken in zaten, maar ook hele diepe dalen. Toch net interessant genoeg om te willen weten hoe het begonnen was en hoe de serie zich verder zou ontwikkelen.

X-factor
Superhelden zijn op dit moment om de haverklap op het bioscoopscherm te zien. Wie daarvan houdt, is bij Heroes aan het juiste adres, want in deze televisieserie wemelt het er van. Het gegeven is direct gelicht uit de comic- en bioscoopreeks X-Men: gewone mensen blijken ineens bovennatuurlijke krachten te hebben. Sommigen gebruiken ze ten goede, anderen ten kwade. Hoe werkt dat onderling en hoe kijkt de rest van de mensheid daar tegen aan? Anders dan bij de X-Men worden er nauwelijks groepen gevormd, maar volgen we de helden en schurken individueel. Er ontstaat een kluwen aan verhaallijnen doorspekt met actie en special effects wat het geheel erg dynamisch maakt. Voordeel is ook dat als een verhaallijn (Samurai) of personage (Claire) je niet bevalt er al gauw weer naar iets/iemand anders wordt omgeschakeld.

Superheldensoap
Verwacht geen serie als Lost met diep uitgewerkte, realistisch gespeelde persoonlijkheden, feilloos getimede verrassingen en een volledig doordacht mozaiekplot. Bekijk Heroes als een vrij platte Amerikaanse comicstrip waarbij je lekker achterover kunt leunen en het spectakel over je heen laten komen. Dan valt er veel te genieten. Zo is de serie ook zonder enige schroom opgezet. De personages zijn vet aangezette karikaturen (waar Zachary Quinto als Sylar fantastisch mee speelt), de actie is leidend en plotwendingen hoeven niet logisch te zijn of aan te sluiten op het voorafgaande. Er is aanstekelijke komedie rond de figuren van Hiro en Ando. De kamera-instellingen maken er vervolgens op meesterlijke wijze een verfilmde strip van en grote delen van het verhaal zijn in het verhaal zelf in stripvorm terug te vinden.
Wonderlijk genoeg zijn de ingesproken introducties konsekwent wel van een verdergaand filosofisch gehalte.

De 4 seizoenen
Op besprekingssites zijn doorgaans de reacties van fans van de serie op het 1e seizoen erg positief, op het 2e seizoen wat minder en vindt men dat de serie ontspoorde in het 3e en 4e seizoen. Ik zie dat heel anders. Het 1e seizoen is prima tot het ontzagwekkend domme einde, waarbij een van de hoofdpersonages ter wille van het drama kennelijk zijn eigen bijzondere krachten vergeet. Het 2e seizoen beklijft voor mij niet - grotendeels saai, voorspelbaar en flauw. Met het 3e seizoen werd het allemaal een stuk pittiger en meer geinspireerd. Zeker, de karakters veranderen met een vingerknip van goed in kwaad en weer terug, maar dat kan in de stripsetting. Soms gaat het verhaal hier wel echt de diepte in zoals bij Matt's spirituele ervaringen in Afrika. Seizoen 4 is voor mij het hoogtepunt waarin een mysterieus kermispark vol mensen met bijzondere gaven een prachtig nieuw centraal element vormt. Ontroerend is het beeldenspel van de dove cellospeelster. Jammer dat het einde van dit seizoen niet bedoeld was als het einde van de hele serie, waardoor het centrale verhaal wel wordt afgerond, maar we met nog heel wat losse plotlijnen blijven zitten. Misschien als daadwerkelijk stripverhaal (zoals bij Buffy) voort te zetten?

Raoul

Reserveer de dvd in onze catalogus