Muisstil in de bibliotheek??

Scholieren van harte welkom
Een maand geleden kwam er in de bibliotheek van Bergen een bezoekster naar mij toe met de vraag of ik iets aan de rumoerigheid kon doen. "Het hoort hier toch muisstil te zijn?" Dit naar aanleiding van de scholieren die aan een tafel zaten en studeerden waarbij ook wat gebabbeld werd. Behalve studerende scholieren gebeuren er veel meer dingen in de bibliotheek die niet geruisloos voorbij gaan.

Teveel om op te noemen
Er zijn workshops voor kinderen en volwassenen, er zijn lezingen, soms zelfs met muziek,
Er wordt voorgelezen aan peuters en kleuters. Er is een taalcafé waar je kunt oefenen Nederlands te spreken of gewoon een kopje koffie kan komen drinken. Er zijn spreekuren en er is huiswerkbegeleiding. De bibliotheek is natuurlijk ook een ontmoetingsplek, er wordt o.a. aan de leestafel, tussen de tijdschriften en de kranten door, druk geconverseerd. En nog veel meer.....(zie ook website : www.bibliotheekkennemerwaard.nl )

Oplossing?
Hoe los je het op als je de stilte nodig hebt bij het lezen of je studie? Ik zie wel studenten met een koptelefoon zitten maar we hebben ook een vergaderruimte die bijna altijd beschikbaar is en waar iedereen gebruik van mag maken die de rust op wil zoeken.

Leren met een clown
Laatst vroeg ik een scholier die bijles kreeg of hij last had van de geluiden vanuit de kleuterhoek. Daar was een voorstelling met een clown aan de gang met figuurballonnen. Ik gaf aan dat hij met zijn huiswerkbegeleider ook kon verhuizen naar een rustiger plek maar daar wilde hij niets van weten. Er kwam een herinnering boven dat ik vroeger ook beter in de huiskamer, waar af en toe wat gebeurde, kon studeren dan boven op mijn kamer.....

Natuurlijk stijgt het aantal decibellen wel eens tot boven de norm en grijpen we even in maar de tijd is voorbij dat je een speld moet kunnen horen vallen in de bibliotheek.

Ik heb het de bezoekster uitgelegd en ook gewezen op onze "stilte" plek maar ik denk dat het wat haar betreft nog even moet wennen...

Ingeborg

Het Gordijn

Kader Abdolah

Kader Abdolah is een pseudoniem van Hossein  Sadjadi Ghaemaghami.
Hij is in 1954 geboren in Iran in een gezin bestaande uit 5 kinderen en een doofstomme vader met een verstandelijke beperking. Dit laatste zorgde ervoor dat hij een zware jeugd had, omdat hij de vaderrol op zich moest nemen. Al op zeer jonge leeftijd wist hij dat hij later schrijver wilde worden en verdiepte hij zich in de Westerse literatuur en raakte hij geïnteresseerd  in de Westerse samenleving. Dit werd alleen maar meer toen hij heimelijk naar Westerse  radiostations en verzetszenders ging luisteren. In 1977 sloot hij zijn studie Natuurkunde af en werd hij ook politiek actief. Deze politieke activiteiten leidde er toe dat hij in 1985 uit Iran moest vluchten. Een paar jaar later belandde hij als politiek vluchteling zo in Nederland. Zijn boeken kennen nationale en internationale successen.

Het Gordijn

Vorig jaar kreeg Kader plotseling een telefoontje van zijn zus uit Iran met de mededeling dat hun moeder aan het dementeren is. Als  ze elkaar nog willen zien is het nu daar de hoogste tijd voor. Omdat Kader niet terug kan naar Iran en de lange reis voor zijn moeder naar Nederland ook veel te zwaar zou zijn besluiten ze af te spreken in Dubai (stad in de Verenigde Arabische Emiraten en hoofdstad van het gelijknamige Emiraat, dat meer dan 3 miljoen inwoners heeft). Na 15 jaar treffen ze elkaar dan ook weer. Bij het weerzien is Kader gefascineerd door haar fictieve werkelijkheid. Zijn moeder leeft in verschillende werelden. De ene keer beseft ze zich wel degelijk dat ze zich in een hotel in Dubai bevinden, maar de andere keer waant ze zich in het huis van haar zoon in Amsterdam. En ook denkt ze dat haar zoon eindelijk zijn belofte aan het het inlossen is door haar mee te nemen op bedevaart naar het heilige Mekka.

Van jongs af aan heeft hij niet zo'n hele goede band met zijn moeder gehad (te lezen in Spijkerschrift) en hij vraagt zich in Het Gordijn dan ook regelmatig af of hij ooit wel van haar gehouden heeft. In Dubai realiseert hij zich dat de omstandigheden toen zeer zwaar voor haar waren met een doofstomme man en 5 kinderen. En ziet nu in dat ze toch best een lieve vrouw is en kan dit dan ook eindelijk aan haar tonen. Dit boek is een zeer leesbaar verhaal geworden over familierelaties en dementie. Eén van de redenen dat ik voor dit boek gekozen heb is dat laatstgenoemde thema. Omdat ik niet meer een van de jongsten ben zie ik in mijn omgeving steeds meer mensen die een vorm van dementie krijgen. De cijfers liegen er ook niet om, want terwijl er in 2016 zo'n 270.00 mensen met dementie waren zal dit (door de vergrijzing) in 2040 verdubbeld zijn tot meer dan 500.000 mensen. De bekendste symptomen van dementie zijn geheugenverlies en veranderend gedrag. Wat mij vooral verraste in dit boek is de humor die het bevat (had ik dus zeker bij zo'n serieuze schrijver als hij niet verwacht). Er zijn vast boeken over dementie die je meer raken (bijvoorbeeld Ma  en Ach, moedertje van Hugo Borst), maar ook dit boek is de moeite van het lezen meer dan waard!

Wil je dit boek ook lezen, dan kan je hem hier reserveren.

Gabrielle

Dorst

Elisabeth komt haar dochter Coco toevallig tegen op de Overtoom in Amsterdam. Moeder en dochter hebben geen goede relatie en ontmoeten elkaar nooit zonder afspraak.
Elisabeth grijpt de gelegenheid aan om haar dochter te vertellen dat ze ongeneeslijk ziek is en binnen afzienbare tijd zal sterven. De ontmoeting verloopt bijzonder ongemakkelijk en ze spreken af dat ze elkaar zullen bellen. De 23 jarige Coco heeft een relatie met de veel oudere gescheiden vijftiger Hans. Ze vertelt hem over de ontmoeting met haar moeder en hij reageert met verontwaardiging. Hoe kan ze een dergelijk schokkende boodschap zo tussen neus en lippen door vertellen. Coco licht tijdens een etentje ook haar vader Wilbert en stiefmoeder Miriam in. Coco besluit tijdens dit etentje dat ze bij haar moeder wil intrekken om tot het einde voor haar te zorgen.
Elisabeth stemt hier mee in maar wil eigenlijk veel liever in haar ééntje sterven. Coco verwaarloosd ondertussen haar studie Russisch en haar relatie met Hans loopt ook niet lekker. Ze bespreekt met haar moeder dingen die in haar jeugd zijn gebeurd. Ze wil bijvoorbeeld weten waarom haar moeder haar als tweejarige opsloot op haar kamer.
Naarmate het slechter gaat met Elisabeth verliest Coco zich steeds meer in drank en vluchtige seksuele contacten.



Ik heb Dorst met plezier gelezen hoewel het een tragisch boek is. Elisabeth en Coco zijn allebei bijzondere karakters die moeizaam met elkaar communiceren en elk hun eigen problemen hebben. In de korte tijd dat Coco tijdens haar jeugd bij haar moeder woonde zorgde die niet goed voor haar. En nu Coco bij haar moeder is ingetrokken zorgt zij ook niet bijster goed voor haar moeder. Ze praat ook niet met haar moeder over het naderende einde. Zodra het een beetje moeilijk wordt vlucht ze het huis uit om zichzelf te troosten met eten en drinken en op zoek te gaan naar mannen (een niet te stillen dorst). De dialogen is het boek zijn erg goed en maken ook dat het boek leest als een trein. Elisabeth praat makkelijker met haar kapper en baas dan met haar familie. Dat is vooral veiliger.

Dorst is een indringende roman met bijzondere personages. Een aanrader om te lezen en het boek mag ook op de literatuurlijst.

Dorst is in 2013 genomineerd voor de Libris literatuurprijs en het boek is nu weer actueel omdat het is verfilmd en nu in de bioscoop te zien is. De hoofdrollen worden vertolkt door Simone Kleinsma (Elisabeth) en Elise van 't Laar (Coco). De film is geregisseerd door Saskia Diesing, die al eerder met (scenario-)schrijfster Esther Gerritsen aan een film (Nena) werkte.

Nieuwsgierig geworden? Je kunt Dorst hier in onze catalogus te reserveren.

Via www.onlinebibliotheek.nl is Dorst ook als e-book te lenen.

Chris

Beth Hart & Joe Bonamassa - Black Coffee

Op, voor en achter het festivalpodium waren ze elkaar al eens tegengekomen maar tot een volledige samenwerking in de studio was het nog niet gekomen. Tot 2011. De klik die zich, vanaf het prille begin, tussen Beth Hart en Joe Bonamassa ontwikkelde heeft er toen toegeleid dat beiden besloten om tien klassieke souljuwelen op geheel eigen wijze te vertolken.

Iedereen die de blues een beetje volgt kent Beth Hart en Joe Bonamassa, deze twee toppers musiceren al een paar jaar samen op gezette tijden. Hoewel beiden er een gedegen eigen carrière op nahouden zijn hun gezamenlijk optredens van hoge klasse. Drie maal eerder brachten zij een cd/dvd uit. In september 2011 brengt Beth Hart haar coveralbum Don't Explain uit, weer in samenwerking met Joe Bonamassa.
Het nummer Don’t explain  is een cover van Billie Holiday, die het nummer schrijft nadat haar man met lipstick op zijn shirt thuiskomt.

Ook ‘Seesaw’ is zeer de moeite waard. De samenwerking tussen deze twee is met wederzijds respect. Beth Hart zegt hierover dat de samenwerking voor haarzelf de uitdaging biedt nummers te zingen die normaal niet op haar pad liggen. Voor Joe om nummers te spelen en arrangeren die buiten zijn gebruikelijk werksfeer liggen.

Zowel Beth Hart als Bonamassa hebben een reputatie van hard en overvloedig spelen. Daarom is de verrassing hoe ingetogen en ongelooflijk goed het allemaal gespeeld wordt des te groter.
Op deze vierde cd van hun samenwerking blijkt maar weer eens wat een top zangeres Beth Hart is die ook in de USA steeds meer waardering krijgt. Ze is van alle markten is thuis maar het liefst hoor ik haar ingetogen zoals bijvoorbeeld bij Ella Fitzgeralds Lullaby Of The Leaves. Toch blijft dit een zangeres die je ook live gezien moet hebben.De energie die ze uitstraalt is fantastisch.
Het resultaat van deze hernieuwde samenwerking is een indrukwekkende Soul-achtbaan die liedjes van o.a. Edgar Winter, Etta, James, Ike & Tina Turner, Ella Fitzgerald, Lil’ Green, LaVern Baker, Howlin’ Wolf, Lucinda Williams en Waldeck eert en herinterpreteert.

Black Coffee reserveren? dat kan hier