Portugal The Man - Woodstock

Portugal. The Man is een indieband uit Wasilla, Alaska.

De band komt voort uit Anatomy of a Ghost, waar de leden Gourley en Carothers eerder in speelden. Samen met Hubbard verhuisden ze de band naar Portland, waar drummer Sechrist zich bij de groep voegde. Door gebruik te maken van sites als MySpace en PureVolume slaagde de band erin bekendheid en een platencontract te vergaren. In 2006 kwam het debuutalbum Waiter: "You Vultures!" uit.

Enerzijds klinkt Portugal The Man als bands van nu zoals MGMT, Yeasayer en Arcade Fire, en anderzijds klinken oudgedienden als Pearl Jam, The Beatles, Jimi Hendrix en Led Zeppelin in hun muziek door.

Normaal gesproken bracht de band met grote regelmaat nieuw materiaal uit, maar na ‘Evil Friends’ geweldig album uit 2013 werd het stil rond de band. Ze doken de studio in voor album ‘Gloomin + Doomin’, maar deze werd uiteindelijk in de prullenbak gegooid omdat de band er niet tevreden over was. Na het vinden van John Gourley’s (zanger van de band) vader’s originele kaartje voor het legendarische Woodstock Fesitval van 1969 kreeg de band echter nieuwe moed, en nieuwe inspiratie.
Ze doken de studio in en creëerden samen met gastmuzikanten het album dat Woodstock zou worden.

Van Woodstock kwam de single 'Feel It Still'. Het nummer heeft een funky sound en een deuntje dat geïnspireerd is door 'Please Mr. Postman' van The Marvelettes. Alhoewel de vorige cd heel anders was en erg prettig om naar te luisteren mag Woodstock er ook zijn. Op Woodstock valt alleen het tweede nummer  wat tegen, de rest is gewoon prima.

Feel it still. Rich friends en Keep on liggen gemakkelijk in het oor, Mr Lonely lijkt op rap en Tidal Wave, het nummer dat ze zongen bij DWDD, is een heerlijk melodieus en up tempo nummer. Kortom, een gevarieerd album wat zeker de moeite van het luisteren waard is.     

klik hier om Woodstock te reserveren

Anita

Opgestane engelen

Natuurmysteries
Er is de laatste jaren sprake van een nieuw subgenre televisieseries dat ik zou willen omschrijven als natuurmysteries. Daarbij gaat het om onopgeloste moorden en/of verdwijningen met een bovennatuurlijk tintje. Er is sprake van natuurkrachten (vaak in bossen) ten goede of ten kwade (of onbestemd), waar mensen in de dagelijkse realiteit mee te maken krijgen en die hen spiegelen. Goede voorbeelden zijn The Returned, Mayday, The Cliff (Hamarinn, niet de teleurstellende opvolger Hraunio) en Jordskott. Daar kan nu Ängelby aan toe worden gevoegd.

Profetie
Vera Fors, moeder van twee jonge kinderen, komt er alleen voor te staan als haar echtgenoot haar bedriegt met een ander en zij haar baan verliest. Via internet vindt zij wonderlijk snel een nieuwe baan in het gehucht Ängelby. Op weg daar naartoe rijdt zij vlak voor ze haar bestemming bereikt een lokale jongen aan met ogenschijnlijk dodelijk gevolg. In paniek verbergt ze het lijk, maar bedenkt zich al gauw als ze merkt hoe belangrijk de jongen voor de gemeenschap is. Als ze de politie naar de plek van het ongeluk leidt, blijkt het lijk verdwenen. Ondertussen merkt ze dat verschillende inwoners van Ängelby aan haar komst verwachtingen hebben gekoppeld die lijken op de vervulling van een profetie. Sommigen uit angst, anderen uit hoop. Heeft dat iets te maken met de heilige steen in het omringende woud?

Bang voor het licht
Het uitgangspunt van de serie ligt in de gesproken woorden bij de openingstitels van elke aflevering. Misschien zijn wij niet bang voor het donker, maar juist voor het licht en de kracht in onszelf. Ängelby geeft in een steeds ingewikkelder wordend netwerk van relaties en voorvallen handen en voeten aan dat idee. Als je je daar aan over geeft, komen alle lijnen uiteindelijk bij elkaar. Maar dat vraagt wel iets van je als kijker. Als je daar geen zin in hebt, vind je het waarschijnlijk allemaal pretentieuze flauwekul. We zijn immers bang voor het licht ... Maar als je de uitdaging aangaat, kom je bij een aantal prachtige spirituele suggesties. In het besef dat we allemaal lichtwerkers kunnen zijn.

Gedurfd
Ängelby is een van de beste en meest indrukwekkende series die ik ken. Schitterend gefotografeerd (de natuur komt bijzonder tot leven) en geacteerd. Met een gedurfd spirituele en optimistische verhaallijn die zindert van opgebouwde spanning. En met liefde voor de mensheid. Uit deze serie kun je als een beter mens tevoorschijn komen. Dat mag je pretentieus noemen ... of inspirerend.


Raoul


  Reserveer Angelby in onze catalogus

We doen het anders

Wanneer ga je dingen anders doen? Wanneer durf je af te wijken van het gebaande pad? De managementliteratuur vertelt ons dat het goed is om te plannen, om begrotingen te maken, jaarplannen te maken. En dat is natuurlijk een waarheid als een koe. Dat is ook goed. Het helpt je te ordenen en realistische werkplannen voor jezelf en de organisatie op te stellen. We deden het jaren zo bij bibliotheek Kennemerwaard. Er was een jaarwerkplan van het managementteam, waarin we een vertaling maakten van de dingen die we op strategisch niveau wilden bereiken. Uitgewerkt in acties, verdeeld over de kwartalen, en wie er voor verantwoordelijk was. En dat deelden we met onze medewerkers. Ook zij maakten op hun beurt een werkplan, waarbij ze voor zichzelf doelen vaststelden, het benodigde aantal uren moesten aangeven, en ook wie of wat ze nodig hadden uit de organisatie om dit mogelijk te maken. Echt goed werken deden die plannen niet, de meesten voelden het als een verplichte exercitie.

Vorig jaar hebben we dit al een beetje losgelaten. Want we kregen er last van, zoals al gezegd. De speeddate bijeenkomsten die we organiseerden zodat iedereen zijn of haar plannen kon afstemmen leverden meer een verplicht nummer op dan dat we merkten dat medewerkers hun plannen in gezamenlijkheid gingen afstemmen. Het was meer het delen van de ideeën, en het elkaar op de hoogte stellen van wat je van plan was in kleiner verband. het leverde meestal niet heel veel energie op bij de betrokkenen. 

Vorig jaar deden we het al anders, we maakten we er een presentatie van. Elke medewerker waaraan we in het verleden vroegen een werkplan te maken, moest dit nog wel doen, maar er vooral een voordracht van maken. En er bij aangeven hoe dit plan bijdroeg aan de grotere doelen van bibliotheek Kennemerwaard. Een stap in de goede richting. Want er werd al veel met elkaar gesproken en gereflecteerd op elkaars plannen. Als jij dit gaat doen, kan ik jou daarmee helpen.... etc. Mooi. En toch.... wat we merken is dat in ons werken, in de manier waarop we werken, de kansen zich niet op papier laten vangen in werkplannen. Veel van onze medewerkers kunnen bij wijze van spreken halverwege het jaar hun werkplan opnieuw schrijven, want ingehaald door de praktijk. Er zijn kansen die uiteindelijk op niets uitgelopen zijn, en andere mogelijkheden doemen ineens op aan de horizon en blijken ineens uitvoerbaar.

Dus dit jaar hebben we het nog anders gedaan. Want waarom veel tijd besteden aan iets wat je niet echt verder helpt. Dit jaar hebben we gekozen voor een inspiratiesessie met twee externe deskundigen erbij. Erik Boekesteijn en Mari Nelissen. Op een inspirerende plek, midden in de bossen en de duinen, bj Dopersduin in Schoorl. Zij gaven allebei eerst een presentatie over wat zij als ontwikkelingen zien in ons vak. Erik liet beelden zien van bibliotheken in binnen- en buitenland, vertelde in grote lijnen over wat hij er inspirerend aan vond. Eén van de beste quotes uit zijn presentatie was wat mij betreft dat de bibliotheek revolutie is. Een mooie aanmoediging voor onze mensen om verder te denken dan de gebaande paden. Niet dat ze daar bij ons nou heel veel last van hebben ;-). De foto's en begeleidende woorden van Erik zetten ons al stevig in de 'nadenk- en wat gaan we ermee doen' stand.

Mari vertelde over de ervaringen en de zoektocht naar de kern van de bibliotheek in de Noord-Oost Brabantse bibliotheek (NOBB). Wat hem betreft moet de bibliotheek nieuwsgierigheid prikkelen en polarisatie tegen gaan. Bibliotheken gaan over emancipatie. Daarbij vindt hij vertrouwen in elkaar heel belangrijk, je moet binnen (en buiten) de bibliotheek elkaar helpen te ontwikkelen door het geven van kritische feedback. Bij NOBB is de inhoud belangrijk, lezen is belangrijk. Een mooie eye-opener in het verhaal van Mari vond ik dat je niet moet uitgaan van de verandering ("Niets blijft bij het oude") maar uit moet gaan van wat hetzelfde blijft. En dat is de menselijke geest. Een mens wordt gelukkig van kennis verwerven, om iets te doorgronden. Mensen worden blij van inspiratie. En professionals worden blij van erkenning. 

Dat het zo werkt bleek uit wat er vervolgens gebeurde in de drie werkgroepjes (ja toch weer ;-) waarbij ook Mari en Erik hun bijdrage leverden. We hadden onze medewerkers gevraagd om bij de verhalen van Erik en Mari op te schrijven welke woorden hen inspireren. Waarmee willen ze aan de slag, waarvan worden ze gelukkig als ze dat zouden kunnen realiseren. Waar willen ze het verschil maken. 

In de groepjes moest iedereen een korte pitch houden voor elkaar met wat hun had geraakt. En vervolgens met elkaar iets uitkiezen waarvoor we gezamenlijk willen gaan, en wat ook uitgewerkt gaat worden volgend jaar. Daar kwamen mooie projecten uit die vervolgens aan de gehele groep werden gepresenteerd. Vier mooie projecten waar we volgend jaar in ieder geval mee aan de slag gaan. De eerste is om op zoek te gaan naar mooie, hoopvolle verhalen als tegenstelling op de soms zwarte dreiging in de maatschappij. Verhalen gebruiken als bindend middel in de samenleving maar ook binnen onze eigen organisatie. Daarnaast willen we meer vragen stellen, kritische vragen waarmee we mensen aan het denken zetten, we willen meer programmeren met lokale samenwerkingspartners en zo ook de bibliotheek nog beter verankeren. Daarbij schiet dat onze marketing-medewerker graag te hulp door met behulp van de gegevens uit Mosaic te gebruiken om de programmering en de collectie in de vestigingen nog beter aan te scherpen. En als laatste gaat er gewerkt worden aan een kwaliteitsimpuls voor het jeugdbibliotheekwerk in de vestigingen. Een mooie oogst van de inspiratiedag. Voor de projecten kun je ook kijken op BACH.

50 Dingen die ik blijf doen (en andere verhalen)

Saskia Noort is 50, weer single en de kinderen zijn inmiddels het huis uit. Op naar een gelukkige tweede helft zeggen haar vrienden. Ze heeft een bundel verhalen geschreven over vrouwen die de vijftig zijn gepasseerd. In 50 Dingen die ik blijf doen (en andere verhalen) beschrijft ze op openhartige, geestige, soms cynische en onverbloemde wijze hoe je plotseling tot een andere wereld behoort. Hoe het is om te daten op latere leeftijd, wat je allemaal moet en wat kennelijk allemaal niet meer kan als je aan de verkeerde kant van de vijftig bent beland.

Mijlpaal
Als je het geluk mag meemaken breekt op een dag je vijftigste verjaardag aan en veel mensen, ook mannen, zijn benauwd voor deze mijlpaal. Soms kom je ze nog wel eens tegen en zie je ze in een tuin staan, een Abraham pop of Sara pop, alhoewel dit steeds meer een uitgestorven fenomeen gaat worden.
Er zijn natuurlijk nadelen in de tweede helft van het leven, de vanzelfsprekendheid dat je lijf het altijd doet is weg. Je krijgt uiteindelijk steeds meer te maken met verlies. Verlies van mensen in je omgeving, maar ook verlies van gezondheid. Steeds meer kwaaltjes gaan de kop opsteken en niet onbelangrijk, met verlies van vaardigheden.
Alles wat te maken heeft met oud zijn en ouder worden wordt vaak belachelijk gemaakt. Dit kan ook een soort afweer zijn, we beseffen immers donders goed dat we er allemaal niet aan ontkomen, het ouder worden. Ook is er het besef dat je hoogstwaarschijnlijk minder tijd hebt na de vijftig dan dat je er vóór hebt genoten.

Psychologische tijd
Vijftig wordt ook wel het nieuwe dertig genoemd en we zijn gezonder en actiever dan ooit. Je zit lekkerder in je vel, je bent minder ijdel en je kunt op deze leeftijd goed voor jezelf opkomen en wat vaker nee zeggen. Je maakt je eigen keuzes en niet iedereen hoeft je meer aardig te vinden. Het is niet meer nodig om iedereen te vriend te houden, uiteindelijk wordt je doodmoe van het toneelspelen.

Laat je verrassen en geniet
Ouder worden biedt nog veel meer voordelen. Zo is er meer tijd voor leuke en onverwachte dingen. Lekker de natuur in en tegen de avond plak je er gewoon een etentje in een willekeurig restaurant aan vast. Wat er op je pad komt, je hoeft immers geen rekening meer te houden met het thuisfront.

50 is maar een getal
Je trekt je eigen plan en wordt daarbij minder snel geraakt door opmerkingen van anderen. Er zijn plotseling allemaal regels en wie bepaalt dat! Lange haren moeten opgestoken of afgeknipt. Geen korte rokken meer, de roklengte moet aangepast. Niet te bloot, geen mouwloze truitjes en beslist geen bikini meer boven de vijftig.
Het is maar een mening en je weet heel goed wat belangrijk is. Je kunt jezelf beter afvragen of iets nog bij je past en of je je nog prettig voelt in bepaalde kleding. Dat geeft een gevoel van vrijheid en dat is oké.

Van Tinder naar Relatieplanet en nog veel meer perikelen
De verhalen in de bundel van Saskia Noort gaan onder andere over hoe het is om te daten op latere leeftijd. Teleurstellend en vermoeiend volgens Saskia. Gesprekjes moet voeren terwijl je eigenlijk vooraf al weet dat het niets gaat worden. Het idee alleen al dat je ´s morgens weer opgeprikt aan de ontbijttafel moet zitten. Zelf heb ik er geen ervaring mee, maar het lijkt me inderdaad knap vermoeiend.

Tot slot
Als jong meisje dacht ik altijd dat je leven toch echt wel voorbij was als je de vijftig was gepasseerd. Niets is minder waar en het voelt als een nieuwe begin. Het leven is kort en je kunt er maar beter van genieten!

Marga de Jong

Dit boek reserveren! Klik hier!