Klankbeelden van een verschrikkelijk geheim

Huid en haar
Meestal moet je even in een nieuwe serie komen. De rollen moeten nog groeien en het verhaal is nog een beetje op zoek naar de juiste vorm. Dat geeft niet. Als je ergens geraakt wordt, geef je het wat episodes de tijd voor je besluit of je er meer in wilt investeren. Maar er zijn ook series die meteen staan als een huis. Die je bij de kladden grijpen en met huid en haar naar binnen trekken. Broadchurch is zo'n serie. Na de pilot aflevering dacht ik - dit is werkelijk helemaal af. Fantastisch gespeelde rollen, een intrigerend mysterie, een landschap zo geraffineerd in beeld gebracht dat het zelf een hoofdrol speelt en gruwelijk subtiel uitgewerkte muziek en geluidseffecten. Dat laatste deed me qua effectiviteit sterk denken aan de soundtrack van Rebound, de serie die ik eerder in Blognoot besprak.

Schuldgevoelens
Eenvoudigweg gaat Broadchurch over de moord op een 11-jarige jongen in een kustplaatsje in Dorset. Wie in deze kleine gemeenschap waar iedereen elkaar kent is hier verantwoordelijk voor? Een daaruit voortvloeiende vraag is hoe een gemeenschap zo'n gebeurtenis als gemeenschap overleeft? David Tennant speelt de hoofdrol van de detective die van buiten wordt gehaald om het mysterie op te lossen. Iemand die met schuldgevoelens rondloopt door een vorige zaak die onder zijn verantwoording is misgelopen.
Het thema klinkt bekend en is geïnspireerd door de cultserie Twin Peaks (die binnenkort een vervolg krijgt). Maar Broadchurch houdt zich bij de dagelijkse werkelijkheid (die op zich bizar genoeg is).

Wantrouwen
Zelfs de acteurs wisten tot het laatst niet wie de dader was. Zodat er in hun spel ook niets verraden kon worden. Maar in feite gaat Broadchurch daar niet eens zozeer om. Het gaat erom hoe mensen in een sfeer van wantrouwen en steeds meer loskomende geheimen (die meestal niet eens direct met de moord te maken hebben) elkaar anders gaan bejegenen. En vooral geen verantwoordelijkheid bij zichzelf zoeken. Wat dat betreft ben ik tegen episode zes bijna afgehaakt. Hoe meesterlijk ook gemaakt, ik moet in alle ellende wel lichtpuntjes kunnen zien. Ik geloof daar ook in. Ik hoef niet alleen de nare kanten van de mensheid te zien. Als je dit ook hebt, blijf toch kijken. De laatste aflevering zal je verrassen.
De reeks is bovendien oorspronkelijk als een driedelige serie door schrijver Chris Chibnall opgezet. De moord wordt in de eerste serie opgelost en naar verluid zal de tweede serie gaan over de heropbouw van de verscheurde gemeenschap.

Ander einde?
Chibnall liet zich tijdens het ontwikkelen van het verhaal al inspireren door de muziek van Ólafur Arnalds. Deze componist weet het gevoel van onzekerheid, dreiging en angst in akelig goed getroffen klankbeelden te vertalen. Luister en huiver.
Overigens is Broadchurch voor het Amerikaanse publiek herverfilmd als Gracepoint met dezelfde schrijver en hoofdrolspeler. En met een ander einde. Dat zou je bij zo'n perfecte Engelse serie gewoon niet moeten willen.

Raoul

Reserveer Broadchurch in onze catalogus