Bolhoed en leren laarzen

Tijger
Tanden poetsen, je wassen en dan nog even welterusten zeggen. Als ik dat als jochie een beetje oprekte, kon ik soms een flits opvangen van het begin van De Wrekers (The Avengers), waar mijn ouders naar keken, maar waar ik nog net te jong voor was. Eén keer bleek ik iets te succesvol en ving het beeld op van een kat die tijgerkrachten kreeg en iemand leek te verscheuren. Er was een gruwelijk effectieve tune mee verbonden. In bed hoorde ik die tune af en toe weer door de open deur komen en rilde even na. Bang en nieuwsgierig tegelijk.Een jaar later was ik wel oud genoeg en leerde ik ook de humor en absurditeit waarderen.

Actie/griezel/fantasy/komedie/detective
Hoewel ik hier graag nieuwe televisieseries bespreek, kom je dwalend door de bieb soms van die jeugdliefdes tegen. Kun je lekker achter elkaar een seizoen van toen terugzien. En niet alleen uit nostalgie. Ik blijf een zwak houden voor De Wrekers. Sterker nog, er valt in retrospectief meer te genieten. Zeker in de seizoenen met Diana Rigg als Mrs Peel (... we're needed!). Idiote plots, een sterke vrouwelijke hoofdrolpeler die gewaagd is aan de mannelijke hoofdrolspeler, (vaak gewaagde) mode die ook buiten de serie werd opgepakt, karikaturale typisch britse bijfiguren in een actie/griezel/fantasy/komedie/detective met prachtige kunstmatige decors. Eerst in zwart/wit, later in kleur. Wat opvalt is dat John Steed en Emma Peel consequent alle ingrijpende gebeurtenissen (moord, ontvoeringen, verdwijningen ...) als volstrekt alledaags emotioneel aan zich voorbij laten gaan om zich helemaal te laten meeslepen door ogenschijnlijk irrelevate bijverschijnselen (met name als het dingen zijn waar mee gespeeld kan worden). Bovendien zijn ze steevast net te laat om potentiële slachtoffers te redden.

Iets engs in de kinderkamer
Mijn favoriete aflevering toen en nu is 'Something Nasty in the Nursery' (op de dvd-hoes bij de verkeerde korte inhoud geplaatst). Mensen op belangrijke posten die zich doodsbang in hun huizen opsluiten, krijgen een speelgoedbal met een hallucinerend kleurenspel toegeworpen. Als ze zich erin verliezen, wanen ze zich weer baby. Waarop een sinistere kinderoppas hen komt omleggen. Het beeld van de kinderoppas die op een gegeven moment met mitrailleur in een rolstoel door het Engelse landschap raast, blijft op je netvlies gegrifd. Net als het bizarre opleidingsinstituut voor babysitters. De voortdurende vette knipoog haalt wonderlijk weinig van de spanning weg.

Valt er nog iets te wreken?
De titel van de serie heeft me lange tijd bevreemd (in Frankrijk was de betere titel Bolhoed en leren laarzen). Immers de hoofdpersonen houden zich niet emotioneel met de hoofdzaken bezig en hebben dus ook nooit iets te wreken. De reden blijkt uit de oorsprong van de serie waarin de arts David Keel het belangrijkste personage was met Steed als bijpersoon. Keel had wel degelijk iets te wreken. Na het vertrek van Ian Hendry, kreeg in een nieuwe aanpak Patrick MacNee de hoofdrol met Honor Blackman als Cathy Gale aan zijn zijde. Ook deze seizoenen zijn uiterst de moeite waard net als de latere met Tara King (Linda Thorson) en zelfs The New Avengers met Purdey (Joanna Lumley) en Gambit (Gareth Hunt) naast de constante factor John Steed. Hoogtepunt blijven de seizoenen met Emma Peel, maar er schuilt groot gevaar in het lenen ervan. Ik heb inmiddels alle seizoenen aangeschaft. Wees dus gewaarschuwd.





Reserveer de dvd in onze catalogus

Raoul