Statement tegen bureaucratie

Doordat mijn vrouw in de zorg werkt, weet ik dat er vaak opgebokst moet worden tegen bureaucratische muggenzifterij. Helaas wordt de client hier vaak de dupe van en die heeft al genoeg aan zijn eigen beperking, dus laat de hulp in godsnaam effectief zijn. de participatiewet die 2 jaar geleden met mooie verhalen en mierzoete spotjes werd geïntroduceerd heeft het er alleen maar slechter op gemaakt. Iedere gemeente heeft zijn eigen regels, voorwaarden en tarieven wat het er ondoorzichtelijker op maakt en het bureaucratisch landschap alleen maar heeft doen groeien. Natuurlijk moeten er regels zijn, maar waar het om zou moeten draaien is ver uit het zicht verdwenen. Namelijk de persoon die aan de maatschappij wil kunnen deelnemen en daar hulp bij nodig heeft.

I, Daniel Blake

Deze Britse film laat zien hoe schrijnend bureacratie kan uitpakken. Het is dan wel geen waargebeurd verhaal maar wel gestoeld op feiten. De makers hebben veel informatie ingewonnen bij medewerkers van de instanties die in de film aan bod komen. Want laat daar geen misverstand over bestaan: de hulpverleners doen hun stinkende best, maar worden vaak tegengewerkt door het systeem.

Daniel is een timmerman die door een hartaanval tijdelijk werkloos wordt. Van de artsen mag hij nog niet werken, maar om een uitkering te krijgen moet hij een verklaring krijgen. En dit blijkt een hels karwei te zijn. Het lukt hem eerder een gewone uitkering te krijgen waarbij hij moet solliciteren (en dus banen weer af moet zeggen vanwege zijn ziekte), dan die ene noodzakelijke verklaring te krijgen voor de uitkering waar hij eigenlijk recht op heeft.

Tijdens dit hele proces ontmoet hij een alleenstaande moeder die net in de stad is komen wonen en door haar achtergrond het nog niet lukt haar eigen inkomen te creëren. Hij helpt haar in huis en al gauw is er een bijzondere band tussen het gezin en Daniel. Samen staan ze sterker om de strijd aan te gaan.

Frustrerend

Ik waarschuw je alvast: deze film is geen pretje om naar te kijken (ook al zit er humor in). Het frustreert je en vult je met ongeloof. Maar sluit je ogen niet en ga hem vooral wel kijken. Dit soort films kunnen iets teweeg brengen. En wie weet, als maar genoeg (en de juiste) mensen deze film zien, dan verandert er misschien echt wat.

Reserveer I, Daniel Blake hier

Joey

De duivenhoudsters

Massada

Op de berg Massada hebben rond 70 na Christus bijna 1000 Joden (Zeloten) zelfmoord gepleegd. Dit om te voorkomen dat ze in handen zouden vallen van de Romeinen. Een lange tijd hielden de Zeloten stand tot de Romeinen een soort brug bouwden en hiermee de berg konden veroveren. De houding van deze radicale Zeloten hebben een grote betekenis in het huidige Israël. "Massada mag noot meer vallen" is een uitspraak die opgenomen is in de eed die Israëlische soldaten af moeten leggen. 

Sterke vrouwen 

Eén voor één vertellen vier joodse vrouwen hoe ze op de berg Massada terecht komen en hoe ze daar wonen, werken en ook liefhebben.

De ene vrouw gaat verder met haar verhaal daar waar de ander gestopt is. Ze werken allevier in de duivenhokken. Vooral het verzamelen van mest van de duiven is van groot belang voor het groeien van de gewassen op de berg. Deze vrouwen zijn zeer verschillend maar hebben één ding gemeen, ze zijn heel sterk en kiezen soms hun eigen weg tegen de gebruiken van hun volk in. 

Een prachtig, intens maar ook zeer triest geschiedenisverhaal waarbij je veel over de leefgewoontes van deze Zeloten te weten komt. De vrouwen krijgen een plaats in je hart en de berg wordt je tweede thuis. Laat je niet weerhouden door het aantal van 500 pagina's want ik kan je verzekeren dat je er doorheen vliegt en aan het einde nog wel 500 pagina's verder zou willen lezen.

Je kunt De duivenhoudsters reserveren in onze catalogus

Ingeborg Roos

Het rimpeleffect

Claudia Schoemacher

Claudia Schoemacher (1970) studeerde Communicatie en heeft als producer bij Endemol gewerkt en een eigen PR-bureau gehad. In 2007 trouwde ze met de bekende  cosmetisch arts Robert Schoemacher en samen hebben ze dochtertje Livia van 9 jaar. In 2010 debuteerde ze met haar autobiografie Kind van de onderwereld. Hierin beschrijft ze hoe ze op 8-jarige leeftijd in contact komt met haar biologische vader, een Italiaanse beroepsgokker die in criminele kringen verkeerde. Op haar 14e schoot hij iemand neer en belandde hij in de gevangenis. In 2013 volgt dan een erotische roman: Kamer 303. En vorige maand verscheen Het rimpeleffect. Een boek waar zij maar liefst 2 jaar aan gewerkt heeft, omdat het vaak te dicht  bij kwam en ze even een schrijfpauze moest nemen. Leuke titel voor een pennenvrucht van de eega van een cosmetisch arts hoor ik je denken, maar de titel heeft niets met rimpels van doen. Je zal zelf het boek moeten lezen als je wil weten waar het dan wel op slaat.

Het rimpeleffect

In dit boek draait  het allemaal om Julia. Ze is journalist en getrouwd met de beroemde advocaat Hugo Smith. Ze wonen met hun dochtertje Audrey in een miljoenenvilla en leiden, gezien door de ogen van de buitenwereld, een gelukkig en glamoureus leven. Maar de werkelijkheid is heel anders. Julia ontdekt dat haar man het niet zo nauw neemt met de huwelijkse trouw. En financieel is het ook niet bepaald 'rozengeur en maneschijn': de belastingdienst zit achter hen aan. Julia trekt dit alles niet meer en wordt steeds depressiever. En die mondt erin uit dat ze op een dag een zelfmoordpoging doet. Deze mislukt gelukkig, maar ze belandt wel in een coma. Het voorafgaande wordt allemaal in deel 1 van het boek beschreven. In deel 2 belanden we van 2015 in 1997 (het jaar waarin ze het gelukkigst was) en ligt Julia nog steeds in coma. Maar komen we meer te weten hoe ze leefde in dit jaar en waarom ze toen wel zich happy voelde. In deel 3 is ze net uit haar coma ontwaakt en lezen we wat voor behandelingen ze allemaal krijgt om uit haar depressie te raken en of er voor Julia en Hugo samen toch nog een 'happy end' in het verschiet ligt.

Claudia vlogt  en ik heb dan ook meerdere vlogs van haar bekeken. Ook zijn zij en haar man BN'ers en in die hoedanigheid regelmatig in de media te zien. Daardoor wist ik al het een en ander over hun levens. En verbaasde me dan ook niet dat Claudia bij de boekpresentatie van Het rimpeleffect vertelde dat dit boek voor 99% autobiografisch is. Claudia heeft een vlotte pen en dit boek is de moeite van het lezen meer dan waard. Temeer het over belangrijke thema's gaat, waar veel mensen misschien toch niet altijd eerlijk over durven te praten. Het enige waar ik aan moest wennen bij het lezen van dit verhaal was dat het ene hoofdstuk vanuit Julia verteld wordt en het andere dan weer vanuit Hugo. Dat was voor mij, zeker in het begin, een beetje verwarrend. Maar zoals al eerder gezegd vind ik dit zeker een boek dat heel veel mensen zouden moeten lezen.

Als je dit boek ook wil lezen kan je hem hier reserveren.

Gabrielle

Studiereis naar Groot-Brittannië, Chester

Op dinsdag vertrokken wij voor de volgende etappe in onze studiereis naar Chester. Daar is vorig jaar het Storyhouse geopend. Een oud/nieuw gebouw waarin theater, filmhuis en bibliotheek zijn samengevoegd, ook organisatorisch. We werden ontvangen door Graham Lister en Alex Clifton, respectievelijk projectleider en artistiek directeur. 

Storyhouse

Bij binnenkomst in de hal lopen we gelijk aan tegen een stand met een aantal vrijwilligers erbij, een tafel vol met goodiebags. Navraag leert dat er een informatiedag is voor senioren over hoe je fit oud wordt. Talloze ouderen lopen in en uit bij het Storyhouse, waar op verschillende plekken in het gebouw meer aan informatie te halen valt voor senioren. Links van de hal is het (lees)café en een grote ruimte die leidt naar de filmzaal en de theaterzalen. Een leuk en hip café en het zit dan ook vol. Je kunt er lekker lunchen en een bakje koffie doen. En ondertussen kun je al snuffelen in een deel van de collectie van de bibliotheek, want een gedeelte van de volwassen collectie.

Als wij onze koffie/thee hebben gekregen starten we met een rondleiding. Eerst de hal weer over steken, waar inmiddels een stuk of 10-15 kinderwagens geparkeerd staan. Het voorleesuurtje in de kinderbibliotheek is van start gegaan. Een klein voorleestheatertje, met gordijn af te schermen en een sterrenhemel.. het zit vol met kindertjes. En als het voorleesuurtje is afgelopen de beste beloning volgens mij voor een jeugdbibliothecaris, een kindje dat zich bij zijn moeder beklaagt dat hij nog niet naar huis wil, want het is te leuk in de bieb! En van één keer voorlezen per week zijn er nu al vier keer voorleesuurtjes. 

We lopen verder door het gebouw, langs de stiltezaal, langs de filmzaal waar een voorstelling van Casablanca op het punt staat te gaan beginnen voor (groot)ouders met (klein)kinderen. Wat blijkt? Idee van de (groot)ouders om eens iets anders te programmeren dan kinderfilms. Een activiteitenruimte waar bewegingsles op je stoel voor ouderen wordt gegeven. Een ruimte met boeken waarin je ook één keer per week je gehoor kunt laten testen. En een grote theaterzaal met 800 stoelen die met een extra vloer er in ingekrompen kan worden tot 500 stoelen. Verschillende plekken waar je je even terug kunt trekken en rustig kunt zitten. Plekken waar reuring is. Echt een gebouw dat leeft en goed gebruikt wordt.

Graham Lister en Alex Clifton

We krijgen vervolgens een uitleg van Alex Clifton, de artistiek directeur...  een zeer bevlogen man. Dit is zijn verhaal: Wat ons als mens onderscheid van dieren is empathie, hoop opdoen, verhalen delen, door te vertellen. Dat verbindt. Verhalen in plaats van verhalen die opstoken tot scheiding van geesten. Het Storyhouse wil dat brengen, verhalen die verbinden.

Het gebouw is multidisciplinair, de verschillende functies zijn door elkaar heen geplaatst. De bibliotheek is opgegaan met collectie en activiteiten in het Storyhouse. De leidraad van het gebouw is vanuit een democratische principe de wereld beter maken. Participatie van iedereen voor iedereen.
Het gebouw is van de samenleving, facilitaire zaken worden geregeld door betaald personeel. Activiteiten door samenwerkingspartners en vrijwilligers. Er zijn 12 verschillende welzijnsorganisaties die voorrang hebben voor het gebruik van de ruimtes. Als zij het niet willen dan mogen anderen tegen een lage huur gebruik maken van de ruimte. Het is dus echt een cultureel/maatschappelijk gebouw voor en door de bewoners van Chester.

Verschillende groepen worden bediend met verschillende programma's. Voor kinderen van 0-5/6 een programma waarin ze leren hoe ze creatief moeten zijn. Bijzonder aansprekend vind ik het Young leaders program, leeftijd 17-21. Jongeren krijgen scholing om verschillende programma's te maken, bv zelf een film maken, een theaterstuk maken, het mag avant-garde zijn. Creatief en innovatief, zelf activiteiten organiseren van begin tot eind. Dus ook overleg met techniek, catering, hosting om het programma rond te krijgen. Het levert ook stagiaires op, en een eerste doorstromer die een vaste baan krijgt. Het lijkt wel wat op het programma Jonge Makers van UNIT1. Ik zie r wel mogelijkheden om bijvoorbeeld in De Mare en Heerhugowaard om een jeugdgroep te vragen om dingen op te zetten en ze (redelijk) de vrije hand te geven. 

In het Storyhouse hebben ze er voor gekozen om weinig in IT-hardware en technologie geïnvesteerd omdat ze te snel verouderd vinden. Alles wat je neer zet, met de opening spiksplinternieuw is na ca. zes weken al weer verouderd. Het Storyhouse hebben ze zich meer gericht op verhalen vertellen en communities bouwen. Er is wel een heel goede breedbandverbinding in het gebouw, dus IT kan ingevlogen worden. Maar het is geen vast onderdeel van het gebouw.

Sarah van de bibliotheek

Een andere filosofie van het Storyhouse is het gebruik maken van netwerkpartner en personen om in contact te komen met doelgroepen. Die geven ze zelf toegang tot het gebouw en bieden ze mogelijkheden om programma's te ontwikkelen. Bij het Storyhouse geloven ze heel erg in opzij stappen om te zorgen dat mensen het gebouw gaan gebruiken en zich zelf gaan ontwikkelen, zonder dat je het belerend brengt en bedoelt. Volgens mij lukt ze dat heel erg goed. Het swingt in het gebouw, er gaat heel veel energie uit van de mensen die er werken. Ze willen de maatschappij een beetje beter maken, mensen zien groeien en stralen.... daar ga je als bezoeker ook een beetje van mee glimmen van plezier..... Mooi

Gruwelijk Eng!

Het is Kinderboekenweek!
Wat een geweldig thema heeft de Kinderboekenweek dit jaar: griezelen. De spannende, griezelige en enge verhalen staan dit jaar centraal. De hoofdpersonen zijn dan meestal vampieren, heksen, griezels en zombies.Gegarandeerd voor een spannend verhaal en daar zijn de meeste kinderen dol op. 

De gouden griffel en penseel
Tijdens Het Knikkende Knieën Kinderboekenbal heeft Koos Meinderts de gouden griffel gewonnen met het boek: Naar het Noorden. Het gaat over een 11 jarige jongen in oorlogstijd. Tijdens de winter van 1944 gaat hij samen met zijn zusje per schip naar Friesland, omdat er waar hij vandaan komt honger was. In Friesland werden op veel verschillende adressen kinderen ondergebracht tijdens die oorlogswinter. Het wordt verteld vanuit de ik-persoon en het is een intrigerend verhaal. Het boek is hier te reserveren in de catalogus,
De penseeljury heeft het boek Tangramkat van illustrator Martijn van der Linden bekroond met de gouden penseel.

In de bibliotheek

We hadden in de verschillende vestigingen een gruwelijk enge opening. Kinderen konden spinnenkoekjes maken en natuurlijk opeten, schminken tot engerd en monsterboekenleggers knutselen die je dan vervolgens in het spannende boek kan gebruiken. Het was allemaal heel gezellig! Ook zijn er voorstellingen geweest in de verschillende vestigingen. Morgen speelt Belletje Sterk alweer de laatste voorstelling in de bibliotheek, iedereen die een kaartje heeft boft want hij is op dit moment uitverkocht.

Kijk anders even op de agenda van de jeugd wat er te doen is klik hier voor de agenda.

Ik wens iedereen nog een griezelige, gezellige Kinderboekenweek!

Edith

Studiereis naar Groot-Brittannie, Manchester

Begin deze week ging ik met een groep collega's die in veel gevallen een introducee uit een andere sector hadden meegenomen. Bijvoorbeeld iemand uit het welzijnsveld, centrum voor de kunsten, MEE, digitaal strateeg. Een veelzijdig gezelschap dus met de insteek om van en met elkaar te leren.
We startten onze reis in Manchester bij het kantoor van Mecanoo, architecten van onder andere Birmingham Library. Patrick Arends vertelt ons over het proces om te komen tot een ontwerp voor een nieuwe bibliotheek. 

Hij vertelt dat ieder type bibliotheek heeft een ander gebruikersprofiel heeft.  Bij ontwerpen van een bibliotheek kijkt Mecanoo eerst naar de historie van de stad. Hoe zit de stad in elkaar, welke gebruikers zijn er van de bibliotheek. Waar was de stad vroeger groot in, en waar zijn ze nu groots in. Dat maakt het DNA van de stad. Op basis daarvan maken ze een ontwerp. Dat past denk ik heel goed bij de manier waarop veel Engelse bibliotheken werken, ze hebben vaak ook een vorm van een bewaar- of archieffunctie. Dat is in Nederland niet of nauwelijks het geval.

Verder vertelt hij dat routing door het gebouw belangrijk is. Niet alleen een IKEA route, dat je alles moet doorlopen. Je moet gebruikers ook short cuts en olifantenpaadjes bieden. Bezoekers raken geirriteerd als ze iedere keer meters moeten omlopen om de door hen gezochte materialen te bereiken. Tegelijkertijd moet je bezoekers verleiden om meer plekken in het gebouw te verkennen. Dat kan ook via digitale middelen. In Birmingham krijg je via een zoekscherm suggesties en worden verrassingen gepresenteerd,  

We stelden de architect de kritische vraag of hij vond dat het gebouw de potentie die het heeft waar maakt met de dienstverlening. Ik ben zelf niet in Birmingham geweest, maar een aantal collega's wel. Die zeggen allemaal dat het gebouw prachtig is, maar dat het bibliotheekwerk ouderwets en traditioneel is. Dat werd wel door de architect onderschreven. 

Na de lunch bezoeken we Manchester public libraries, de centrale bibliotheek. Onze gastheer is Neil MacInnes, die directeur. Hij geeft een presentatie over het beleid van de bibliotheek, en leidt ons daarna rond in de bibliotheek. Het motto van de bibliotheek is: "The possiblities are endless". Hij vertelt trots dat de bibliotheek wordt genoemd in de top 10 van redenen waarom Manchester een culturele hotspot is. Dat is wel een mooie opsteker natuurlijk als iemand anders dat over je zegt.

Manchester groeit en het bibliotheeknetwerk groeit mee. In Manchester worden nog steeds nieuwe bibliotheken gebouwd. Dat is knap als je dat lukt als directeur om je stad te overtuigen van het belang van nieuwe vestigingen in nieuwe stadsdelen. 

Bij de herinrichting van de centrale bibliotheek en voor alle vestigingen hebben ze gekozen voor een nieuwe strategie: de bibliotheek is een open space, flexibel. Er zijn geen aparte ruimtes voor speciale doelgroepen. De gebouwen moeten glazen puien hebben, zodat je kunt zien wie er binnen zit, en je mensen die 'op je lijken' gebruik ziet maken van de bibliotheek. Mooi is dat. Ik kreeg vorige week een compliment van iemand uit Alkmaar die zei dat de vestiging aan het Canadaplein sinds de herinrichting zo uitnodigend was geworden. Je zag er altijd mensen zitten, dat het er zo gezellig uit zag, en dat je als het ware als een mot naar het licht getrokken als bezoeker naar binnen werd gelokt. Dus dat stuk visie kan ik alleen maar onderschrijven, als bibliotheek moet je er uitnodigend uit zien en zijn.

De onderwerpen waar bibliotheek Manchester zich op richt zijn leren, lezen, gezondheid, informatie, een digitaal en cultureel aanbod. Dit proberen ze naast in het aanbod van hun collectie ook terug te laten komen in activiteiten. Dit doen ze niet alleen, maar ook vooral met samenwerkingspartners. In de centrale bibliotheek zie je daar iets minder van terug, hoewel ze daar ook bijvoorbeeld een populaire vlogger uitzendingen laten verzorgen, en de bibliotheek een week lang hebben laten runnen door een rockband. Toch is de centrale bibliotheek vooral een zogenaamde reference library, bedoelt voor studeren... veel minder voor lenen. De leenbibliotheek leek toch een iets ondergeschikt kindje.. de jeugdafdeling niet echt heel erg uitdagend. Daar had Neil wel een verklaring voor. Gezinnen met kinderen tot 5 jaar woonden nog wel in het centrum, daarna vertrekt het merendeel naar de buitenwijken waar ze in hun filialen veel activiteiten voor kinderen van alle leeftijden organiseren. Overigens maakte het in de centrale bibliotheek niet uit dat het vooral een naslagbibliotheek is, het is gezellig druk in de bibliotheek. 

Het verhaal van Neil MacInnes is indrukwekkend. Hij weet heel goed voor het voetlicht te brengen wat de toegevoegde waarde van de bibliotheek is voor de burgers van de stad. En ook wat de bibliotheek financieel bijdraagt door bv ruimten te verhuren aan het stadsbudget (NB in veel gevallen zijn bibliotheken in Groot-Brittannië onderdeel van de gemeentelijke organisatie, zonder dat ze ambtenaar zijn). 

Na het verhaal van Neil en de rondleiding hebben we nog een presentatie gekregen van Marco Derksen, digitaal strateeg. Hij gaf een uitleg hoe verschillende organisaties van 1.0 via 2.0 naar 3.0 dienstverlening gaan. En hoe bibliotheken daar nog een flinke slag in moeten slaan. Dat we als bibliotheken echt snelheid moeten gaan maken om niet buitenspel te worden gezet. Dan gaat het niet alleen om onze dienstverlening, zoals bv de slechte toegankelijkheid van de digitale bibliotheek, maar ook het gebruik maken van de data die we tot onze beschikking hebben, betere data krijgen door meer aan onze gebruikers te  vragen en daar onze dienstverlening op aan te passen.

Lessons learned van die dag: een goede lobby, je cijfers op orde hebben, een groot draagvlak hebben in de stad, een wijd verspreid netwerk waarin je varieert per vestiging in je dienstverlening afhankelijk van de doelgroepen, geen stand-alone vestigingen meer (behalve de centrale), blijven investeren in vernieuwing, je medewerkers meenemen, je toegevoegde waarde goed inzichtelijk maken.

En toen was ons hoofd wel ongeveer vol voor een eerste dag. Tijd voor eten en een glas van het één of ander.

Handboek voor de wereldreiziger

Laatst kreeg ik van een collega de vraag of juni een goede tijd is om naar Thailand te reizen. Dit omdat ze weet dat ik daar bijna ieder jaar naar toe ga omdat mijn schoonfamilie er woont. Nu is dit met uitzondering van het zuid-oosten niet het geval want dan is het heel heet en nat met een hoge luchtvochtigheid. Onze wintermaanden zijn de beste periode voor het grootste deel van Thailand. Ze stelde me vervolgens nog wat vragen over een aantal aangrenzende landen. Dat bracht me op het idee om haar te attenderen op het Handboek voor de wereldreiziger van Frans Timmerhuis. Dat is namelijk een superhandig naslagwerkje als je van plan bent een verre reis te gaan maken (buiten Europa) voor lange of korte tijd. Het geeft antwoord op bovenstaande vraag en is een bron van nog veel en veel meer praktische informatie.

Het is een handzaam boekje in pocketformaat dat niet al te veel plaats in je rugzak zal innemen en het staat boordevol met praktische tips. Het begint allemaal met een goede voorbereiding. Meestal heb je al aardig in je hoofd waar je allemaal naar toe wilt maar wat zal het allemaal ongeveer gaan kosten. Door dure landen te vermijden zul je veel langer kunnen reizen met een klein budget. En als je niet teveel waarde hecht aan luxe en comfort kun je nog langer wegblijven. Timmerhuis geeft tips wat je kunt doen met je baan (opzeggen of niet), of met een woning (de voor- en nadelen van verhuren). Ook is er aandacht voor wat je in je bagage kunt stoppen (bijvoorbeeld een e-reader, want ook dit handboek, dat al sinds 1994 verkrijgbaar is, gaat met zijn tijd mee)en hoe je het met verzekeringen kunt regelen.



Als je éénmaal op reis bent is er volop informatie over vervoer, onderdak, douaneformaliteiten, visa, gezondheid en eventueel werken op reis (als je je financiën weer even moet spekken)te vinden. Ook is er een hoofdstuk over veiligheid waarin onder andere staat beschreven wat je kunt doen als je oog in oog met een slang komt te staan, wat je moet doen als je door een schorpioen wordt gebeten of hoe je spinnen en teken het beste uit de weg kunt gaan. Kortom, je kunt het zo gek niet verzinnen of het staat erin...

Verder is het boek ingedeeld in werelddelen. Per werelddeel krijg je handige informatie over vervoer en accommodatie.Je krijgt niet echt specifieke landeninformatie maar je krijgt wel een mooi algemeen beeld van veel landen.
In de bijlagen vind je het al eerder besproken overzicht met beste bezoektijd per land en een lijst met visumbepalingen per land (je moet dan wel over een Nederlands paspoort beschikken).

Al met al, een ideaal basisreisboek voor iedereen die enkele weken tot jaren op reis gaat buiten West-Europa of er alleen maar over wil dromen. Ondanks de opkomst van internet en social media is het Handboek een heel praktisch boek waarin alles mooi op een rijtje staat.

Je kunt dit superhandige boekje hier in onze catalogus reserveren

Chris